Κείμενο του Μπάμπη Παναγιωτίδη
Κοντοχωριανός μου, καλός φίλος από παλιά, τον παρακολουθώ από το ξεκίνημα του, όταν ήμουν ακόμη μαθητής Δημοτικού. Δεν τον άλλαξαν – ως άνθρωπο – η δόξα και η φήμη που δικαίως απέκτησε και εκτός των συνόρων της πατρίδας μας.
Πρωτοπόρος της Ποντιακής μούσας και παράδοσης ο ίδιος, δεν ξεχνά τον Διπόταμο – το αγαπημένο του Τσάϊλικ – τους δασκάλους που τον βοήθησαν και αυτούς που άνοιξαν και χάραξαν νωρίτερα τους δρόμους της Ποντιακής μουσικής και της παράδοσης.
Ο Μιχαλης Καλιοντζιδης είναι ένας σεμνός και ταπεινός συνεχιστής των ιερών “τεράτων” που ακούνε στα ονόματα: Νίκος Παπααβραμίδης, Χρήστος Σημαιοφορίδης ( Μπαϊρακτάρης ), Γώγος Πετρίδης, Γιώργος Κουγιουμτζίδης, Χρύσανθος Θεοδωρίδης, Λάμπης Τιλκερίδης, Γιώργος Αμαραντίδης και πολλοί ακόμη που έβαλαν ο καθένας το δικό του λιθαράκι για να φτάσουν μέχρι τις μέρες μας τα ακούσματα τους και μ’ αυτά να οδηγούμαστε στα επόμενα.
Ο Μιχαήλ Καλιοντζιδης εκτός από το τεράστιο έργο του, έχει να καμαρώνει για τον συνεχιστή της οικογενειακής παράδοσης τον γιό του Χρήστος Καλιοντζίδης , ο οποίος ακολουθεί πιστά τα βήματα του πρεσβύτερου με σεβασμό – προσήλωση και πολύ μεράκι.
Επίσης πολλοί είναι οι μαθητές του Μιχάλη που διδάσκονται από αξιόλογους λυράρηδες και τον ίδιο, τα μυστικά της Ποντιακής λύρας ή κεμεντζέ, που είναι το κατεξοχήν λαϊκό μουσικό όργανο των Ελλήνων του Πόντου και των προσφύγων.
Περήφανοι και μεις οι Καβαλιώτες, καμαρώνουμε πατέρα και γιο για τα επιτεύγματά τους, προβάλλοντας μέσα από την δουλειά τους την περιοχή μας και ιδιαίτερα τα χωριά μας – του πρώην Δήμου Ορεινού – απ’ όπου κατάγονταν και οι δικοί μου γονείς.
