«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…»
Ο χορός του Cosmopolis καλά κρατεί και πάλι, στον χώρο της ιστορικής συνοικίας απ’ όπου ξεκίνησε. Κι οι κάτοικοι της Παναγίας, θέλοντας και μη, χορεύουμε κι εμείς στους ρυθμούς του. Τα οφέλη της διοργάνωσης όλοι μπορούμε να τα διαπιστώσουμε και να τα αξιολογήσουμε, ο καθένας κι η καθεμιά κατά την κρίση του/της. Όμως ΓΙΑΤΙ οι κάτοικοι να πληρώνουμε μεγαλύτερο τίμημα;
Μήπως απολαμβάνουμε μεγαλύτερο μερίδιο στη χαρά και στην τουριστική πίτα από τους υπόλοιπους συμπολίτες μας;
Μήπως ζώντας στην «γραφική γειτονιά» έχουμε γίνει κι εμείς «γραφικοί»; Γκρινιάρηδες και μεμψίμοιροι, που δεν οφείλει κανείς να μας δώσει καμιά σημασία;
Μήπως αυτός εν τέλει είναι ο ρόλος μας; Σαν τους ντυμένους «ήρωες» και «ηρωίδες» της Disneyland, να ανεβοκατεβαίνουμε ντυμένοι καθημερινοί άνθρωποι, να μας βλέπουν οι τουρίστες και να έχουν την αίσθηση της αυθεντικής ζωής της συνοικίας; Είμαστε άνθρωποι ή καρτούν;
Κι αν είμαστε καρτούν, ας το πάρουμε απόφαση. Δεν θα πάθουμε τίποτα, αν καούμε, γιατί μένουμε σε μια περιοχή που είναι λιγουλάκι πιο πυκνοδομημένη κι ευάλωτη, ούτε αν πέσει το φρούριο και μας πλακώσει, ούτε αν πάθουμε κάτι που χρήζει γρήγορης μεταφοράς μας σε νοσοκομείο και το ασθενοφόρο δεν μπορεί να προσεγγίσει, αφού το «κυκλοφοριακό πρόβλημα» μάς ταλανίζει όλο το χρόνο και επί χρόνια. Άλλωστε ο τόπος των καρτούν διαθέτει ανεξάντλητα αποθέματα αντοχών, μεγάλη τύχη και θεϊκή προστασία.
Τα καρτούν δεν ενοχλούνται ούτε από την κοσμοσυρροή, ούτε από την ηχορύπανση, κι απολαμβάνουν την τσίκνα από τις καμινάδες στις ταβέρνες, που θα πάρουν φωτιά- μεταφορικά μιλώντας κι, εύχομαι, όχι κυριολεκτικά… Ας είναι, ο κόσμος να διασκεδάσει και να ψυχαγωγηθεί, τα μαγαζιά να δουλέψουν, οι καλλιτέχνες να μας χαρίσουν τη μαγεία της τέχνης τους.
Και, βέβαια, ως καρτούν, εμείς για δέκα μέρες θα εξαϋλώσουμε τα αυτοκίνητά μας, θα τα εξαφανίσουμε, κι όλα καλά. Πού και για ποιους επιτρέπεται ή απαγορεύεται η στάθμευση, ως καρτούν, δεν βγάζουμε συμπέρασμα, αν κι είμαστε μαθημένοι στα δύσκολα. Περπατάμε, ολοχρονίς, ακόμα και ένα χιλιόμετρο, να φτάσουμε από το πάρκινγκ του Φάρου στο σπίτι μας, κι όταν βρούμε θέση κάνουμε πανηγύρι. Κι όταν πάλι έχει γάμο ή βάφτιση, είναι σα να παντρευόμαστε ή να βαφτίζουμε εμείς τα παιδιά μας. Αν χρειάζεται να πάμε στη δουλειά μας ή σε επείγουσα ανάγκη μας, βολευόμαστε με τα αόρατα φτερά μας ή τα μαγικά μας φίλτρα.
Ακριβώς όπως το λέει ο Λειβαδίτης: «…ώ έρημοι δρόμοι, που μπορείς όλα να τους τα πεις, χωρίς να τ’ ακούσουν…»
Ως Στρουμφίτες και μπάρμπα- Στουμφ ανεβοκατεβαίνουμε στα έρημα και στα γεμάτα κόσμο καλντερίμια μας και δεν χρειαζόμαστε ούτε τη γερμανική σκάλα ούτε το περίφημο ασανσέρ ούτε μας πειράζει που το τρενάκι είναι γεμάτο και δεν χωράμε.
Στο στρουμφοχωριό μας είστε όλοι καλοδεχούμενοι, να φάτε, να πιείτε και να χαρείτε.
Όμως δείτε κι αυτά που έγραψαν φίλοι και γείτονές μας και συναισθανθείτε μας:
https://www.proininews.gr/i-polypathi-synoikia-tis-panagias-grafei-o-vasilis-katapodis/
https://www.proininews.gr/apogoiteymenos-o-syllogos-tis-panagias-gia-to-kykloforiako-tis-synoikias/
Εμείς τα καρτούν ενώνουμε τη φωνή μας μαζί τους.
Τα προβλήματά μας, στο στρουμφοχωριό μας, δεν είναι ούτε αμελητέα ούτε αποκλειστικά και μόνο δικά μας. Σας αφορούν όλους και όλες είτε άμεσα είτε με υπόγειες ή εναέριες διαδρομές και διασυνδέσεις.
Ένας\μια κάτοικος Παναγίας
