Μπορούν να το επιβεβαιώσουν οι πεζοί και οι οδηγοί δικύκλων. Από τις καπναποθήκες στην οδό Δαγκλή «βγαίνει» δροσιά. Καθώς λοιπόν περπατάς ή οδηγείς στην περιοχή, κι ενώ σε «λούζει» η ζέστη των ημερών ξαφνικά ένα δροσερό χάδι σου ‘ρχεται από το πουθενά. Μια σύντομη ευχάριστη έκπληξη. Είναι η κατασκευή των δύο μεγαλοπρεπών κτιρίων, τα υλικά τους σε συνδυασμό με την εγκατάλειψη. Η φύση σου θυμίζει ότι κάποτε είχαμε λιγότερο τσιμέντο, δροσερότερη ατμόσφαιρα. Αντίθετα τους Χειμώνες τα ίδια κτίρια δεν θερμαίνονταν με τίποτα. Αν ζούσαν οι καπνεργάτες της εποχής θα μπορούσαν να μας το περιγράψουν ακόμη καλύτερα.
===========================================================
Μέσα σε λίγες ώρες έγιναν δύο σημαντικά τοπικά γεγονότα. Μπλακ άουτ σε όλη την πόλη (διάρκειας δύο περίπου ωρών), φωτιά σε δασική έκταση στη Θάσο. Η οποία θύμιζε αρκετά την περσινή οδυνηρή περιπέτεια και εμπειρία του νησιού. Και από τις δύο δοκιμασίες «βγήκαμε» αλώβητοι αφού για την μεν διακοπή ρεύματος είχαμε την απαραίτητη υπομονή, για τη δε φωτιά διαθέταμε ετοιμότητα.
Κοντά σε αυτές τις δύο μικροεπιτυχίες όλων μας, ήρθε μία ακόμη. Τρίτη και καλύτερη. Η είδηση που αφορά την κατοικία του Στρατηγού στην Παναγία σε σχέση με τον κατακυρωμένο από το δημόσιο επενδυτή. Τον συμπολίτη κ. Ντίνο Κλειτσιώτη. Ο οποίος δηλώνει αμέσως τα τουριστικού περιεχομένου σχέδια του, τα οποία θα προστεθούν σε διάφορα άλλα. Τα οποία ήταν γνωστά ήδη.
Αν λοιπόν λύνουμε τα έκτακτα προβλήματα που ανακύπτουν κι αν αξιοποιούμε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται, τότε ναι. Μπορούμε να ελπίζουμε σε μια πόλη, έναν Νομό που έχει αύριο. Ένα αύριο συγκεκριμένο, τουριστικό, το οποίο είτε μας αρέσει είτε όχι το ευνοούν οι ζέστες. Και οι καύσωνες.
Με έναν τέτοιο φαίνεται να πλησιάζει προς το τέλος της η τουριστική και Καλοκαιρινή περίοδος. Ελπίζουμε και ευχόμαστε μετά τον καύσωνα (κάπου στο Σαββατοκύριακο δροσίζει) ο καιρός να παραμείνει όσο περισσότερο γίνεται ήπια Καλοκαιρινός προκειμένου τα επιχειρηματικά σχέδια να έχουν λαμπρό τέλος.
Αυτό το τέλος –που ελπίζουμε να μην συμπέσει με το ημερολογιακό τέλος του Θέρους- θα είναι η αρχή για ακόμη μεγαλύτερες επιτυχίες του χρόνου το Καλοκαίρι. Το οποίο διάφοροι άνθρωποι ήδη το προετοιμάζουν στο μυαλό τους. Μας έλεγε προχθές επαγγελματίας που κι αυτός ετοιμάζει ξενοδοχείο, ότι η τουριστική ανάπτυξη της πόλης και του Νομού είναι δεδομένη. «Δεν σταματιέται με τίποτα ότι άρχισε πέρσι ή πρόπερσυ» τόνισε με νόημα.
Η τουριστική επένδυση 500.000 ευρώ στο σπίτι του Στρατηγού τον δικαιώνει. Άλλοι δηλώνουν περισσότερο απαιτητικοί. Ζητούν και μεγάλα ξενοδοχεία. Θα συμφωνήσουμε μαζί τους. Χρειάζονται κι αυτά. Αρκεί να υπάρχουν κατάλληλα οικόπεδα, φθηνά οικόπεδα και … γεμάτα πορτοφόλια. Όσο για την γραφειοκρατία, αυτή όντως είναι ένας βασικός αντίπαλος. Ανίκητος τις περισσότερες φορές.
Με αυτά και με αυτά βλέπουμε σήμερα το ποτήρι μισογεμάτο. Έχουμε κι εμείς δικαίωμα που και που να είμαστε αισιόδοξοι. Η αισιοδοξία μας δεν είναι σαν αυτή του Τσίπρα. Η οποία έχει ομοιότητες με την αισιοδοξία της προηγούμενης Κυβέρνησης.
Η δική μας είναι μια ρεαλιστική προσέγγιση των τοπικών πραγμάτων. Είναι ο τουρισμός που μας κάνει να ξεθαρρεύουμε. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι –οι τουρίστες- που τα απογεύματα κυρίως της Τρίτης και της Πέμπτης αφήνουν τα ξενοδοχεία και τα δωμάτια τους προκειμένου να κινηθούν στην τοπική αγορά.
Προχθές (Πέμπτη) η ουρά των αυτοκινήτων έφθανε ως το δικαστήριο. Οι υποψήφιοι πελάτες των καταστημάτων της αγοράς «σκάλωσαν» στα δημοτικά έργα. Τα οποία εκτελέστηκαν με τέτοιο τρόπο που θύμισαν τα καταπληκτικότερα αυτογκόλ των ποδοσφαιρικών αγώνων. Αμάν και αμάν κάναμε να βρούμε νέους πελάτες στην αγορά, τους… τιμωρήσαμε με κυκλοφοριακό πρόβλημα που όμοιο του δεν υπήρξε τα τελευταία χρόνια.
Γράψαμε ότι η Τροχαία απουσίαζε. Είχαμε απόλυτο δίκιο. Η Τροχαία Καβάλας έκανε επανεμφάνιση το Σάββατο αφού προσωπικό της ήταν: 1) Στη λαϊκή αγορά του Σαββάτου 2) Στην Μεταμόρφωση για τον εσπερινό 3)Στο λιμάνι για την άφιξη του πλοίου. Τους βλέπαμε να ρυθμίζουν την κυκλοφορία και δεν πιστεύαμε στα μάτια μας….
Όταν μια περιοχή είναι τουριστική, πρέπει όλοι να παρακολουθούν τον ρυθμό. Συμμετέχουν θέλουν δε θέλουν. Η Τροχαία θα πρέπει να προσαρμοστεί. Το Καλοκαίρι δεν θα απουσιάζει λόγω αδειών του προσωπικού της. Η δύναμη της θα ενισχύεται αφού με την τουριστική κίνηση που υπάρχει, μας είναι απαραίτητη. Όπως η Πυροσβεστική στη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου.
Ελπίζουμε αυτήν την παρατήρηση να την έκαναν ήδη στον κ. Γκράνα όσοι παρακολουθούν τη λειτουργία της πόλης, εντοπίζουν τα λάθη προκειμένου αυτά να μην επαναληφθούν. Κι αν το τμήμα Τροχαίας χρειάζεται ενίσχυση, να υπάρξει κάθε φορά που αρχίζει Καλοκαίρι. Καλώς ή κακώς οι επισκέπτες έρχονται με τα αυτοκίνητα τους. Κάπου πρέπει να κινηθούν και να παρκάρουν. Κάποιος πρέπει να τους καθοδηγήσει. Και κάποιος άλλος να καταλάβει ότι τα διάφορα έργα δεν γίνονται όταν η κίνηση είναι τεράστια. Πρώτα συνεννοείσαι με την Τροχαία- εξασφαλίζεις την παρουσία της- μετά στρώνεις το κόκκινο υλικό τόσο στην Βενιζέλου όσο και στην Ερυθρού Σταυρού.
Ας δούμε τώρα μια άλλη εκκρεμότητα. Από αυτές που ενίοτε προκαλούν συσκέψεις… Το Σ.Α.Σ. δεν αποδέχθηκε στην συνεδρίαση του την 1η Αυγούστου το δίκαιο αίτημα των εταιριών για επιπλέον βραδινά δρομολόγια το διάστημα 17 Σπεπτέμβρη- 31 Οκτώβρη. Ανέβαλε τη λήψη απόφασης κι αυτό το φοβόμαστε. Η αναβολή στην Ελλάδα είναι το χειρότερο όλων.
Ήδη ο Θ. Μαρκόπουλος ετοιμάζει την επόμενη του σύσκεψη… Θα προβλέψει (όπως και στο παρελθόν) ότι οι πτήσεις τσάρτερ δεν θα εξυπηρετούνται, θα ζητήσει την αλλαγή των δεδομένων φθάνοντας έως και την καταγγελία της κυβέρνησης. ..
Γιατί όμως οι εταιρίες ζητούν και ξαναζητούν επέκταση των δρομολογίων στο τέλος της τουριστικής περιόδου; Η απάντηση είναι εύκολη. Δεν το έπραξαν όταν έπρεπε, σπεύδουν να διορθώσουν τώρα ένα δικό τους λάθος. Κοντά σε αυτό το Σ.Α.Σ. βάζει την δική του πινελιά (με ένα ακόμη λάθος) κι έτσι το… γλυκό ήρθε κι έδεσε. Αλλά αλήθεια, αν δεν υπήρχαν όλα αυτά τα λάθη πώς θα δικαιολογούσαν την πραγματοποίηση τους οι συσκέψεις; Αυτές που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα, γίνονται έτσι για να γίνονται!
Στην πολύωρη συνάντηση της με το σωματείο της ΔΕΥΑΚ το Σάββατο η κ. Δήμαρχος απέφυγε να ειδοποιήσει τον πρόεδρο της επιχείρησης. Καλά έκανε. Στη θέση του είχε κοντά της τον Γιώργο Φιλόσογλου.
========================================================================
Τα Αλμυρίκια είναι ακόμη εκεί
Από τον φίλο Μιχάλη Μαυρόπουλο λάβαμε και δημοσιεύουμε το ακόλουθο κείμενο:
Από μικρός έχω έναν έρωτα με το νερό. Για να μάθω να κολυμπώ από λεχούδι σχεδόν ο πατέρας μου σε συνεργασία με τους παράγοντες του ΝΟΚ εκεί μες το λιμάνι με ρίξανε. Στη θάλασσα να μάθω να κολυμπώ, και από τότε την αγάπησα με πάθος, το ίδιο που προσπάθησα να περάσω στα παιδιά μου. Την αγαπάμε, την σεβόμαστε και την προστατεύουμε όσο μπορούμε.
Την αμμουδιά τα βράχια και όλη την ακτογραμμή γιατί είναι ένα. Τη γαλήνη και την αγριάδα της. Και πόσο όμορφα την ζωγράφισαν τη θάλασσα και την παραλία μας, τον γιαλό που λέμε οι ξένοι στην ταινία ”το απέραντο γαλάζιο”! Δούλεψα στην αμμουδιά χρόνια πολλά, μες τη φασαρία. Αποτραβήχτηκα. Τώρα τελευταία ψάχνω μέρη ήσυχα, μακριά απ’ την πολυκοσμία. Βρήκα μια ησυχία στο Παλιό. Έχουμε μια φουσκωτή βαρκούλα με τον Πρόδρομο και κόβουμε βολτίτσες, κολυμπάμε βουτάμε, βγάζουμε φούσκες αχινούς καλαμπουρίζουμε. Του μαθαίνω να σέβεται το περιβάλλον, του μαθαίνω όσα ξέρω, του μαθαίνω να πηγαίνει με τα ‘νερά’ της θάλασσας. Και του μαθαίνω για το μέτρο.
Ένα απ’ τα ομορφότερα μέρη του κόλπου της Καβάλας είναι το κολπάκι εκεί στις Γλάστρες, στον Ανανία. Αλλά δεν υπάρχουν πια Γλάστρες. Στην θέση τους υπάρχει ένα μνημείο κακογουστιάς και ματαιοδοξίας. Τόνοι τσιμέντου μπετόν και γυαλιού εκεί που η παράδοση μας θέλει σοβατισμένη άσπρη πέτρα ή τούβλο με μικρούτσικα παραθυράκια να προστατεύουν από τον ήλιο.
Μια βόλτα του αρχιτέκτονα ή του ιδιοκτήτη στο Αιγαίο ή στην ελληνική ιστορία και παράδοση θα τους πίσει για το δίκιο του γράφοντος. Βουτώ να βγάλω τον αχινό από τον βράχο με τον Πρόδρομο, όπως βουτούν να περισυλλέξουν το νόμισμα οι Έντζο και Ζάκ στην Αμοργό. Τα μάτια μας πέφτουν πάνω σε εκείνα τα τεράστια παράθυρα από γυαλί που αντανακλούν τον ήλιο και μας τυφλώνουν, όλους εκείνους τους τόνους από τσιμέντο εκεί που κάποτε στέκονταν τα φιλόξενα τραπεζάκια της ταβέρνας γεμάτα ζεστά μεζεδάκια.
Υπήρχε πράσινο θυμάμαι, υπήρχαν ζεστά χαμόγελα θυμάμαι. Τα καταπράσινα νερά ακόμα είναι εκεί, το χρήμα αυτά ακόμη δεν τα νίκησε. Το χρήμα και ο νεοπλουτισμός ακόμη δεν έδιωξε τις φούσκες. Η
άγνοια της ιστορίας δεν έδιωξε ακόμη τη δύναμη του βράχου, ανθίσταται το καλάμι στην αμμουδιά. Πόσο ακόμη οι στενοκέφαλοι θα τριγυρνάν ανάμεσα μας, θα δυναμώνουν, και θα επηρεάζουν καταστάσεις;
Με τιμή και σεβασμό προς όλους εκείνους που ανθίστανται.
Μιχάλης Μαυρόπουλος
Υστερόγραφο: Και μιας και είναι ημέρες Παγκοσμίου Κυπέλλου Στίβου και ήμαστε εδώ στο σπίτι
λάτρεις, θέλω να εκφράσω την αμέριστη υποστήριξη μου στο πρόσωπο του αγαπημένου μου στιπλίστα Μεκισί Μπεναμπάντ [3000 στιπλ].
