Μια τραγική ιστορία ανασύρει σήμερα από τα αρχεία της η Πρωϊνή. Πρόκειται για την ιστορία ενός Καβαλιώτη, ιδεολόγου, αγωνιστή της Αριστεράς, από εκείνους που είχαν αφιερώσει τη ζωή τους για την υπεράσπιση των ιδεών τους και που σήμερα δεν υπάρχουν πια γιατί τους «πάτησε το τρένο» της αλλοτρίωσης και της νομής της εξουσίας. Ενός ανθρώπου που αφού αγωνίστηκε σε όλα τα επίπεδα για τις ιδέες του μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, και της ΕΔΑ, αφού ταλαιπωρήθηκε δεκαπέντε χρόνια στις φυλακές και στις εξορίες, υποχρεώθηκε, για να σώσει την γυναίκα του και τα παιδιά του από την πείνα και τον αφανισμό, να προβεί σ’ αυτή τη δημόσια δήλωσή του, την ημέρα που αποφυλακίστηκε και το ημερολόγιο έγραφε Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 1967. Πριν δηλαδή ακριβώς πενήντα χρόνια (μισό αιώνα).
Ο άνθρωπος αυτός ήταν καπνεργάτης. Εντάχθηκε στο ΚΚΕ από το 1944. Ακολούθησαν αγώνες, φυλακίσεις και εξορίες ενώ στο μεσοδιάστημα όλων αυτών κατάφερε να εκλεγεί και δημοτικός σύμβουλος Καβάλας με το ψηφοδέλτιο του Κώστα Τσολάκη ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν εξόριστος στη Γυάρο.
Το Νοέμβριο του 1967 η οικογένειά του, σύζυγος και δύο παιδιά, λιμοκτονούσε και είχε πλέον σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Εξαιτίας μάλιστα της επικρατούσης τότε καταστάσεως και λόγω του δικτατορικού καθεστώτος που είχε επιβληθεί προ ολίγων μηνών, κανείς από τους Καβαλιώτες δεν τολμούσε όχι να προσφέρει δουλειά ή οποιαδήποτε άλλη βοήθεια στην οικογένεια αλλά ούτε καν να την συναναστραφεί και να της μιλήσει. Για να μπορέσει λοιπόν τουλάχιστον η σύζυγός του να κάνει μερικά μεροκάματα στα καπνά, υποχρεώθηκε να υποβληθεί σ’ αυτόν τον δημόσιο εξευτελισμό και τη διαπόμπευσή του χωρίς ωστόσο αυτή του η ενέργεια να του στερήσει τίποτα απολύτως από την εκτίμηση και τον σεβασμό που απολάμβανε στις συνειδήσεις όλων των Καβαλιωτών.
Άλλη μια πικρή ιστορία που στους περισσότερους νέους ανθρώπους σήμερα ακούγεται και φαντάζει άγνωστη και ανεξήγητη.
