Είναι ο καλύτερος συνδυασμός. Για την αυξημένη τουριστική κίνηση, η οποία τονώνει την τοπική οικονομία. Τριήμερο Αγίου Πνεύματος και ζέστη. Καύσωνας. Με αφετηρία την έως και πριν λίγα χρόνια σχετικά άγνωστη γιορτή, βγήκαν όλοι έξω. Έκαναν εκδρομές, πολλές και κοντινές προς τη θάλασσα. Στην Θάσο οι Βαλκάνιοι κυριαρχούν. Ξοδεύουν. Στην πόλη ήταν μια μικτή κατάσταση. Βούλγαροι και πολλοί έλληνες. Οι περισσότεροι από τη Βόρεια Ελλάδα. Όσοι γνωρίζουν λένε το εξής. Τώρα που αποφεύγονται για λόγους ασφαλείας οι εκδρομές στην Πόλη, τώρα επωφελείται ο τόπος μας.
Όπως τα προηγούμενα Καλοκαίρια έτσι και φέτος η κατεύθυνση είναι παραλιακή. Όλη η παραλιακή ζώνη, από το ΝΟΚ ως την αίθουσα επιβατών γεμίζει κόσμο. Τις απογευματινές και τις βραδινές ώρες. Σε λίγο τα επί του πεζοδρομίου δίκυκλα θα… δένουν αρμονικά με τα σκάφη αναψυχής. Κενός χώρος δεν θα υπάρχει. Δρόμος (οδός Ερυθρού Σταυρού), μηχανάκια στο πεζοδρόμιο και μετά πλωτές εξέδρες! Ας ελπίσουμε να υπάρξει μια ελεύθερη δίοδος ώστε όσοι χρησιμοποιούν τις πλωτές να μπορούν να φθάνουν στη βάρκα τους!
Η ζέστη θα συνεχιστεί, είναι βέβαιο. Ήταν να μην αρχίσει. Ευχόμαστε και ελπίζουμε να συνεχιστεί και να αυξηθεί η τουριστική κίνηση. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Πιο «κοντινή» μας αυτή του αεροπορικού σόου. Πλέον βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Η μεγάλη διοργάνωση στο τέλος της εβδομάδας θα στηρίξει κι άλλο τις αφίξεις στην Καβάλα. Το Cosmopolis και το Φεστιβάλ Φιλίππων θα είναι η ενδιαφέρουσα και παρόμοια συνέχεια.
Αντίθετα οι δύο πρώτες εκδηλώσεις των Ελευθερίων ατύχησαν. Αρκετά. Έγιναν κανονικά αλλά με λίγο ή καθόλου κόσμο. Σημασία έχει η εκδήλωση που ετοιμάζεις να έχει σχέση με την κοινωνία. Κι αν δεν τη διαθέτει εξ αρχής να την αποκτά στην πορεία. Στα εγκαίνια της πολυδιαφημισμένης έκθεσης των κειμηλίων του «Αβέρωφ» έγινε κινητοποίηση με τηλεφωνικές προσκλήσεις και τα προσχήματα κρατήθηκαν. Την Κυριακή στην επιμνημόσυνη δέηση ήταν τρεις και ο κούκος… Αναμενόμενο. Η ώρα του γεγονότος και η φύση του συνετέλεσαν ώστε αυτό να γίνει μεταξύ συγγενών και φίλων. Οι καημένοι, προσποιούνταν ότι δε συνέβαινε τίποτα το διαφορετικό. Απολάμβαναν τη… δέηση για να πείσουν ότι όλα βαίνουν καλώς.
Σημειώνουμε ότι την Κυριακή αποχώρησαν από την πόλη οι αξιωματικοί του «Αβέρωφ». Τα καλά να λέγονται. Ο Δήμος Καβάλας τους πρόσφερε άριστη φιλοξενία. Ήταν μια πρωτοβουλία κυρίως της Δημάρχου που δεν άφησε ποτέ μόνους ανθρώπους που (ορισμένοι) πρώτη φορά βρίσκονταν στην πόλη μας.
Για την εκδήλωση του αγάλματος- δεν αργεί- υπάρχει ανάρτηση του δημοτικού συμβούλου και πρώην αντιδημάρχου Μιχάλη Λυχούνα. Τίτλος: Αγαλμάτων Αγλάϊσμα, Ανοησίας Ανάγνωσμα. Μέρος του κειμένου: « Είχα χάσει το νήμα της συζήτησης για το άγαλμα του στρατιώτη του Μακεδονικού Αγώνα και νόμιζα πως προς στιγμή είχε εγκαταλειφθεί η ιδέα, μέχρι που έφτασε στα χέρια μου το πολύ φτωχό πρόγραμμα των Ελευθερίων 2016 (προφανώς με τόσες αρπαχτές – τσαπατσουλιές στη διοργάνωση καλοκαιρινών εκδηλώσεων σε μια εποχή που ούτως ή αλλιώς τα ξενοδοχεία είναι γεμάτα, που ιδέες και χρήμα; Χάθηκαν στην “επανάληψη” των ομιλητών για τον Σεφέρη (Καβάφεια 2007, με τη Μισσιριάν κάνουν το πρόγραμμα; Η φρέσκια ματιά στο Σεφέρη!). Όταν στο γραφείο άνοιξα τον φάκελο, κατέστη μοι βέβαιον πως η ασχήμια έλκει και η ανοησία είναι το καλύτερο καύσιμο! Στην πλούσια βιβλιογραφία για τα μνημεία είναι γνωστό πως ένα μνημείο δεν είναι ποτέ το ίδιο το αντικείμενο, αλλά η ιστορία της σύλληψής του, ο δημόσιος διάλογος περί αυτού, η χρήση και η κατάχρησή του μετά την τοποθέτησή του. Έτσι το Εβραϊκό Μνημείο της Καβάλας δεν θα είναι ποτέ απλά το μνημείο του Ολοκαυτώματος των Εβραίων της πόλης, αλλά θα είναι πάντοτε και η ιστορία των προσπαθειών τοποθέτησής του από τον επιθετικό αντισημιτισμό του Αθανασιάδη (καλυμμένο ως συνήθως κάτω από αντι ισραηλινή στάση), έως τη δειλία Σιμιτσή και τον απαιτητικό και ταυτόχρονα αφελή αντισημιτισμό Τσανάκα, αλλά και οι βανδαλισμοί που υφίσταται. Το αυτό ισχύει για παράδειγμα για το μνημείο Εθνικής Συμφιλίωσης του Μ. Έβερτ στην πλατεία Κλαυθμώνος στην Αθήνα. Το μνημείο δεν είναι το έργο, αλλά η προσπάθεια και από τη Δεξιά στην Ελλάδα να υπερβεί το διχασμό του Εμφυλίου».
Την προηγούμενη εβδομάδα ψηφίστηκε στη Βουλή ο νέος αναπτυξιακός νόμος. Εδώ δεν ασχοληθήκαμε παρά ελάχιστα αν και αφορμές υπήρξαν. Μαζί με μια κάποια επί της ουσίας ενημέρωση. Καλώς ή κακώς δίνουμε σε άλλα προτεραιότητα κι έτσι ο νέος αναπτυξιακός νόμος περνά στο ντούκου. Είναι και το άλλο, με τόση κρίση ποιος θα βρει κουράγιο να επενδύσει; Ο νέος αναπτυξιακός νόμος διατηρεί σειρά ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων, αδικεί τον Ν. Καβάλας. Προσπάθησαν λέει οι βουλευτές να τον διορθώσουν. Απέτυχαν κι η ζωή συνεχίζεται…
Ποιος ο λόγος να είμαστε στην περιφέρεια ΑΜΘ όταν εντός αυτής αδικούμαστε; Συστηματικά και διαχρονικά. Κάποτε από τους επικεφαλείς της, άλλοτε από το κράτος. Ποιο το νόημα της Περιφέρειας ΑΜΘ όταν ήταν και παραμένει άλλο πράγμα η Θράκη κι άλλο η ΑΜΘ; Τώρα που το brexit είναι επίκαιρο, μήπως τώρα είναι η ώρα να κινηθούμε ανάλογα; Ποιος όμως έχει το θάρρος (ένας Δήμαρχος;) να οργανώσει ένα τέτοιο δημοψήφισμα. Δικαίωμα έχει δια του Καλλικράτη. Βούληση για Καβάλαexit;
Με αφορμή την Γιορτή του Πατέρα (προχθές Κυριακή) η συγγραφέας Μανίνα Ζουμπουλάκη με καταγωγή από τη Καβάλα, γράφει ένα ωραίο κείμενο για τον πατέρα της Πέτρο: Τις ιστορίες του πατέρα μου (που είναι ατελείωτες…) τις βάζω στα βιβλία μου – στα «Αόρατα κορίτσια» έχω ένα σωρό, στον ήρωα που ονόμασα Πέτρο. Σαν τον μπαμπά και τον μεγάλο γιό μου.
Ο πατέρας μου είναι 92, το καλοκαίρι θα τα κλείσει πρώτα ο θεός. Είναι τυφλός εδώ και κάμποσα χρόνια. Μέχρι να χάσει το φως του, ήταν ο καλύτερος παππούς έβερ – πήγαινε και έφερνε τα παιδιά μας σε σχολεία, ποδόσφαιρα και αλλαγές φρουράς.
Ως μπαμπάς ήταν στην κατηγορία του μπαμπά Ευσταθίου: η γενιά μπαμπάδων που δεν ήξερε πως να προσεγγίσει τα παιδιά της, δεν ήξερε πως να δείξει αγάπη ή τρυφερότητα. Το έκανε με πράξεις – σου καθάριζε μισό κιλό γαρίδες, ή σου κουβαλούσε από τη λαϊκή ένα σκασμό κολοκυθάκια. Πέρασε κι αυτός πόλεμο, ταλαιπωρίες, τα άπαντα… με ένα χαμόγελο, πράγμα περίεργο. Τα αφηγείται σαν περιπέτειες. Ίσως επειδή τα έζησε έτσι, σαν περιπέτειες. Μερικές φορές βλέπω τον εαυτό μου στον μπαμπά: κι εγώ προσπαθώ να βοηθήσω τα παιδιά μου σε πρακτικά θέματα, είναι πιο εύκολο να τους «κάνω εξυπηρετήσεις» από το να μιλάω… τα χαϊδεύω όμως και τα αγκαλιάζω γιατί ο πατέρας μας το έκανε με αγάπη μεν, με κάποια δυσκολία δε, σαν να μην είχε την τεχνική. Λίγο πριν πέσει έξω οικονομικά, έχτισε ένα γυμνάσιο-δωρεά στην Καβάλα (που την θεωρεί πατρίδα του πάντα), το Ζουμπουλάκειο Γυμνάσιο, στο λόφο που ήταν παλιά οι τούρκικες φυλακές. Πιστεύει στην δημόσια παιδεία, αλλά και στην φιλανθρωπία, στο να βοηθάς τον συνάνθρωπο σου, να μην σκέφτεσαι την πάρτη σου. Δεν ξέρω αν πίστευε σε μας, στα παιδιά του, αλλά φέρεται σαν να είμαστε σπουδαία άτομα, και μας το μεταδίδει αυτό το αίσθημα, αυτό το κρατημένο, κάπως ντροπαλό καμάρι. Από τον μπαμπάκα μου έμαθα ότι τα μεγάλα πράγματα δεν λέγονται, εκφράζονται με πράξεις. Ότι δεν χρειάζεσαι πολλά για να είσαι χάπι, κι ότι (ε ναι) η ζωή είναι μεγάλη περιπέτεια…
Τα γράφω επειδή είναι η Γιορτή του Πατέρα σήμερα, ξέροντας ότι δυστυχώς ο μπαμπάκας μου ο καλός δεν μπορεί να τα διαβάσει….
=====================================================================
Είναι τόσο βλάκας;
Η τοπική ΝΔ και η συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών της κρατούν πολύ προσεκτική στάση στο θέμα της ΒΦΛ. Υπήρξαν ανακοινώσεις στήριξης των κινητοποιήσεων, ενημέρωσης και από τις δύο πλευρές, συζητήσεις με όσους βρίσκονται κάτω από τη γέφυρα (στην είσοδο του εργοστασίου) , ευχές να βρεθεί λύση ώστε η παραγωγική διαδικασία να αρχίσει πάλι. Εξαίρεση η γνωστή φαιδρή προσωπικότητα, με συμπεριφορά που σε κάνει να απορείς.
Τηλεφωνεί σε ανέργους της πόλης όπου δηλώνει τη δυνατότητα που τάχα έχει να κάνει προσλήψεις στο εργοστάσιο! Απρόσεκτος, επιπόλαιος και βιαστικός όπως πάντα, καλεί στο τηλέφωνο ακόμη και συγγενείς (στενούς μάλιστα) όσων αρνήθηκαν να υπογράψουν τις προτεινόμενες από την εργοδοσία συμβάσεις. Υπάρχουν δύο συγκεκριμένες καταγγελίες. Στην πρώτη μίλησε ο ίδιος στο τηλέφωνο υποσχόμενος πρόσληψη! Στη δεύτερη την δελεαστική πρόταση διαβίβασε κατ’ εντολή και επιθυμία του συνεργάτης του. Οι δύο συγκεκριμένες απαντήσεις ήταν φυσικά αρνητικές. Και όχι μόνο.
Οι τηλεφωνικές συνομιλίες διαδόθηκαν μέσα κι έξω από το σωματείο. Έφθασαν ακόμη και στα αφτιά των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας. Ενημερώθηκαν κι υποσχέθηκαν την κατάλληλη στιγμή να παρουσιάσουν δημόσια το …ενδιαφέρον του πρωταγωνιστή της ιστορίας μας.
Εύλογο το ερώτημα: Είναι τόσο βλάκας; Να επιδιώκει επίλυση του προβλήματος το καταλαβαίνουμε. Να υποστηρίζει τις απόψεις της εργοδοσίας, το περιμένουμε. Δεν είναι παρά ένα από τα ισχυρά στάνταρ της υπόθεσης. Αλλά να προκαλεί, να ρίχνει λάδι στη φωτιά με την προαναφερθείσα δραστηριότητα, αυτό όχι δεν το περιμέναμε. Για όσα είναι πιθανό να ακολουθήσουν ένα είναι σίγουρο. Ο ίδιος είναι υπεύθυνος. Ο ένας και μοναδικός.
