Συμπληρώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα ο πρώτος μήνας από την επιστροφή στη ΒΦΛ των πρώην απολυμένων εργαζόμενων της εταιρίας. Σε αυτό το διάστημα των 30 περίπου ημερών όσοι επέστρεψαν στο εργοστάσιο προσπαθούν να προσαρμοστούν. Ακόμη και να εκπαιδευτούν! Συνεχίζουν να μπαίνουν στη ΒΦΛ από χωριστή είσοδο, βρίσκονται σε διαφορετικά κτίρια, δεν γύρισαν στα πόστα τους. Ναι μεν δικαιώθηκαν, ναι μεν πληρώθηκαν και πληρώνονται κανονικά, ναι μεν επέστρεψαν χωρίς προστριβές και επεισόδια αλλά ουδείς παραδέχεται ότι μετέχουν σε μια φυσιολογική παραγωγική διαδικασία. Όλα όσα βιώνουν φαίνονται να είναι προσωρινά. Κανείς δεν γνωρίζει πόσο.
Από τα τέλη του Γενάρη μέχρι και σήμερα η εταιρία δείχνει να βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο. Η οποία δεν ξέρουμε πόσο θα διαρκέσει και πως θα τελειώσει. Η μεταβατική περίοδος συνίσταται στο ότι οι εργαζόμενοι είναι πολλοί (κάποιοι μιλούν για φανερή και πρωτοφανή υπεραριθμία) και στο ότι η εταιρία υποτίθεται ότι ετοιμάζεται να παρουσιάσει το περιβόητο σχέδιο εξυγίανσης. Για το οποίο ούτε πληροφορίες υπάρχουν, ούτε χρονοδιάγραμμα. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις πιο πρόσφατες δηλώσεις Νεφελούδη, σύμφωνα με τις οποίες αναζητείται (και) νέος επενδυτής, καταλαβαίνουμε πόσο περίπλοκη είναι η κατάσταση.
Οι δικαιωμένοι και πρώην απολυμένοι εργαζόμενοι είναι αυτοί που το τελευταίο διάστημα «μιλούν» λιγότερο. Ακολουθούν το πρόγραμμα της εταιρίας, δεν διαμαρτύρονται, δεν ζητούν, δεν φαίνεται να ανησυχούν. Κι αν ανησυχούν δεν το δείχνουν.
Αντίθετα οι παλιοί συνάδελφοι τους αλλά και οι νεοπροσληφθέντες είναι φανερό ότι ανησυχούν. Εκτιμούν ότι οι πολλοί εργαζόμενοι δεν είναι καλό μήνυμα για την εταιρία, αφού τα οικονομικά της (λένε χαρακτηριστικά) δεν θα τους αντέχουν για πολύ ακόμη. Αυτή η ανησυχία μπορεί να είναι δικαιολογημένη και βάσιμη, μπορεί και όχι. Ο χρόνος θα δείξει αν έχουν δίκιο όσοι σιωπούν και περιμένουν ή αν πράττουν σωστά όσοι ανησυχούν ενώ περιμένουν τις εξελίξεις.
Ας μη ξεχνάμε επίσης ότι από τους 180 απολυμένους υπάρχουν 15 έως 20 που δεν γύρισαν στη δουλειά. Χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτούς που δεν αποδέχθηκαν τη συμφωνία του περασμένου Δεκέμβρη (επιμένουν στα δικαστήρια με την εταιρία), σε αυτούς που ακόμη και σήμερα διαπραγματεύονται εθελούσια αποχώρηση τους. Αν και θα μπορούσαν να επανέλθουν δικαιωμένοι. Αυτοί οι 15- 20 εργαζόμενοι δεν ξέρουν κι αυτοί τι περιμένουν. Ζουν τη δική τους περιπέτεια αφού τα δικαστήρια αργούν, οι αποφάσεις που θα υπάρξουν ένας Θεός ξέρει αν θα εκτελεστούν ενώ οι διαπραγματεύσεις εθελούσιας αποχώρησης εξελίσσονται τόσο αργά που μοιάζει να μην τελειώνουν ποτέ.
Υπό αυτές τις συνθήκες το εργοστάσιο περιμένει την Άνοιξη, που φέρνει την νέα καλλιεργητική περίοδο. Αύξηση πωλήσεων στην αγορά του εσωτερικού. Επί του παρόντος δεν υπάρχουν ενδείξεις οικονομικών δυσκολιών ή μείωσης προσωπικού. Κατά μία έννοια η συνεχιζόμενη ηρεμία τόσο στο εργοστάσιο όσο και στην Αθήνα ίσως είναι ένας καλός οιωνός για τις μελλοντικές εξελίξεις. Που σίγουρα θα υπάρξουν.
