Η φωτογραφία προέρχεται από το χωμάτινο ποδοσφαιρικό γήπεδο, το οποίο βρίσκεται δίπλα στο κλειστό γυμναστήριο «Αλεξάνδρα Δήμογλου» στην Καλαμίτσα. Οι κερκίδες του γηπέδου ήταν χθες το πρωί γεμάτες σκουπίδια. Σκουπίδια συγκεκριμένα. Σκουπίδια με «ονοματεπώνυμο». Προέρχονταν από τους μαθητές που την προηγούμενη μέρα (την Τρίτη 1 Οκτώβρη) πέρασαν στον ίδιο χώρο την εκδρομή τους. Έφυγαν αλλά άφησαν πίσω τους αυτά τα φοβερά ίχνη…
Το περιστατικό δεν έγινε πρώτη φορά. Διαπιστώνεται για πολλοστή. Ποιος αλήθεια μπορεί να κατηγορήσει τα παιδιά; Τα παιδιά έτσι σκέφθηκαν, έτσι έκαναν. Κατανάλωσαν αναψυκτικά- νερά- συσκευασμένο φαγητό κτλ κι άφησαν στον τόπο της εκδρομής περιτυλίγματα, άδεια μπουκάλια.
Υπεύθυνοι κι αυτήν την φορά είναι οι εκπαιδευτικοί. Οι οποίοι δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα… Κινήθηκαν με τον γνωστό ελληνικό τρόπο- κάπου αλλού στην περιοχή θα έπιναν τον καφέ τους- με αποτέλεσμα να … «γράψουν» κι άλλη σελίδα στη γνωστή ιστορία της ελληνικής ανευθυνότητας.
Αν η Ελλάδα ήταν οργανωμένο κράτος, το περιστατικό θα είχε συνέχεια. Έρευνα και απόδοση ευθυνών. Στην χώρα μας αυτά τα γεγονότα περνάνε στο ντούκου. Κάποιος λίγος «θόρυβος» και μετά μια από τα ίδια. Κι όμως, ειδικά αυτήν την περίοδο περιμέναμε μεγαλύτερη ευαισθησία των αρμοδίων μιας και αντιδήμαρχος Καβάλας τυχαίνει να είναι (και) ο πρόεδρος των εκπαιδευτικών Π.Ε.
Λίγοι δημοτικοί υπάλληλοι στο «Αλεξάνδρα Δήμογλου», θα αργήσουν αλλά θα καθαρίσουν αυτοί τα σκουπίδια της φωτογραφίας. Όπως αργά μα σταθερά περιποιούνται όλους τους άλλους χώρους. Στην προκειμένη περίπτωση θα έπρεπε- αν ήμασταν οργανωμένο κράτος- να μην κάνουν το παραμικρό. Σωστότερο θα ήταν να βρεθούν οι υπαίτιοι, να επανέλθουν για να κάνουν ότι δεν έκαναν στη σωστή ώρα.
Το χειρότερο είναι ότι αρχές Νοέμβρη τα ίδια σχολεία θα βρεθούν ξανά στην περιοχή. Πάλι για την καθιερωμένη εκδρομή του μήνα. Ίσως μία φορά κάθε μήνα να έχουμε τα ίδια και τα ίδια. Τρανή απόδειξη για το ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει. Γεγονός που οφείλεται στους έλληνες, αυτοί είναι που δεν αλλάζουν με τίποτα!
Γενικά η Τρίτη 1η του Οκτώβρη ήταν μέρα εκδρομής. Όλων σχεδόν των σχολείων. Κι αν οι μικροί έκαναν ότι φωτογραφήσαμε, οι μεγάλοι να δείτε σουξέ… Κινήθηκαν στο πάρκο του Φαλήρου. Κοντοστάθηκαν σε αυτό, δίνοντας άτυπο σύνθημα έναρξης της διαδικασίας της εκδρομής, κι αμέσως μετά κίνησαν στις καφετέριες.
Ωραίες στιγμές, εικόνες για φωτογραφία. Η παρέα των μαθητών στην καφετέρια, δίπλα στην παρέα των εκπαιδευτικών. Διαφορετικά ήταν μόνο τα πρόσωπα. Στα τραπέζια οι ίδιοι καφέδες. Δίπλα στους οποίους όλες οι παρέες είχαν ακουμπήσει τα κινητά τους τηλέφωνα…
Το βασικό πρόβλημα της πατρίδας μας μάλλον βρίσκεται στη διαδικασία της εκπαίδευσης. Εκεί μάλλον διαπιστώνονται τα μεγαλύτερα και περισσότερα λάθη. Αν κοντά στις μηνιαίες εκδρομές (περίπατοι) υπολογίσουμε τις άλλες εκδρομές και κυρίως τις χαμένες διδακτικές ώρες τότε θα πρέπει να αναφερθούμε σε μια εκπαίδευση που τυπικά έχει αυτήν την ονομασία.
Οι μικροί έλληνες, επόμενοι πολίτες της χώρας, βγαίνουν από τα σχολεία με μια συγκεκριμένη νοοτροπία. Ρόλο παίζει και η οικογένεια, το «δέσιμο» της οποίας αξιοπρόσεκτο αλλά κι αυτό αφετηρία προβλημάτων. Τα παιδιά τα καλομαθαίνουμε στο σπίτι. Τα καλομαθημένα παιδιά πρέπει να έχουν βίο ευχάριστο και στο σχολείο. Εδώ βάζουν το χεράκι τους οι εκπαιδευτικοί. Συνεχίζουν επάξια τη δουλειά των γονέων και λοιπών συγγενών.
Κι όταν το σχολείο τελειώνει, τότε τα παιδιά δεν έχουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε να ξεπεράσουν τους προηγούμενους. Συνήθως δεν τους πλησιάζουν καν. Η φοιτητική ζωή στοιχίζει αλλά θα έχουν την εμπειρία οι περισσότεροι. Όσο για το στρατό, η ευνοϊκή μετάθεση είναι σίγουρη. Κάποια στιγμή τα παιδιά της ιστορίας μας θα βγουν στην κοινωνία. Θα φταίνε αυτά που δεν θα είναι καθόλου έτοιμα;
Ας μη βιαστεί κάποιος να διατυπώσει αντίρρηση ή διαφωνία. Εντάξει, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Υπάρχουν και τα άλλα παιδιά που δεν ακολουθούν τον κανόνα που προαναφέραμε. Είναι –δυστυχώς- τόσο λίγα που είτε επηρεάζονται κι αυτά, είτε η τελική εικόνα δεν αλλάζει.
Κανείς πρωθυπουργός, δήμαρχος, υπουργός και αιρετός δεν θα αλλάξει την Ελλάδα. Θα είναι μόνο λόγια, θα διατυπώνει μόνο ευσεβείς του πόθους. Η διαδικασία που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε θα αντέξει, όπως άντεξε τόσες γενιές. Πάντα θα φωτογραφίζουμε καταστάσεις όπως αυτή που μας έδωσε τη σχετική αφορμή. Πάντα θα είμαστε σε έναν λάθος δρόμο κι ας επιμένουμε για το αντίθετο. Άραγε η Ελλάδα προς τη δόξα τραβά ή μονίμως ξαποσταίνει;
