Mια ληστεία για εγχειρίδιο

Paolo Pozzi, Per il sorriso dei tuoi occhi, για το χαμόγελο των ματιών σου

Ο Κάρλο βάζει την τελειότητα όταν κάνει τις ληστείες, όπως οι τεχνίτες που συνεχώς ρετουσάρουν τα έργα τους. Αλλά εκείνη η ληστεία υπήρξε ένα πραγματικό αριστούργημα. Την τελευταία περίοδο είχα δει τον Κάρλο πολύ απασχολημένο και πιο βουβό από το συνηθισμένο. Υπέθεσα ότι σχεδίαζε κάτι.

Συνήθως, σε αυτές τις συνθήκες, κλείνονταν στη σιωπή, σαν να μελετούσε κάθε λεπτομέρεια της δράσης. Τον πείραζα λιγάκι εγώ λέγοντάς του ότι αυτές ήταν οι ιδιαίτερες πνευματικές του ασκήσεις. Μετά ξαφνικά έβγαινε από εκείνες τις φάσεις της σιωπής και επέστρεφε πιο φλύαρος. Ήταν το σήμα ότι η δουλειά είχε γίνει και ότι όλα είχαν πάει καλά.

Ο Κάρλο δεν μιλά ποτέ σε κανέναν για τις πράξεις που κάνει. Ακόμη και σε εκείνη την περίπτωση κράτησε την πιο απόλυτη μυστικότητα. Μα με το που έγιναν τα πράγματα, εξαπλώθηκε ένα έντονο ενδιαφέρον. Γιορτάστηκε με ένα υπέροχο δείπνο στο οποίο παρευρέθηκε και ο Κάρλο.

Το πράγμα ήταν εξαιρετικό. Ποτέ δεν είχε φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο απερισκεψίας. Ένα δείπνο σε κοινό σε ένα διάσημο εστιατόριο στο Μιλάνο είναι λίγο υπερβολικό γι’ αυτόν, τόσο προσεκτικό για την προσωπική του ασφάλεια και τους κανόνες στεγανοποίησης. Ωστόσο αυτή τη φορά το έκανε, η περίσταση είναι πραγματικά εξαιρετική. Γιορτάζουμε μια δεξιοτεχνική ληστεία που έκανε ο Carlo με έναν άλλο σύντροφό του.

Η Cassa di Risparmio βρισκόταν μπροστά από έναν στρατώνα καραμπινιέρων και αυτό καθιστούσε απαγορευτική την προσπάθεια ληστείας της. Μια υπόθεση που πρέπει να απορριφθεί άμεσα στην περίπτωση πιθανών τραπεζών.

Αλλά ήταν ένα πολύ πλούσιο κοίτασμα και ο Κάρλο πρέπει να το σκεφτόταν πολύ καιρό, μάλλον για χρόνια. Ήταν χαρακτηριστικό της ευφυΐας του, που είχε εξαιρετικά τεχνικά χαρακτηριστικά, να σκέφτεται φαινομενικά αδύνατες περιπτώσεις, μόνο για να βρει μετά, με τον καιρό το σημείο όπου θα επιτεθεί. Και τελικά το βρήκε.

Η τράπεζα παρέμεινε ανοιχτή μέχρι τις πέντε το απόγευμα. Όχι στο κοινό, αλλά στους εργαζόμενους που δούλευαν μέσα. Ως εκ τούτου, ήταν θέμα να βρει έναν τρόπο να του ανοίξουν χωρίς να τραβήξει την προσοχή στους καραμπινιέρους.

Μετά από μια περίοδο παρακολουθήσεων, ανακαλύφθηκε ότι προς το τέλος του ωραρίου εργασίας ένας ταχυδρόμος ερχόταν σχεδόν καθημερινά για να παραδώσει και να συλλέξει συστημένες επιστολές. Ο Carlo είχε επιτέλους βρει το αδύνατο σημείο για την επίθεση, τώρα μπορούσε να δώσει διέξοδο στη δημιουργικότητά του και το έκανε όπως δεν είχε καταφέρει ποτέ πριν.

Πρώτα από όλα, άρχισε να ελέγχει την έξοδο κάθε υπαλλήλου και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι στις πέντε παρά τέταρτο, όταν περνούσε ο ταχυδρόμος, μόνο ένας παρέμενε στην τράπεζα. Ήταν η ώρα για ανάληψη δράσης.

Όμως, δεδομένης της εγγύτητας των στρατώνων των καραμπινιέρων, πολύ λίγοι έπρεπε να δράσουν για να μην τραβήξουν την προσοχή. Χρειάζονταν έναν πολύ ψύχραιμο και ήρεμο άνθρωπο, και ο Κάρλο διάλεξε αυτόν που θεωρούσε κατάλληλο για εκείνο τον ρόλο.

Έτσι, ένα απόγευμα στις πέντε παρά τέταρτο, ο Κάρλο χτύπησε το κουδούνι στην πίσω πόρτα της τράπεζας ντυμένος ταχυδρόμος και ο υπάλληλος που πήγε να ανοίξει την πόρτα βρήκε έναν πολύ ιδιαίτερο ταχυδρόμο που, εκτός από την τσάντα στον ώμο του, είχε ένα όπλο στο χέρι.

Μόλις είδε την πόρτα ανοιχτή, όρμησε και ο άλλος σύντροφος μέσα στην τράπεζα. Ήρεμα έδεσαν τον φτωχό υπάλληλο σε μια καρέκλα και ο Κάρλο άρχισε να ψάχνει τα χρήματα. Ο άλλος σύντροφος έμεινε κοντά στην πόρτα περιμένοντας τον πραγματικό ταχυδρόμο που έφτασε λίγο αργότερα και βρέθηκε δεμένος και φιμωμένος να κάθεται δίπλα στον τραπεζικό. Ο Κάρλο σάρωσε γύρω στα σαράντα εκατομμύρια. Αλλά το ωραίο ξεκίνησε ακριβώς τότε.

Από εκείνη την μικρή πόλη υπήρχε ένα ταξίδι περίπου δύο ωρών για να φτάσουν στο Μιλάνο. Ένα ταξίδι που θα μπορούσε να γίνει είτε με αυτοκίνητο, ακολουθώντας τον μοναδικό διαθέσιμο δρόμο, είτε με τρένο, για μια γραμμή που έχει επίσης ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο. Πώς να φύγεις τότε;

Οι καραμπινιέροι σίγουρα θα είχαν χρόνο να στήσουν σημεία ελέγχου και να σταματήσουν το μοναδικό τρένο που κατέβαινε στην κοιλάδα. Ήταν απαραίτητο να φύγουν από την τράπεζα χωρίς να τραβήξουν την προσοχή και κυρίως να προσποιηθούν μια οδό διαφυγής, παραμένοντας αντιθέτως αλλού.

Και εδώ ο Carlo σκέφτηκε κάτι πανέξυπνο. Αυτός και ο άλλος σύντροφός του έφυγαν από την τράπεζα με δύο μοτοποδήλατα, σαν δύο κύριοι που πήγαιναν βόλτα στην επαρχία. Το πρωί, ένα κλεμμένο αυτοκίνητο είχε τοποθετηθεί σε μια κοντινή πόλη για να δώσει την εντύπωση πως οι ληστές είχαν φτάσει εκεί με αυτό και στη συνέχεια ανέβηκαν στο τρένο.

Κρύφτηκαν σε ένα σπίτι συντρόφων σε ένα μικρό χωριό κοντά στον τόπο της ληστείας και από το παράθυρο είδαν το κυνηγητό που εξαπολύθηκε γύρω στις πέντε και μισή, όταν ο υπάλληλος και ο ταχυδρόμος κατάφεραν να τραβήξουν την προσοχή ενός περαστικού και, απελευθερωμένοι, σήμαναν συναγερμό.

Δύο περιπολικά των καραμπινιέρων όρμησαν στο μικρό σταθμό που ήταν ακριβώς μπροστά από το σπίτι που φιλοξενούσε τον Κάρλο και τον σύντροφό του, ενώ σε όλο το δρόμο προς το Μιλάνο υπήρχαν σημεία ελέγχου για να αναχαιτίσουν τους ληστές.

Το επόμενο πρωί, ανακατεμένοι με τους μετακινούμενους που κατέβαιναν στο Μιλάνο, οι δυο τους πήραν το λεωφορείο στις έξι και μισή και έφτασαν στην πόλη σώοι και αβλαβείς. Τα σαράντα εκατομμύρια και τα όπλα έφτασαν το βράδυ στο Μιλάνο με τη συνοδεία του συντρόφου που τους είχε φιλοξενήσει.

Ήταν μια αξέχαστη επιχείρηση, ένα κατόρθωμα, ακόμα κι αν ο Κάρλο δεν το καυχήθηκε ποτέ.

Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος machina deriveapprodi αέναη κίνηση