Φυσικά και μάθαμε τα νέα. Την διαβάσαμε την πρόσφατη είδηση. Σύμφωνα με την οποία η Καβάλα είναι μια από τις υποψήφιες περιοχές της χώρας για την επένδυση του εργοστασίου κατασκευής ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Αν επιλεγεί η Καβάλα θα χρησιμοποιηθεί οικόπεδο στα ανατολικά της πόλης. Προς το παρόν δεν πανηγυρίζουμε. Περιμένουμε τις οριστικές αποφάσεις των επενδυτών. Ταυτόχρονα και μέσω του αρχείου της Πρωινής, διαβάζουμε μια παρόμοια είδηση. Πριν από 50 χρόνια!
Τόσο το προηγούμενο τριήμερο όσο κι αυτήν την εβδομάδα, περίπου ως τα Χριστούγεννα, η Καβάλα προσπάθησε και θα συνεχίσει να προσπαθεί να βρει έναν εορταστικό βηματισμό. Κάτι που θα επιδιώξει να της θυμίζει τα παλιά, τα καθιερωμένα. Δύσκολη αποστολή. Δύσκολος στόχος. Τα παράλληλα υγειονομικά γεγονότα επηρεάζουν και τη ψυχολογία μας. Που χρόνος για γιορτή…
Αυτό το αντιλαμβάνεται κάποιος όταν ειδικότερα κινηθεί στο κέντρο. Κι ενώ εκεί συναντά αρκετούς ακόμη που κάνουν το ίδιο, γρήγορα καταλαβαίνει ότι τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Είναι αλλιώς. Κυκλοφορεί κόσμος μα δεν χαμογελά. Δεν κάνει τον συνήθη κι ευχάριστο θόρυβο. Ακόμη και στους δρόμους που έχουν κίνηση (εμπορική ή άλλη), φασαρία- η βοή της πόλης- δεν υπάρχει. Επικρατεί αντίθετα μια παρατεταμένη σιωπή.
Είναι αυτή η ενοχλητική ησυχία του φόβου και της επιφύλαξης. Οι άνθρωποι ακόμη κι όταν μιλούν, προτιμούν να μιλούν χωρίς να ακούγονται! Σαστισμένοι όπως είναι, αναμένουν –από στιγμή σε στιγμή- την επόμενη είδηση. Που κι αυτή θα είναι δυσάρεστη είδηση όπως τόσες προηγούμενες. Καταγράφονται μόνο κακά νέα κι έτσι όλοι όσοι ζούμε, πολλές φορές αισθανόμαστε να μας περιβάλλει το αίσθημα ενός μελλοθάνατου! Κάτι σαν «… έρχεται κι η σειρά μας».
Κι αυτό τελικά είναι έργο του κορωνοϊού. Έφερε το γεγονός του θανάτου πιο κοντά μας. Το έχει συνεχώς δίπλα μας. Αφού ακόμη και για τους βαριά πάσχοντες, ακόμη και για αυτούς προεξοφλούμε τον σύντομο θάνατο τους. Μετά ξεσπάμε στην τηλεόραση, στους δημοσιογράφους, στα δελτία ειδήσεων. Σε όλους αυτούς τους κομιστές των άσχημων μαντάτων.
Μπορούμε άραγε και υπό αυτές τις συνθήκες να κάνουμε εορταστικές τις μέρες που είναι μπροστά μας; Φαίνεται δύσκολο. Άλλωστε μέχρι τα Χριστούγεννα ποιος ξέρει τι άλλο κακό θα γίνει κι εμείς θα το μάθουμε. Έτσι ώστε να «πέσουμε» ακόμη περισσότερο, να μιλάμε ακόμη λιγότερο. Να ψιθυρίζουμε συνεχώς λες και επιθυμία μας είναι οτιδήποτε λέμε ή κάνουμε να μην γίνεται αντιληπτό. Από ποιόν άραγε; Μήπως από τον κορωνοϊό;
Έτσι όπως εξελίσσεται η τοπική κατάσταση, ακόμη και στην ύφεση της, έχουμε την εντύπωση ότι η νόσος είναι ανίκητη. Είναι να μην μας βρει. Φοράμε τη μάσκα, κρατάμε την απόσταση ,πλένουμε τα χέρια μας. Λαμβάνουμε ένα σωρό βιταμίνες στο πλαίσιο μιας πρόληψης που δεν γνωρίζουμε αν είναι πρόληψη. Αλλά πάλι ανησυχούμε. Κι ενώ τηρούμε τα μέτρα, η αρρώστια δεν περιορίζεται. Ίσα ίσα που κάποιοι ισχυρίζονται ότι μεταλλάσσεται προς κάτι ακόμη δυσκολότερο.
Υπάρχει κάπου κουράγιο να βρούμε και να το κάνουμε; Υπάρχει κάπου αισιοδοξία ώστε με αυτήν να μπολιάσουμε τον οργανισμό μας; Υπάρχει αυτό που ψάχνουμε για να γίνουμε όπως πρώτα; Είναι λύση το εμβόλιο και δη το συγκεκριμένο που άμεσα έρχεται στην Ελλάδα; Πολλές και μαζεμένες οι απορίες, οι ερωτήσεις, τα ερωτηματικά. Πραγματικά πασχίζουμε, πορευόμαστε προς τα εμπρός. Προς κάτι άγνωστο. Αλλά ακόμη και τη βάρκα της ελπίδας, ακόμη κι αυτό δεν έχουμε. Το αναζητούμε επίμονα μα δεν φαίνεται να βρίσκεται κάπου κοντά μας.
Μία ακόμη φορά θα γυρίσουμε – θέλουμε δε θέλουμε- τη συγκεκριμένη και βαριά σελίδα μπας και όλα τα άλλα μας κάνουν να ξεχάσουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι μεταξύ μας καυγάδες (παραδοσιακοί κι ατέλειωτοι) είναι μια διέξοδος. Μια παρηγοριά, κάτι για να ξεχαστούμε.
Τι υπάρχει λοιπόν; Υπάρχει μια καινούργια μέρα. Η πρώτης της νέας εβδομάδας. Με γιορτές και αργίες. Υπάρχει το απόγευμα μια συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Ωραία ευκαιρία για καυγά. Υπάρχει το πρωί πράξη φιλανθρωπίας, η διανομή τροφίμων προς τους δικαιούχους του δημοτικού κοινωνικού παντοπωλείου. Υπάρχουν και αρκετά άλλα. Κι είναι τώρα η ώρα που πρέπει τα ασήμαντα να γίνουν σημαντικά. Μήπως με αυτά ξεπεράσουμε έστω προσωρινά το βασικό μας πρόβλημα.
Τις προάλλες ένας πιεσμένος κάτοικος της Χρυσούπολης πληκτρολόγησε στο facebook την ιδέα και πρόταση του. Ζήτησε από το Δήμο Νέστου να νοικιάσει και φέτος τις γιορτές τρενάκι. «Ας είναι άδειο. Στολισμένο μπορεί να κάνει μια βόλτα στις γειτονιές» ζήτησε. Πρόταση βελτίωσης της ψυχολογίας που μάλλον δεν θα γίνει δεκτή. Ο κάθε Δήμος, κι ο Δήμος Νέστου, δεν φρόντισαν φέτος τέτοιες δράσεις. Κι αν πουν να τις υλοποιήσουν τώρα (βρίσκοντας καλή την προαναφερθείσα ιδέα) με τη γραφειοκρατία που υπάρχει, το τρενάκι θα βγει στολισμένο στις γειτονιές κτλ τον Μάρτιο!
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης το προηγούμενο διάστημα η προβλεπόμενη απόφαση συνταξιοδότησης τεσσάρων καλών γιατρών του Νοσοκομείου Καβάλας. Αποχωρούν αφού συμπλήρωσαν τα προβλεπόμενα χρόνια υπηρεσίας. Η απόφαση αναφέρει τον Βασίλη Ιωαννίδη, τον Θέμη Ζεκερίδη, τον Αγαθοκλή Βασίλειο Σουρούβαλη και την Σοφία Συμεωνίδου.
Το Σωματείο Επιχειρηματικότητας Νέων έκανε δωρεά στο Υπουργείο Παιδείας απαραίτητο ηλεκτρονικό εξοπλισμό. Το Υπουργείο μοιράζει τις συσκευές στα σχολεία της χώρας κι έτσι επωφελείται το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας Καβάλας. Θα πάρει δύο «λάπ τοπ» για τις ανάγκες του και των μαθητών του.
Συνεδριάζει το απόγευμα στην Κομοτηνή το Περιφερειακό Συμβούλιο της ΑΜΘ. Εκεί άλλος καυγάς, ίσως και καλύτερος κι από αυτόν του Δημοτικού Συμβουλίου της Καβάλας. Η συνεδρίαση θα γίνει με τηλεδιάσκεψη και τα θέματα της ημερήσιας διάταξης είναι 39. Πολλά για ένα Περιφερειακό Συμβούλιο. Αν υπολογίσουμε την καθιερωμένη στη συνεδρίαση αντιπαράθεση, προβλέπουμε να τελειώνουν αύριο το πρωί!
Με το νέο έτος πρόκειται να λειτουργήσει ο νέος παιδικός σταθμός της Καβάλας, αυτός του ΟΑΕΔ στο Περιγιάλι. Είναι σχεδόν έτοιμος αλλά… Μεταξύ αυτών που δεν έγιναν ακόμη είναι να αρθεί η αναστολή λειτουργίας των παιδικών σταθμών γενικώς. Οπότε και απολύτως έτοιμος να ήταν, πάλι δεν θα λειτουργούσε λόγω των μέτρων πρόληψης του covid.
Η Αγγελική Νικολούλη είπε λίγα πράγματα για τον Κώστα Δασκάλου το βράδυ της Παρασκευής στην μεταμεσονύχτια εκπομπή της. Μόνο ότι συνεχίζει να είναι αγνοούμενος. Ρόλο έπαιξε η διαφωνία της με τον τηλεοπτικό σταθμό Ένα τσάνελ, ο οποίος για λογαριασμό της είχε κάνει ρεπορτάζ στην Καβάλα. Για την ίδια υπόθεση. Η κ. Νικολούλη φαίνεται ότι δεν ήταν δίκαιη απέναντι στη δουλειά του τοπικού τηλεοπτικού σταθμού με αποτέλεσμα αυτός να διαμαρτυρηθεί κι έτσι να μην προβληθεί αυτό που είχε προετοιμαστεί. Η κ. Νικολούλη προτίμησε το Center, το ρεπορτάζ του σταθμού για τη δολοφονία του 42χρονου στο Ν. Σερρών.
Σε μπαλκόνι διαμερίσματος πολυκατοικίας πολύ κοντά στην οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης υπάρχει κρεμασμένο πανό. Μεγάλο, με ευδιάκριτο περιεχόμενο. Μάλλον από πατέρα που προσπαθεί να δικαιωθεί ως προς την επιμέλεια των παιδιών του. Αυτό αναφέρει: « Ίσος χρόνος και με τους δύο γονείς- Συνεπιμέλεια». Μια τέτοια προσπάθεια- φυσικά όχι μόνο με πανό στα μπαλκόνια- γίνεται αυτήν την περίοδο στα δικαστήρια όλης της χώρας. Όπου έχουν προσφύγει μπαμπάδες που στρέφονται για τον ίδιο λόγο κατά των πρώην συζύγων τους.
Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής η Πυροσβεστική Υπηρεσία Καβάλας κλήθηκε να αντιμετωπίσει φωτιά σε μια ακόμη κατοικία. Αυτήν την φορά σε διαμέρισμα στη συνοικία της Κηπούπολης. Ήταν το δεύτερο ίδιο περιστατικό μέσα σε διάστημα μικρότερο της μιας εβδομάδας.
Καλά νέα από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Λιμένα Θάσου. Η ανάρτηση εξηγεί περί τίνος πρόκειται: «Με σεβασμό σε όλους τους εκπαιδευτικούς που εργάζονται με κόπο τους τελευταίους μήνες δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση, θα θέλαμε να συγχαρούμε την εκπαιδευτικό του σχολείου μας κ. Μαργιού Καλλιόπη και τους μικρούς μαθητές μας που κατάφεραν μέσα στην πανδημία και πήραν το 1ο Βραβείο Διηγήματος στο διαγωνισμό «Κύπρος-Ελλάδα-Ομογένεια, Εκπαιδευτικές Γέφυρες» και το οποίο παραλάβαμε τελικά ηλεκτρονικά, αφού λόγω της πανδημίας ακυρώθηκε και η τρίτη διοργάνωση εκδήλωσης απονομής».
