Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς να ανακηρυχθεί κανείς επίτιμος δημότης ενός δήμου αποτελεί γι αυτόν μια μεγάλη τιμητική διάκριση.
Πρόκειται για την μέγιστη τιμή που δίνεται από έναν δήμο σε κάποιον εν ζωή. Αυτός ο κανόνας βέβαια, συχνά καταστρατηγείται στην εποχή μας, όταν κάποιοι τοπικοί άρχοντες για δικούς τους συνήθως λόγους, προτρέχουν να το κάνουν νωρίτερα, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να εκτεθούν σοβαρά αργότερα, αν ο σημερινός τιμώμενος επιδείξει στο μέλλον διφορούμενη ή με σκιές συμπεριφορά, στη καθημερινότητα και στις ενέργειες του, δημιουργώντας προβλήματα και αμφισβητήσεις, που δεν συνάδουνε με την αποδιδόμενη τιμή…
Η διάκριση γίνεται σπουδαιότερη και αποκτά πολύ μεγαλύτερη αξία, αν ο τιμώμενος έζησε στο Δήμο, φοιτώντας στο δημοτικό και στο τοπικό γυμνάσιο, πριν ανοίξει τα φτερά του και μεγαλουργήσει σε κεντρικότερους στίβους, όπου η διάκρισή του συνεπάγεται και ευρύτερη, ενίοτε πανελλαδική, αναγνωρισιμότητα!Στη δική μας περίπτωση η απόφαση δημότευσης του κ. ΟΣΜΑΝ ΚΑΒΑΛΑ, είχε σαν αιτιολογία, ότι είναι γόνος Καβαλιώτικης οικογένειας και εξέχον μέλος της τουρκικής κοινωνίας!
Δηλαδή με αυτή τη λογική εξέχοντα μέλη της Ελληνικής κοινωνίας, Δήμαρχοι, πολιτικοί, επιχειρηματίες γόνοι Μικρασιατικών προσφυγικών οικογενειών, κλπ, θα μπορούσανε ν’ ανακηρυχθούνε λόγω καταγωγής τους, επίτιμοι δημότες τουρκικών πόλεων…
Αυτονόητο είναι λοιπόν, ότι η απόφαση, λόγω της ιδιαιτερότητας της, (αφορά δημόσιο πρόσωπο μη φιλικής μας χώρας), αν και διέθετε τη σχετική εκ του νόμου εγκυρότητα, έπρεπε να είναι χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς σκιές, με άλλα λόγια πρέπει να είναι ομόφωνη να έχει και την ηθική εκτός από τη πολιτική νομιμοποίηση, διαφορετικά δεν θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή από το τιμώμενο πρόσωπο.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση μας, αν θυμάμαι καλά, είχε ψηφισθεί από την τότε πλειοψηφούσα παράταξη, και καταψηφισθεί ή δεν ήταν παρόντες στη συζήτηση, οι Λευθέρης Αθανασιάδης, Στάθης Εριφυλλίδης, Βασίλης Λιόγκας, Δήμητρα Τσανάκα και αρκετοί άλλοι σύμβουλοι.
Με άλλα λόγια έχω την άποψη πως πριν τεθεί, αποφασισθεί και ψηφισθεί ένα τέτοιο ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο, που αφορά και εμπλέκει την Ελλάδα γενικότερα σε διμερή πολιτικά και νομικά προβλήματα, θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η σχετική (άτυπη) συνεννόηση και συμφωνία μεταξύ όλων των δημοτικών συμβούλων και επειδή εκ του αποτελέσματος της ψηφοφορίας δεν υπήρχε ομοφωνία ή έστω ισχυρότατη πλειοψηφία, τότε έπρεπε να είχε ματαιωθεί η περαιτέρω διαδικασία και να μην ερχότανε καθόλου η πρόταση στο σώμα προς ψήφιση.
Μετά απ’ όλα τούτα, φαντάζει ακόμη και τώρα, πως θα ‘ταν σοφότερο να είχε αποφευχθεί η απόφαση για την απονομή του τίτλου του επίτιμου δημότη στον κύριο ΟΣΜΑΝ ΚΑΒΑΛΑ, ένα πρόσωπο με αμφιλεγόμενες θέσεις και ενέργειες όσον αφορά τη δράση του στη Τουρκία.
Μιας Τουρκίας τυπικά Δημοκρατίας, ουσιαστικά «ενός ανδρός αρχή », με συγκεκριμένες εσωτερικές και πολιτικές στοχεύσεις, με δεκάδες χιλιάδες πολίτες της φυλακισμένους, «εξαφανισμένους», διωκόμενους φυγάδες κλπ, και με πολλά ανοιγμένα μέτωπα με την Ελλάδα, έτσι ώστε ακόμη ένα επιπλέον, ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗΣ ΜΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΜΕΤΩΠΟ, να μην χρειάζεται, εκτός εάν πίσω από την πρόσφατη ανακίνηση του, κρύβονται διάφορες εσωελλαδικέςκομματικές σκοπιμότητες.
ΘΩΜΑΣ ΚΑΡΑΚΑΣΗΣ
