Νύχτα 30 Ιανουαρίου 1996. Η «κρίση των Ιμίων» κλιμακώνεται επικίνδυνα. Ο Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α. Christos Diamantidis, τότε Μοίραρχος της 337 ΜΠΚ με τα “γαλάζια” F-4E Phantom, θυμάται: «Το 1996 ήμουν Διοικητής Μοίρας. Δεν είχαμε μεγάλη προειδοποίηση.
Παρά το γεγονός ότι είχαν προηγηθεί τα δεδομένα εκείνα της προσάραξης του πλοίου, παρά το γεγονός ότι υπήρχαν πιθανόν κάποιες οχλήσεις, κλπ., δεν έδειχνε κάτι ότι πρόκειται να συμβεί ένα μείζον θερμό επεισόδιο την εποχή εκείνη. Θυμάμαι Κυριακή 28 πρέπει να ήταν, μας κάλεσε ο Διοικητής της Πτέρυγας και μας λέει: «Κύριοι, έχουμε πρόβλημα μεγάλο.
Υπάρχει μία κινητοποίηση, την οποία δε θα ονομάσω πολεμική, αλλά θα πρέπει να καλέσετε προσωπικό μέσα για να φορτώσετε τα αεροπλάνα». Θεωρήσαμε ότι πιθανόν να ήταν στα πλαίσια κάποιας άσκησης ετοιμότητας ή οτιδήποτε.
Φορτώσαμε πραγματικά τα αεροπλάνα μας, κοιτάξαμε τα πυρομαχικά μας, αρχίσανε οι επισκέψεις του ΑΤΑ στη Μονάδα και στη Μοίρα ιδιαιτέρως. Είχαμε τότε τον Επιτελάρχη, τον κ. Αντωνετσή, ο οποίος μάλλον είχε εγκαταστήσει το γραφείο του στο δικό μου γραφείο και προσπαθούσαμε να συντονίσουμε όλες τις λεπτομέρειες των πιθανών επιχειρήσεων.
Η Μοίρα, αφού είχε ανακαλέσει και τα πληρώματα που ήταν στα σχολεία, στις 30 του μηνός ήταν σε μεγίστη ετοιμότητα, αλλά κάποια στιγμή μας χαλαρώσανε και πάνω στη χαλάρωση ξαναπαίρνει ο Αρχηγός του ΑΤΑ και μου λέει: «Χρήστο πόσα αεροπλάνα έχεις»;
«Έχω κύριε Αρχηγέ… όλα μου τα αεροπλάνα είναι σε πλήρη ετοιμότητα, πλην όμως με εντολή σας προηγουμένως, τα πληρώματα δεν είναι στα αεροσκάφη, είναι εδώ στη Μοίρα». «Απογείωσέ τα όλα». «Τι εννοείτε όλα»; «Έχουμε πόλεμο…»!
Ο Νίκος ο Κουρουμάνης ήταν ο ένας από τους δύο κυβερνήτες που απογειώθηκε στο πρώτο scramble για τα Ίμια. Ο Κώστας ο Δελήμπασης ήταν ο Νο 1… αυτοί ήταν το readiness το πεντάλεπτο και τους απογείωσα. Ξεκινώντας από το SOR άφησα τον ΑΕ στο contact car και πήγα να δω τι γίνεται στην πίστα.
Έκανα το Σταυρό μου και μονολόγησα «Που τους στέλνεις αυτούς; Που τους πας»; Δεν έβλεπα ούτε με το Pony, το αυτοκίνητο, να προχωρήσω. Όταν, λοιπόν, έφτασα στο contact car από το διάδρομο και μπήκαν τα δύο αεροπλάνα μέσα, ανάψανε τα φώτα κάθετα, και ήταν σα να βρίσκονται μέσα σε σύννεφο. Όταν έβαλε ο Κώστας ο Δελήμπασης κινητήρα χάθηκε… και ο Κουρουμάνης από πίσω… και τότε το μόνο που είπα ήταν μια προσευχή.
Από κει και πέρα συνέχισαν και τα υπόλοιπα, απογειωθήκαν αφού μου είπαν ότι μετά τα 2000 πόδια ο καιρός εντάξει δεν ήταν και τόσο ζόρικος, απλά τα σύννεφα ήταν μέχρι τα 35000 πόδια… τους “περίμενε” συνέχεια ο καιρός. Επειδή ήμουν πάλι στην αρχή του διαδρόμου περιμένοντάς τους, εκτιμούσα πως το διάδρομο τον βλέπαν τα αεροπλάνα λίγο πριν ακουμπήσουν οι τροχοί κάτω. Πολύ άσχημος ο καιρός, πάρα πολύ άσχημος ο καιρός…».
Τρία ζευγάρια απογειώθηκαν εκείνο το βράδυ, τα αεροπλάνα πλήρως οπλισμένα. Παρά τις εξαιρετικά αντίξοες καιρικές συνθήκες αποστολή εξετελέσθη. Η εχθρική αεροπορία κατάφερε να ενεργοποιηθεί πολύ αργότερα…
“Πολύ δυνατές εμπειρίες και κάθε φορά που θυμάμαι αυτήν την περίοδο, νιώθω τρομερά υπερήφανος για τους ανθρώπους τους οποίους διοίκησα και τους ανθρώπους αυτούς που έδωσαν τα πάντα. Δε μιλάμε μόνο για τους πιλότους, μιλάμε και για το τεχνικό προσωπικό το οποίο υπερέβαλε. Δεν ήταν απλοί στρατιώτες, ήταν κάτι περισσότερο”…
Η πολεμική ετοιμότητα των Μοιρών μας και τότε και τώρα είναι δεδομένη! Όπως και η υπεροχή έναντι του προαιώνιου, θρασύδειλου αντιπάλου… Γιατί χτίζεται με πολύ ιδρώτα, αίμα και κηροζίνη. Η σημερινή απώλεια προκαλεί σφίξιμο στο “στομάχι” και απέραντη θλίψη σε ολόκληρη την αεροπορική κοινότητα της πατρίδας μας.
Ωστόσο, ξέρουμε και ξέρουν πως παρά τις αναποδιές και τις απώλειες η εξασφάλιση και διατήρηση της αεροπορικής μας ισχύος και υπεροχής θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση! Το σύνθημα “εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις” δεν αφήνει πολλά περιθώρια…
Όταν οι εξ ανατολών ξανατολμήσουν, όπως τότε στα Ίμια ή το ’87, η απάντηση θα είναι σκληρή. “ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ”! *Η συνέντευξη του Πτεράρχου δόθηκε στον γράφοντα όταν προετοιμαζόταν το λεύκωμα της 337 Μ για τα 70 χρόνια προσφοράς της Μοίρας στην Εθνική μας Άμυνα.
