13/06/2016
Ήταν τότε που κάθε πρωί η πόλη μύριζε ελευθερία, τα συντρίμμια του δυτικού τους πολιτισμού κάπνιζαν τρομαγμένα δίπλα σε πάρκινγκ που άνθιζαν… τότε που η νίκη δεν ήταν ψευδαίσθηση, τότε που το αύριο πολύχρωμο φαινόταν, και οι τρομαγμένοι αυλικοί σαν εξαιρέσεις μας επιβεβαίωναν… Μην ξεχνάτε κάποτε στα χρώματα περπατήσαμε…
Ξεκίνησα από τον επίλογο, με μια μάλλον βαριά και γραφική νοσταλγία για τις μέρες εκείνες…. Ας δούμε όμως λιγάκι το σήμερα, ξεφεύγοντας από (γόνιμους) ρομαντισμούς…. Είναι γεγονός λοιπόν, ότι σε μια κοινωνία που πορεύεται με κυρίαρχη ιδεολογία αυτήν της συντήρησης, του αλυτρωτισμού, της προγονοπληξίας, και του εθνικισμού η επαναστατικές πρακτικές φαντάζουν τουλάχιστον άκομψες (όπως άλλωστε και κάθε τι που θίγει την κανονικότητα), και οι επαναστατικές ρύσεις θεωρούνται μάλλον άσκοπες και γραφικές..
Στα πλαίσια αυτά, οι όποιοι (αρκετοί) πυρήνες επαναστατικής βίας, -είτε ασπάζονται την λογική των συγκρουσιακών πορειών, είτε του επαναστατικού τερορισμού- δικάζονται στα μιντιακά παραθύρια. Δημοσιογράφοι, απολογητές του συστήματος, αναπαράγουν την κρατική γραμμή, ενώ έντεχνα προσπαθούν να αφαιρέσουν από τις επαναστατικές πράξεις το περιεχόμενο τους και να τις ταυτίσουν με τυφλά χτυπήματα και δραστηριότητες του κοινού ποινικού δικαίου…
Έτσι οτιδήποτε επαναστατικό τίθεται άμεσα ως εχθρικό, ως πράξη κατά του κοινωνικού συνόλου… ενός που κοινωνικού συνόλου που άθελα του ταυτίζεται με το κράτος και τους μηχανισμούς του, και τελικά εκτελείται με έκτακτα φορολογικά μέτρα, κουλτουριάρες δημοσιογραφικές πριμαντόνες, και αστικές προσευχές…
Πως όμως αντιμετωπίζεται η πραγματικότητα αυτή;; Νομίζω πως η απάντηση βρίσκεται στην ήδη σκονισμένη κληρονομιά που άφησε ο Δεκέμβρης… και στην πάντοτε επίκαιρη ρύση.. : « δρόμους θέλω και όχι θρόνους»
ΚΑΘΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΚΡΥΒΕΙ ΜΙΑ INΤΙΦΑΝΤΑ
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Εσωτερική Διαδρομή
