04/06/2020
Ανάμεσα στον πόνο της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου και της διαφοράς μεταξύ της έννοιας του πολέμου κατά του Covid και της καταπολέμησης της πανδημίας, με μια μικρή προσωπική παρένθεση.
Τα τελευταία χρόνια πολλοί ήταν οι συγγενείς και οι φίλοι που έχασαν τη ζωή τους, συγγενείς με τους οποίους είχα ίσως λίγες σχέσεις λόγω του γεγονότος ότι μετακόμισα στο Τορίνο σε ηλικία μόλις 17 ετών, και δεν μπόρεσα να τους απολαύσω ούτε για λίγο, ή άλλους για τους οποίους έτρεφα συναισθήματα και πέθαναν για διάφορους λόγους, και πολύ νέοι κάποιοι από αυτούς, και μετά το γεγονός πως δεν κατάφερα να είμαι καν παρών στην κηδεία της γιαγιάς μου, επειδή ήμουν στη Συρία, με κάνει να νιώθω λίγο ένοχος.
Συγγενείς λίγο πολύ με τους οποίους ήμουν δεμένος, αλλά και με πολλούς φίλους για τους οποίους έτρεφα συναισθήματα επίσης μεγάλα, ίσως τους έκανα παρέα και τους γνώρισα στο Τορίνο για μήνες ή για χρόνια, ένας πέθανε στη Βαρκελώνη και ο άλλος τυχαία επίσης στη Βαρκελώνη, πέθαναν με τον ίδιο τρόπο, και οι δύο φίλοι, ένας για λίγους μήνες ένας για χρόνια, αλλά πολύ τους αγαπούσα και τους δύο, ειδικά με έναν από αυτούς με τον οποίο τους τελευταίους μήνες είχαμε κάνει πολλά πράγματα.
Μαζί, αγώνες, συνελεύσεις, πορείες Taz ή καταλήψεις, και οι δύο πέθαναν από ναρκωτικά, και εκεί πολλές ερωτήσεις ξεκινούν στο μυαλό, ειδικότερα επειδή μετά από δύο μέρες θα έφευγα για τη Συρία, και αυτή τη φορά και πάλι δεν θα ήμουν εκεί για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, ερωτήσεις που ήταν κάτι σαν «μπόρεσα να μεταφέρω κάτι καλό στο κεφάλι τους; μπορούσε να αποφευχθεί; γιατί έγινε ακριβώς με αυτό τον τρόπο;
Μετά το 2014 ήρθε ο πόλεμος, το καλοκαίρι του 2014, πρώτα στην Παλαιστίνη, και εκεί ήταν που για την πρώτη φορά είδα τα πραγματικά πυρά, άκουσα τον ήχο που κάνει μια σφαίρα όταν περνά πάνω από το κεφάλι, και όταν δύο παιδιά πέθαναν μπροστά τα μάτια μου σε δύο διαφορετικές παρασκευές, η παρασκευή ήταν η εβδομαδιαία ημέρα διαμαρτυρίας, και εκεί υπήρξε κάτι που πυροδοτήθηκε μέσα μου, εκείνη την εποχή το Isis προχωρούσε ταχύτατα στη Συρία και το Ιράκ και έλεγχε μια περιοχή σχεδόν τόσο μεγάλη όσο η Μεγάλη Βρετανία, και έτσι αποφάσισα να φύγω, ήξερα ότι θα έβλεπα θάνατο και καταστροφή αλλά ήθελα να την δω ξανά με τα μάτια μου.
Στη συνέχεια ήρθε η Rojava-Ροζάβα, και ενώ ήμουν εκεί, ο δεύτερος φίλος μου πεθαίνει πάντα στη Βαρκελώνη και εκεί ξανά αρχίζουν να κυκλοφορούν οι ίδιες ερωτήσεις στο κεφάλι μου, επειδή και αυτός πέθανε με τον ίδιο τρόπο, τα ναρκωτικά.
Μετά εδώ και δύο μήνες είχε έρθει η επανάσταση, το Ypg, και έτσι δεν μπορούσα να είμαι παρών στον τελευταίο χαιρετισμό του φίλου που πέθανε στη Βαρκελώνη, στη Συρία οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες έπεφταν σαν να ήταν πιόνια σκακιού, αν ήταν φίλοι, έχω πολλούς αγαπημένους γνωστούς, στην αρχή έκλαιγα, έπειτα σε κάποιο σημείο, ή σχεδόν, σταμάτησα να κλαίω, σαν να είχαν δημιουργηθεί πλέον μέσα μου αντισώματα ενάντια στο θάνατο.
Αλλά μετά από μήνες ο πόνος μετατρέπεται σε ασθένειες, εμετοί, πυρετός, ζάλη και ακόμη και επιθυμία να τα παρατήσω μετά από 4 μήνες, αλλά χάρη στους συντρόφους και τις συντρόφισσες εκείνος ο Ιανουάριος 2017 που ήταν σωματικά και διανοητικά δύσκολος για μένα ξεπεράστηκε.
Τώρα καταλαβαίνω τον πόνο, τον θυμό των συγγενών, των γιων και των θυγατέρων χιλιάδων ανθρώπων που πέθαναν από τον Covid, τώρα μετά από τόσα χρόνια φαίνεται να καταλαβαίνω περισσότερα για τον πόνο, να είμαι πιο ευαίσθητος στον πόνο.
Οι θάνατοι από τον Covid είναι σχεδόν 400.000 χιλιάδες σε όλο τον κόσμο, και είναι επίσημα στοιχεία και σίγουρα θα είναι πολύ περισσότεροι οι θανόντες, αφού όσοι πεθάνουν στο κάτω μέρος της κοινωνικής τάξης ή στους φτωχούς δεν κάνουν τα τεστ, να δουν αν είναι θετικοί, και εγώ για παράδειγμα σκέφτομαι τις φαβέλες στη Βραζιλία, τον Ισημερινό ή το Περού, όπου υπάρχουν δεκάδες μαζικοί τάφοι.
Καταλαβαίνω αυτόν τον θυμό, γιατί τον έχω υποφέρει, υποστεί, καταλαβαίνω αν τα έχουν με το σύστημα υγείας, και το σφάλμα δεν οφείλεται στους γιατρούς ή σε αυτούς που εργάζονται στα νοσοκομεία, αυτοί κάνουν τα πάντα για να σώσουν ανθρώπινες ζωές, αλλά μιλώντας με φίλους που εργάζονται στη δημόσια υγεία, μου λεν πως δεν έχουν τα μέσα, και χωρίς αυτά είναι δύσκολο να περιποιηθούν και να θεραπεύσουν και να κρατήσουν τους ανθρώπους ζωντανούς.
Κατανοώ την αγανάκτησή τους, απέναντι στην υγεία και την τοπική πολιτική μετά από δεκαετίες περικοπών, γιατί ο θάνατος είναι κάτι που σε αναστατώνει, σε κάνει άνω κάτω, μερικές φορές σε κάνει να χάσεις τα μυαλά σου, αλλά πιστεύω ότι οι γιατροί και όλο το προσωπικό των νοσοκομείων κάνουν εξαιρετική δουλειά, αλλά χωρίς πόρους, με λίγα μέσα στα χέρια τους και δύσκολα, και προσοχή, σάπια μήλα θα υπάρχουν κι εκεί, μεταξύ εκείνων που διαχειρίζονται πτέρυγες ή νοσοκομεία, υπάρχουν παντού, ωστόσο το πρόβλημα είναι του συστήματος υγείας και του πολιτικού συστήματος που για χρόνια έχει δημιουργήσει πραγματικές εταιρείες κέρδους αντί για τόπους όπου θα φροντίζουν και θα θεραπεύουν τους ασθενείς.
Και καταλαβαίνω τον πόνο τους γιατί τον υπέφερα δεκάδες φορές, καθώς και πολλές φορές μπροστά στα μάτια μου, είδα τον εαυτό μου να διατρέχει ανάμεσα σε δεκάδες θανάτους, ανάμεσα σε φέρετρα σκοτωμένων λόγω επίθεσης του ISIS ή τουρκικής βομβιστικής επίθεσης, ο πόνος του θανάτου κάποιου ίσως είναι το πιο δύσκολο και χειρότερο που μπορεί να υποφέρει- να υποστεί ένας άνθρωπος, υπάρχουν εκείνοι που καταφέρνουν να σηκωθούν, εκείνοι αντιθέτως που πέφτουν και δεν σηκώνονται ποτέ ξανά, εκείνοι που αφήνουν τον εαυτό τους να ξεφύγει και να γίνει ένα ζόμπι της κοινωνίας, αλλά μετά υπάρχει εκείνος ο οποίος αντίθετα, αποφασίζει να αγωνιστεί για την αλήθεια, για να δώσει τη δυνατότητα ένας ιός που κανείς δεν γνωρίζει ακόμη πολύ καλά, ούτε καν οι επιστήμονες, να εμποδιστεί, να μειωθούν κατά το ήμισυ οι νεκροί χάρη στις επενδύσεις στην υγειονομική περίθαλψη αντί στους πολέμους, αντί σε έργα όπως Muos, TAV ή F35.
Η απελευθέρωση από τον πόνο του θανάτου είναι δυνατή, αλλά μόνο με την εγγύτητα των συντρόφων, συντροφισσών και φίλων, συγγενών, αλλιώς από μόνοι μας είναι δύσκολο, ο άνθρωπος από τη γέννηση του δεν έχει πάει μακριά ποτέ μόνος, από τη στιγμή της γέννησης που έζησε σε κοινότητα, και αν μείνει μόνος και πέσει αμέσως μετά, το σφάλμα δεν είναι μόνο δικό του, αλλά και δικό μας, επειδή δεν είμαστε σε θέση να σταθούμε κοντά του.
ΥΣΤ: Προσοχή δεν θέλω να εξομοιώσω τον πόλεμο στη Συρία ή το Ιράκ με την αντίσταση που επιτελείται στον Covid-19, και σας διαβεβαιώνω, πάνω απ ‘όλα σε όσους μιλούν για πόλεμο, πως ο πόλεμος δεν είναι να κλείνεστε στο σπίτι για να παρακολουθήσετε το Netflix, τηλεοπτικές ταινίες ή τηλεόραση, αλλά είναι καθημερινά ο φόβος να πεθάνεις κάτω από έναν βομβαρδισμό, να χάσεις τα παιδιά σου, τα αγαπημένα σου πρόσωπα ή να σε πυροβολήσουν στο δρόμο.
Και υπάρχει μια διαφορά, γιατί ναι, εμείς ήμασταν δύο μήνες κλεισμένοι στο σπίτι, αλλά φρέσκοι και ήρεμοι να βγάζουμε selfies και βίντεο, που δεν το έκαναν αυτοί που ζουν κυρίως σε μισο κατεστραμμένα σπίτια, στο κρύο, σε σκηνές, με έλλειψη τροφής και νερού, και μιλάω πάνω απ ‘όλα για την Συρία, το Ιράκ, την Υεμένη ή την Λιβύη, αλλά υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που θα μπορούσα να δώσω.
Αυτός που ζούμε εδώ στην Ευρώπη δεν είναι ένας πόλεμος ,είναι ένας αγώνας κατά μιας πανδημίας, και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Σάββατο 30 Μάϊου
Paolo Andolina Pachino
Mιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος αέναη κίνηση
