Ο Carl von Clausewitz, πρώσος στρατιωτικός θεωρητικός του δέκατου ένατου αιώνα, όπως γνωρίζουμε, δήλωνε ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Πίσω από αυτή τη φράση κρύβεται η πεποίθηση ότι, με βάση ρεαλιστικές αναλύσεις, υπάρχουν συγκρούσεις που επιδιώκουν ορθολογικούς στόχους.
Πρέπει να αναρωτηθούμε εάν η ήττα της Ρωσίας, πυρηνικής δύναμης, θα μπορούσε ποτέ να είναι ένας βιώσιμος στόχος. Με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε εάν η ήττα της Χαμάς, τρομοκρατικής οργάνωσης για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από την ισραηλινή κατοχή, είναι ρεαλιστικά εύλογη.
Η Χαμάς είναι μια ιδέα που θα παραμένει όσο υπάρχουν παλαιστίνιοι υπό κατοχή, βασανισμένοι, υποκείμενοι σε διακρίσεις και τις μεγαλύτερες αδικίες στη γη. Ο Clausewitz αναγνώριζε ότι οι πόλεμοι έχουν την ανεξαρτησία τους από την πολιτική και ότι στις στρατιωτικές δυναμικές η κλιμάκωση δυστυχώς καθίσταται μια ανεξάρτητη μεταβλητή.
Αυτό εξηγεί γιατί, για παράδειγμα, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις μπήκαν στον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο πιστεύοντας ότι πρόκειται για μια σύγκρουση μερικών μηνών. Η εμπιστοσύνη με την οποία η δυτική άρχουσα τάξη πιστεύει ότι ο κίνδυνος μπορεί να ελεγχθεί ακόμη και σε μια σύγκρουση μεταξύ μπλοκ πυρηνικών δυνάμεων φαίνεται ιστορικά αβάσιμη.
Θυμάμαι ότι ακόμη και στη Μέση Ανατολή, εάν το Ισραήλ επιτύχει τον στόχο του να σύρει τον Λίβανο σε πόλεμο, η αντίδραση του Ιράν δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη, χάρη στις συμμαχίες του με πυρηνικές δυνάμεις όπως η Κίνα και η Ρωσία, νιώθει ισχυρό λόγω αυτών, γράφει η Elena Basile.
Ο διορισμός του Mark Rutte ως γενικού γραμματέα του Νατο δεν είναι καλό σημάδι. Οι συντάκτες μας τον έχουν αποκαλέσει ξεδιάντροπα «φιλοευρωπαίο». Στην πραγματικότητα, η Ολλανδία στην ΕΕ κληρονόμησε το βρετανικό σχέδιο που αποσκοπούσε στην εξάλειψη της κοινοτικής ώθησης του Ventotene [1] και στη μετατροπή της ΕΕ σε μια διευρυμένη αγορά προς όφελος των πιστωτών.
Από την άποψη της ασφάλειας, η Ευρώπη είναι ουσιαστικά υποτελής των Ηνωμένων Πολιτειών για τον Rutte. Είναι αξιολύπητο ότι ο Mario Draghi ή ο Enrico Letta, με την ατλαντική δουλοπρέπειά τους, μπόρεσαν να έχουν φιλοδοξίες για αναθέσεις Νατο.
Η Ιταλία, όπως και η Γερμανία, είναι μια ηττημένη δύναμη στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Εμείς έχουμε την ευθύνη στρατιωτικών βάσεων του Νατο, αλλά όχι τον σχετικό λόγο. Οι ολλανδοί, οι δανοί, οι σκανδιναβοί είναι οι έμπιστοι σύμμαχοι.
Ετοιμαζόμαστε για πόλεμο; Διαβάζοντας τον Angelo Panebianco στην Corriere della Sera, «μόνο όταν οι ευρωπαίοι πολίτες πεισθούν ότι ο κόσμος τους κινδυνεύει, θα είναι δυνατό να εξοπλίσουν την Ευρώπη».
Θα έχουμε, λοιπόν, μια πλειοψηφική Ευρώπη, ενωμένη υπό την ατλαντική επιταγή, μόνο με τον κίνδυνο επικείμενων πολέμων; Σύμφωνα με τον οικονομολόγο Emiliano Brancaccio, η εξήγηση των σημερινών συγκρούσεων πρέπει να βρεθεί στη μαρξιστική ανάλυση της συγκεντροποίησης των κεφαλαίων που μπορεί πλέον να συμβεί, έργο των πλεονασματικών δυνάμεων όπως η Κίνα και η Ρωσία εις βάρος της δυτικής οικονομίας.
Εν ολίγοις, οι πόλεμοι είναι η παρανοϊκή αντίδραση της Δύσης μπροστά στην τάση που βλέπει την Κίνα να εγκαταλείπει την υποταγή της, να μην περιορίζεται πλέον στη χρηματοδότηση του αμερικανικού χρέους και να απειλεί ολόκληρο το νομισματικό σύστημα, χύνοντας τα κεφάλαιά της για να αποκτήσει μέρος της δυτικής οικονομίας.
Καμία σχέση με ελευθερία για την Ουκρανία, ουδεμία σχέση με ηθικές αξίες! Η σύγκρουση σε εξέλιξη εξαρτάται από τον ανταγωνισμό μεταξύ δύο καπιταλιστικών ιμπεριαλισμών για τη διαφύλαξη της οικονομικής ηγεμονίας.
Εξέφρασα εν μέρει την ίδια θεωρία στο βιβλίο L’Occidente e il nemico permanente-Η Δύση και ο μόνιμος εχθρός, αν και – σε αντίθεση με τον Brancaccio που θεωρεί τους γεωπολιτικούς και πολιτιστικούς παράγοντες ως ιδεολογικά παράγωγα – πιστεύω ότι η διεθνής ανάλυση πρέπει να περιλαμβάνει όλους τους παράγοντες, όχι μόνο τους οικονομικούς.
Αλλά το θεμελιώδες ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι εάν ένας πολιτικός-διπλωματικός συμβιβασμός είναι ακόμα δυνατός. Στο βιβλίο μου ελπίζω εύχομαι η Δύση να ξεχάσει την παθολογική της οπτική για τον κόσμο και να διατηρήσει την ηγεμονία της με μια μεταρρύθμιση της πολυμέρειας και της οικονομικής διακυβέρνησης–governance, παραχωρώντας στην Κίνα, στις αναδυόμενες χώρες την εκπροσώπηση και τη ισχύ που τους αξίζει με βάση τη νέα οικονομική ανάπτυξη.
Και ο Brancaccio, εστιάζοντας στις οικονομικές πτυχές, συνηγορεί έναν συμβιβασμό σύμφωνα με τον οποίο η Δύση σταματά τις προστατευτικές πολιτικές της, την περιχαράκωσή της και τους οικονομικούς πολέμους.
Και η Κίνα αποδέχεται πολιτική ρύθμιση και όχι ρύθμιση αγοράς της πίστωσης που έχει συσσωρευτεί προς τις Ηνωμένες Πολιτείες. Πιστεύω ότι, δυστυχώς, οι δυτικές οικονομικές δυνάμεις, με τη Cia, τη Μοσάντ και τις ευρωπαϊκές μυστικές υπηρεσίες, θεωρούν αυτόν τον συμβιβασμό αδύνατο. “Vita tua, mors mea”, »o θάνατος σου η ζωή μου».
Η μόνη απάντηση είναι ο πόλεμος ο οποίος ελπίζουν ότι θα παραμείνει χαμηλής έντασης για να διαβρώσει τις δυνάμεις του surplus και να εμποδίσει τον οικονομικό επεκτατισμό τους. Έχουν επίσης λάβει υπόψη τον τακτικό πυρηνικό κίνδυνο, το τέλος της Ουκρανίας και μέρους της Ευρώπης, ως απαραίτητη θυσία για τη διατήρηση της δυτικής υπεροχής;
[1] «Για μια ελεύθερη και ενωμένη Ευρώπη», ο αρχικός τίτλος, γνωστός σήμερα ως «Το Μανιφέστο του Βεντοτένε», ή ως ένα από τα ιδρυτικά κείμενα της ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ένα έγγραφο που γεννήθηκε με την φιλοευρωπαϊκή ιδέα μιας δημοκρατικής επανάστασης της Ευρώπης, για τη δημιουργία μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας εμπνευσμένης από τις αρχές της ειρήνης και της ελευθερίας, …
ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η BLACKROCK ΠΟΥ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ; Βίντεο
η BlackRock ζητά την πληρωμή των οφειλών την 1η Αυγούστου. Σήμερα η μισή Ουκρανία ανήκει στη Ρωσία, η άλλη μισή ανήκει στη Blackrock. Η Blackrock και τα άλλα funds θέλουν να αρχίσουν να βλέπουν τα χρήματα, αμέσως.
Τα δάνεια που χορηγεί η BlackRock είναι εξασφαλισμένα με εύφορη γη, αξίας τετραπλάσιας του δανείου, μια ευκαιρία, κρίμα που το μεγαλύτερο μέρος αυτής της γης βρίσκεται τώρα στη Ρωσία.
Θα είναι «χάρη» στη BlackRock το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία;…
134.744 προβολές 25 Ιουν 2024 Víctor y Alba En Vivo Σε αυτό το podcast, εξερευνούμε τον καταστροφικό αντίκτυπο που έχει στη χώρα η απόφαση της BlackRock να αποσύρει τις επενδύσεις της από την Ουκρανία.
Αναλύουμε πώς αυτό το μέτρο επιδεινώνει την ήδη κρίσιμη οικονομική και στρατιωτική κατάσταση εν μέσω ενός καταστροφικού πολέμου. Η άρνηση της BlackRock όχι μόνο θέτει σε κίνδυνο τα μελλοντικά κεφάλαια, αλλά απαιτεί και την άμεση επιστροφή των προηγούμενων επενδύσεων, ένα τεράστιο βάρος για την αποδυναμωμένη ουκρανική κυβέρνηση.
Συζητήσαμε τις συνέπειες αυτής της απόφασης στην ηγεσία του Ζελένσκι και στην ικανότητά της να διαχειριστεί την κρίση. Η διαφθορά και η οικονομική αναποτελεσματικότητα έχουν οδηγήσει σε μια κατάσταση απελπισίας και τώρα, με πρόσθετη πίεση από δυτικούς επενδυτές, η Ουκρανία αντιμετωπίζει ένα αβέβαιο και ζοφερό μέλλον.
Αυτό το επεισόδιο εξετάζει τη σύνδεση μεταξύ της αποχώρησης της BlackRock και της περιφερειακής σταθερότητας. Τέλος, εξετάζουμε την προοπτική των διεθνών επενδυτών και την πολυπλοκότητα των οικονομικών διαπραγματεύσεων σε περιόδους πολέμου.
Η αβεβαιότητα για το χρηματοοικονομικό μέλλον της Ουκρανίας είναι αισθητή και η έλλειψη συμφωνιών με τους επενδυτές επιδεινώνει μια ήδη εύθραυστη κατάσταση. Τι θα σημαίνει αυτό για την Ουκρανία και τη διεθνή βοήθεια που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται;
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος La Bottega del Barbieri
