Φωτογραφία από το αρχείο της Πρωινής. Λαϊκό γλέντι στην κεντρική πλατεία παραμονή των Χριστουγέννων του 2008. Πολύς κόσμος, συνωστισμός κανονικός και διασκέδαση. Ανεμελιά. Πραγματικά γιορτές. Πραγματικά Χριστούγεννα. Αυτές οι φωτογραφίες αρχείου χρειάζονται σήμερα. Μια ωραία ανάμνηση. Μια ιδανική κατάσταση. Κάτι τόσο κοντινό και τόσο μακρινό ταυτόχρονα.
Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει το γνωστό «τροπάριο» που ως άριστοι… ψάλτες θα πρέπει να το επαναλάβουμε. Όλα γίνονται για το καλό μας. Για την υγεία μας. Δεκτό. Αλλά μέχρι πότε αλήθεια; Γιατί ακόμη και τα μέτρα πρόληψης του κορωνοϊού πρέπει να έχουν τα όρια τους. Την αρχή τους, τη μέση και κυρίως το τέλος τους. Αυτό είναι που δεν βλέπουμε. Το τέλος των μέτρων.
Αυτό που έγινε χθες έχει όνομα. Λέγεται «βήμα προς τα πίσω». Ένα πρώτο λόγω εορτών, μετά τα Χριστούγεννα βλέπουμε. Τα νέα μέτρα που φυσικά και ενοχλούν, πάρθηκαν για το καλό μας. Με μια διαφορά. Ανακοινώθηκαν και ισχύουν κάπως ξαφνικά κι ενώ όλοι ελπίζαμε σε βήματα προς τα εμπρός. Δυστυχώς όχι μόνο δεν βελτιώθηκε η κατάσταση που βιώνουμε αλλά δεν έμεινε ούτε καν στάσιμη! Δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε, το παραδεχόμαστε.
Οι ειδικοί όμως προβλέπουν, προνοούν και πείθουν τα Κυβερνητικά στελέχη. Αν μάλιστα ακούσουμε τις απόψεις των άλλων κομμάτων, τότε τα μέτρα θα έπρεπε να είναι περισσότερα και πιο αποφασιστικά. Μπλέξαμε; Αυτό είναι βέβαιο. Τώρα όποια σχέδια είχαμε για το λεγόμενο «ξεμπλέξιμο», όλα αναβάλλονται! Κι αυτό, να μην υπάρχει μια προοπτική που θα στηρίξει την αισιοδοξία μας, είναι σίγουρα το χειρότερο.
Τι είναι αλήθεια η μετάλλαξη «Όμικρον»; Τα δελτία ειδήσεων την περιγράφουν χειρότερη από όλες τις προηγούμενες. Ενοχλητική και επίμονη, κάνει να νοσήσουν κι όσους νόσησαν. Κι όσους εμβολιάστηκαν. Δύο αλλά και τρεις φορές. Βλέποντας λοιπόν το τι συμβαίνει στο εξωτερικό, η Ελλάδα προσπαθεί να προλάβει. Απευθύνεται σε κουρασμένους πολίτες που είναι σε μέτρα περιορισμών εδώ και καιρό. Από τους οποίους ζητά κι άλλες θυσίες. Θέτει νέους περιορισμούς. Είναι ένα θέμα ψυχολογίας αλλά σαφώς κι είναι και θέμα οικονομικό. Θα στηριχθούν άραγε όσοι θίγονται;
Η απάντηση είναι σαφέστατα αρνητική. Δεν θα υπάρξει το γνωστό λοκ ντάουν μιας και δεν υπάρχουν χρήματα για να το υποστηρίξουν. Τα νέα λοκ ντάουν θα είναι λοκ ντάουν στην ουσία τους αλλά θα παρουσιάζονται ως κάτι διαφορετικό. Εν τω μεταξύ θα επηρεαστεί η αγορά, η εστίαση και πολλά άλλα. Για αυτό ούτε κουβέντα. Αυτή η προς το χειρότερο οικονομική αλλαγή δεν θα έχει οποιαδήποτε υποστήριξη. Απολύτως καμία. Κι όποιος μικρομεσαίος αντέξει. Τόσο απλά και τόσο ωραία.
Σα να μην έφθανε αυτή η αλλαγή με τα νέα μέτρα, υπάρχει η ακρίβεια που πλέον πιέζει περισσότερο κι από την μετάλλαξη «Όμικρον». Η ακρίβεια είναι μια άλλη… μετάλλαξη. Του καπιταλιστικού μας συστήματος. Αυτό που σε κάθε εκλογές στηρίζουμε (με την ψήφο μας) αν και αυτό δεν μας ανταποδίδει ποτέ και τίποτα. Ίσα ίσα που σκάβει μεθοδικά τον λάκκο εντός του οποίου μας σπρώχνει να βρεθούμε. Κι εμείς το χαβά μας… Αμετανόητοι στηρίζουμε πολιτικές που ανέχονται αυτήν την αισχροκέρδεια, αυτόν τον επιθετικό νεοφιλελευθερισμό. Άλλοτε Αριστερό κι άλλοτε Δεξιό.
Αρκεί κάποιος να ψάξει να βρει τον λόγο για τον οποίο ακριβαίνει η τιμή του ρεύματος, του φυσικού αερίου και των καυσίμων. Δεν θα βρει απολύτως τίποτα. Το σύστημα που είναι παγκόσμιο, απλώς κερδίζει. Κερδίζει πολλά. Ενισχύονται συγκεκριμένοι και λίγοι, κινδυνεύουν πολλοί. Σε όλες τις χώρες του κόσμου. Κι οι αγορές που δεν καταλαβαίνουν από κοινωνική δικαιοσύνη, το χαβά τους.
Είναι … ωραίο να κοροϊδεύουμε τους Τούρκους και όσα παθαίνουν από την λάθος πολιτική του Ερντογάν. Το διασκεδάζουμε αφού τις συνέπειες τις αντιμετωπίζουν οι… κακοί γείτονες μας. Εμείς δηλαδή είμαστε σε καλύτερη θέση; Εμείς ζούμε καλύτερα; Προς το παρόν ίσως. Όταν όμως λάβουν όλοι τους φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος, όταν πληρώσουν χρυσάφι το πετρέλαιο τότε θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά. Τι Ελλάδα, τι Ευρώπη, τι Τουρκία! Παντού το οικονομικό πρόβλημα είναι ίδιο ή περίπου ίδιο. Κάποια λάθη (ας τα πούμε έτσι) δημιουργούν συνθήκες φτώχιας, οι οποίες απλώνονται. Ενισχύονται. Επηρεάζουν όλο και περισσότερους.
Κι οι Τούρκοι έχουν την επιλογή τους και τη λύση μπροστά τους «Ανεβάζουν» αύριο μεθαύριο μια άλλη κυβέρνηση, η οποία ακολουθεί μια άλλη οικονομική πολιτική. Όλοι οι υπόλοιποι όμως; Αυτοί δεν έχουν καμία απολύτως εναλλακτική επιλογή. Απλώς θα περιμένουν και θα κρυώνουν… Θα περιμένουν να ηρεμήσουν οι αγορές, να επανέλθει σε λογικές τιμές η ενέργεια. Όποτε γίνει και αν γίνει κάτι τέτοιο.
Δεν είναι λοιπόν η «Όμικρον» και μόνο η «Όμικρον». Είναι ένα σωρό άλλα. Που μαζί με την «Όμικρον» μας κρατούν μέσα. Στο λεγόμενο «καβούκι» μας. Η οικονομική δραστηριότητα περιορίζεται. Η κίνηση στην αγορά το ίδιο. Διασκέδαση δεν θα υπάρχει. Κόσμος δεν θα κυκλοφορεί παρά ελάχιστα. Αν αυτή η κατάσταση δεν είναι λοκ ντάουν, τι είναι;
Κι αν τώρα υπάρχουν οι γιορτές, η αφορμή για να κάνουμε και κάτι παραπάνω, μετά δεν θα υπάρχουν ούτε αυτές. Έρχονται πολλές ακόμη δύσκολες Χειμωνιάτικες μέρες και νύχτες. Η δική μας περιοχή έχει την ελπίδα του τουρισμού. Άραγε θα είναι καλύτερη η κατάσταση την Άνοιξη; Ή μια άλλη, μια καινούργια μετάλλαξη θα πλήξει και τις διακοπές; Κανείς δεν είναι σίγουρος για τίποτα. Εδώ που έφθασαν τα πράγματα το μυαλό μας πάει στο κακό. Και όχι στο καλό. Αυτό ίσως το πλησιάσαμε. Το φθάσαμε σε μικρή απόσταση. Το είδαμε μπροστά και κοντά μας. Για λίγο. Στη συνέχεια το πουλάκι πέταξε. Και πέταξε μακριά.
Υπό αυτές τις συνθήκες επιβάλλεται να ανταλλάξουμε ευχές, να χαμογελάσουμε και να επιστρέψουμε σπίτι για να φτιάξουμε κάτι που ευτυχώς ακόμη επιτρέπεται. Μια οικογενειακή ατμόσφαιρα. Αυτή είναι η μοναδική μας διέξοδος. Η μοναδική μας επιλογή. Θα ανοίξουμε και την τηλεόραση για να γίνουμε μία ακόμη φορά άριστοι τηλεθεατές. Κάπως έτσι φαίνεται ότι θα περάσουμε τα φετινά Χριστούγεννα.
Μέσα στο σπίτι μας ευτυχώς θα μπορούμε να κυκλοφορούμε χωρίς μάσκα. Ώστε το κάθε μέλος της οικογένειας να αναγνωρίζει το άλλον. Αυτό μόνο. Για τα άλλα βλέπουμε. Με το νέο έτος…
