Γράφει ο Άγγελος Τσανάκας
Όσο πιο πολύ μεγαλώνω, τόσο πιο μικρές μού φαίνονται οι ημέρες. Οι μήνες γίνονται
εβδομάδες, οι εβδομάδες φεύγουν η μια μετά την άλλη τόσο πολύ γρήγορα που θαρρώ πώς κάθε Κυριακή με την επόμενη, αναμεταξύ τους δεν έχουν Δευτέρες, Τρίτες, Τετάρτες, Πέμπτες, Παρασκευές και Σάββατα. Τα χρόνια δε, κυλούν νεράκι.
Έτσι κάπως σκέφτομαι αυτή τώρα τη στιγμή που γράφω.
Πότε περνούν τα χρόνια ούτε που το καταλαβαίνω. Δύο χρόνια, πέντε χρόνια, επτά, σαν το ίδιο νά’ναι μοιάζουν. Και τί να περιμένω ακόμα λέω.Τί; Και αυτά τα υπόλοιπα τα χρόνια, που έτσι, σάμπως δίχως καμιά βάση και λογική λογαριάζω εγώ ότι για την υπόλοιπη ζωή μου απομένουν, μια στιγμή μού φαίνεται πως θά ‘ναι.
Γρήγορα θα κυλήσουν και αυτά αναλογίζομαι…αλλά όμως, όμως είναι στιγμές όπως και τώρα που κάτι αλλάζει μέσα μου… κάτι συμβαίνει εντός μου και παύει να με απασχολεί αυτό το γρήγορο του χρόνου. Σαν μια μετάβαση να είναι που σιγά σιγά κυριαρχεί στην ύπαρξή μου, κι αμέσως αλλάζω σκέψη. Κι αλλάζω μαζί, και του χρόνου το μετρίδι. Μετρίδι άλλο για τον χρόνο αποκτώ, της φύσης χάρισμα, κι έτσι τώρα παύω να σκέφτομαι όπως πριν. Με άλλες μετρικές μονάδες είναι χαραγμένο το μετρίδι αυτό, και, αυτό τώρα άρχισε να μετρά τον χρόνο μου. Κι όποτε θέλω, τον πολύ το χρόνο τον κάνω λίγο και τον λίγο άπειρο τον κάνω. Και είναι σπουδαίο αυτό.
Είναι όμως και κάτι άλλο που μου λαφρώνει την ψυχή….. είναι αυτό, αυτό….που όσο ακόμα περισσότερο μεγαλώνω, τόσο περισσότερο και ανάλογα μικραίνει ο φόβος που έχω για τον θάνατο. Όχι για τον θάνατο γενικά όλων όσων γύρω μου ζουν και ανασαίνουν, μα για τον θάνατο εκείνων των ανθρώπων που την έζησαν και την χάρηκαν για
χρόνια πολλά τη ζωή τους. Και έζησαν όλα τα χρόνια που τους έπρεπαν. Και είναι ο θάνατος μια λύτρωση, μια καινούργια ζωή, για μένα και γι αυτούς. Και για τον δικό μου θάνατο, ο φόβος πια έχει χάσει τις διαστάσεις που είχε σαν ήμουνα παιδί. Φιλιώνω με αυτόν. Αδελφώνω με τον θάνατο, και… συμβαίνει αυτό, αυτό το ίδιο που συμβαίνει με τα ξύλα που σαν αδελφώσουν στην πυρά, δίνουν ζωή στη φλόγα, ζέστη και θαλπωρή και δύναμη και φως. Πιστός μου φίλος γίνεται και με ακολουθεί παντού ο θάνατος. Όμως εγώ σε μια απόσταση τον κρατώ. Μικρή είναι βέβαια η απόσταση και μάλιστα μικραίνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο γιατί έτσι το θέλει η φύση, αλλά κι εγώ πιότερο προσεκτικός γίνομαι. Βήμα, δεν του δίνω του θανάτου. Υπομονή του λέω να κάνει και μαζί κάποια στιγμή τη ζωή μας θα συνεχίσουμε. Έτσι του λέω και του το υπόσχομαι κιόλας, μα….όχι, του λέω…. ακόμα. Κι είναι όμως στιγμές που τον αποζητώ, δύσκολες στιγμές, πόνου στιγμές, μα πάλι, οι δύσκολες στιγμές για τους ανθρώπους είναι.Τις προσπερνά και προχωρά ή, βρίσκει άλλο δρόμο τις παρακάμπτει και πίσω τις αφήνει.
Όσο τα χρόνια τις πλάτες μου βαραίνουν, σαν τα βάρη που βάζουν οι σφουγγαράδες τής
Καλύμνου πάνω τους, είναι. Για να κατέβουν στο βυθό να βρουν την ομορφιά, τον θησαυρό και την ζωή
αυτά τα βάρη για τούτους τους Καλύμνιους είναι. Έτσι και για μένα.Τα χρόνια που τις πλάτες μου βαραίνουν….τις ώρες και τις μέρες μου με θησαυρούς γεμίζουν.
Πλούτος ανυπολόγιστος….στον νου μου….στο μυαλό μου….στα χέρια μου…στα μάτια μου…. στην ακοή και στην ανάσα μου. Σε όλες τις αισθήσεις. Και αισθήματα πρωτόγνωρα την ψυχή μου πλημμυρίζουν. Κι ανοίγει η καρδιά μου και σκορπά σε κομματάκια μικρά, βγαίνουν από μέσα μου και ωσάν μικρά μαργαριτάρια γύρω μου σκορπούν και βρίσκουν τόπο να σταθούν και τον στολίσουν. Ανθρώπους βρίσκουν. Και χαίρομαι πολύ γι αυτό. Αυτός είναι ο δικός μου θησαυρός.
Χρώμα και ζωή γεμάτος.
Κι όλα αυτά, τον χρόνο άξαφνα τον διαστέλλουν.
Αλλάζει ο χρόνος. Λίγα λεπτά, γίνεται ολάκερη περιστροφή της γης γύρω απ’ τον ήλιο. Μια χρονιά, χρόνος ατελείωτος συμπαντικός, και μια στιγμή…..
Μια στιγμή….μια στιγμή….
Τί είναι μια στιγμή;
Μια στιγμή λέω πώς μερικές φορές είναι μια ολάκερη ζωή….
Κι αυτό όμως λίγο μου φαίνεται πως είναι, όταν μια τέτοια στιγμή…αυτή τώρα εδώ ας πούμε…αυτή εδώ τη στιγμή που στρέφω τα μάτια μου και κοιτώ απέναντί μου τούτη τη μικρή ξανθή γαλανομάτα. Και τότε, τότε ο χρόνος αδιάστατος γίνεται…. και λέω τότε πως δεν τελειώνει η ζωή ποτέ…. η ζωή ποτέ δεν τελειώνει γιατί…..
γιατί μια τέτοια στιγμή – κι είναι στη ζωή μου κι άλλες τέτοιες στιγμές – δεν είναι μονάχα μια ζωή, μα είναι ζωές πολλές….
Ναι, είναι πολλές ζωές….
*****
Στιγμές όμορφες της ζωής μου πριν πολύ καιρό, μα όχι και τόσο πολύ, που αιώνια, αιώνιες χαράχτηκαν στου χρόνου το μετρίδι….
Και ήταν και μια τέτοια απ’αυτές τις στιγμές, στιγμή, ένα παγωμένο ηλιόλουστο πρωινό του Γενάρη του 2018.
