Μήνυμα Χριστουγέννων του Μητροπολίτη Στέφανου

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΩΝ,

ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ κ.κ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

 «Να ευφραίνεσθε οι δίκαιοι και οι ουρανοί να έχετε α­γαλ­­λίαση. να σκιρτήσετε τα βουνά επειδή γεννήθηκε ο Χρι­στός. Η Παρθένος κάθεται, και μιμείται τα Χερουβίμ βαστά­ζον­τας στην αγκαλιά της τον Θεό Λόγο που σαρκώθηκε. Οι Βο­σκοί δοξάζουν αυτόν που γεννήθηκε και οι Μάγοι προσ­φέρουν στον Δεσπότη δῶρα. Οι Άγγελοι ανυμνούν και λέγουν. Δόξα σε σένα Κύριε, που δεν μπορούμε να σε κατανοήσωμε».

Με αυτά τα λόγια, αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, ο ιερός υμνογράφος, άγιος Ανδρέας, ο Ιεροσολυμίτης, αρχιεπίσκοπος Κρήτης, προκαταλαμβάνει την ανθρωπίνη λογική και την δυνα­τή σκέψη μας προκειμένου να μας παρουσιάση με τις θαυμά­σι­ες αυτές συγκλονιστικές και χαρούμενες εικόνες το μέγιστο και ακατανόητο μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως. Ἐνα γε­γο­νός το οποίο καθώρισε την ιστορία και τους διαφόρους πο­λι­τι­σμούς της ανθρωπότητος. Ένα γεγονός το οποίο μέσα στον τότε γνωστό κόσμο της πολυθεΐας των ειδώλων και της πολι­τι­σμι­κό­τητος των λαών της μεγάλης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, συνετέλεσε στην ριζική μεταλλαγή και μεταμόρφωση της κοι­νω­νίας, προσδίδοντας σε αυτήν τον αληθινό νόημα της υπάρ­ξε­ως της ανθρωπίνης ζωής, με την πρωτοφανή παρέμβαση του Θε­ού στις συνειδήσεις των ανθρώπων.

Τώρα πλέον μπο­ρούν, οι άγγελοι, οι άνθρωποι, η φύση, ο ουρανός και τα βου­νά, τα άλογα ζώα, η ανθρωπίνη σοφία και η τιμή, να συναντή­σουν τον Σωτήρα και Λυτρωτή, και να τον προσκυνήσουν. Τώ­ρα η αγάπη του Θεού επιβεβαιώνεται προς τους ανθρώπους. όπως ακριβώς την είχε εξαγγείλει ο Υιός και Λόγος του Θεού προς τους πρωτοπλάστους :  «Τότε είπε ο Κύριος ο Θεός στο φί­­δι γι’ αυτό που έκαμες, καταραμένο να είσαι μόνο σύ από ό­λα τα ζώα της γής. Με την κοιλιά θα σέρνεσαι, και χώμα θα τρώς σε όλη σου την ζωή. Έχθρα θα βάλω ανάμεσα σε σένα και στην γυναίκα, κι΄ ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σού συντρίψει το κεφάλι και σύ θα τού πληγώ­σης την πτέρνα».

Αυτό, το λεγόμενο από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησί­ας μας «πρωτευαγγέλιο», πραγματοποιείται σήμερα με την Γέν­νηση του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού επί της γής. Εγεννήθη ο Χριστός στη Βηθλεέμ από την Παρθένο Θεο­τό­κο και εσταυρώθη στον Γολγοθά με την συνεργία του διαβό­λου, και ανεστήθη από του τάφου και συνέτριψε κατά κράτος το κεφάλι του διαβόλου. Την συγκλονιστική αυτή αλήθεια και την μοναδική στην ιστορία της ανθρωπότητος, ανέμεναν όλοι οι άγιοι προπάτορές μας και οι προφήτες για αιώνες. Και η με­γάλη αγαθότητα του τρισαγίου Θεού μας την χαρίζει σαν με­γι­στο δωρο της φιλανθρωπίας του προς όλους μας.

Ο άγιος Γρηγόριος, ο Παλαμάς, γράφει επ΄ αυτού: «Γι΄ αυ­τό ο Θεός, πού κάθεται επάνω στα Χερουβίμ, ευρίσκεται σή­με­ρα ως βρέφος επάνω στη γή, και αυτός πού είναι αθέατος α­­πό τα εξαπτέρυγα Σεραφίμ πού δεν μπορούν να δούν με τε­τα­μένο το βλέμμα όχι μόνο την φύση του, αλλά ούτε την λαμ­πρό­τητα της δόξης του, γι΄ αυτό και επισκιάζουν τα μάτια τους με τις πτέρυγες. Αυτός, λοιπόν, βλέπεται αισθητά και υποπίπτει στους σαρκικούς οφθαλμούς, αφού έγινε σάρκα, και αυτός που ορίζει τα πάντα και δεν ορίζεται από κανένα, περι­λαμβάνεται σε μία πρόχειρη και μικρή φάτνη.  αυτός πού κατ­έχει και συσφίγγει το πάν μέσα στη φούχτα του περιτυλίσσεται μέσα σὲ μικρά σπάργανα και συσφίγγεται με απλά δέματα.  Αυ­τός πού έχει τον πλούτο των ακενώτων θησαυρών τέτοια πτωχεία υφίσταται, με την θέλησή του, ώστε ούτε τόπο να μην ευρίσκη στο κατάλυμα.  γι΄ αυτό και εισέρχεται σε σπήλαιο, και μάλιστα την ώρα πού γεννιέται, αυτός πού γεννήθηκε από τον Θεό αχρόνως και απαθώς και ανάρχως. Και, ώ τού θαύμα­τος, δεν ενδύεται μόνον την κάτω ευρισκομένη φύση με την γέννησή του αυτός πού είναι της ιδίας φύσεως με τον ύψιστο Πατέρα του, ούτε υφίσταται αυτή την άκρα πτωχεία μόνον με το ότι γεννιέται σε ταπεινό σπήλαιο, αλλά καταδέχεται ευθύς εξ αρχής με την κυοφορία του, ακόμη, και την εσχάτη καταδί­κη της φύσεώς μας και τοποθετείται και συμπεριλαμβάνεται μαζύ με τους δούλους, ο από την φύση του Δεσπότης του παν­­τός, κάμνοντας όπωσδήποτε την δουλεία να μην είναι προς τίποτε ατιμότερη από την δεσποτεία, ή καλύτερα αναδει­κνύον­τας και τιμιωτέρους τους δούλους τού κάτω τότε δεσπό­τη, εάν βεβαίως το κατανοήσουν και δείξουν υπακοή στο με­γαλείο της χάριτος.  επειδή δεν είχε συναριθμηθή με τον βασι­ληά των ουρανών αυτός που φαινόταν τότε να είναι δεσπότης της γής, αλλά μόνον όλοι οι υπόδουλοι σε αυτόν, και δεν συμ­περιελήφθηκε με αυτούς ο τότε κυρίαρχος της γής (ο διάβολος), αλλά ο ουράνιος».

Ψάλλει και πάλι ένας σημαντικός υμνογράφος της Ορ­­θο­­δό­ξου Εκκλησίας μας, ο Ανατόλιος, ο Στουδίτης: «Στο σπή­λαιο μέσα εκατοίκησες, Χριστέ ο Θεός μας, και η φάτνη σέ υποδέχθηκε, οι βοσκοί και οι μάγοι σέ προσεκύνησαν. Το­τε, λοιπόν, συμπληρώθηκε το κήρυγμα των προφητών, και το­τε εθαύμαζαν οι δυνάμεις των αγγέλων, φωνάζοντας και λέ­γον­τας.  Δόξα στη συγκατάβασή σου, μόνε φιλάνθρωπε».

Μέσα, λοιπόν, σε αυτή την πνευματική ομορφιά και την παρ­ου­σία της αγιοπνευματικής ατμοσφαίρας, ευρισκόμεθα όλοι μας μπροστά στο μέγιστο αυτό μυστήριο της Θείας Οικο­νο­μίας. Γι΄ αυτό και ο άγιος Κύριλλος, αρχιεπίσκοπος Αλεξαν­δρεί­ας καταγράφει: «Αυτός που ως Θεός είναι Μονογενής, ο Χριστός μας, δηλαδή, είναι σε εμάς Πρωτότοκος, με την κατ΄ οικονομία ένωση και μεαξύ πολλών αδελφών ώς άνθρωπος, ώστε και εμείς να είμεθα μέσα σε  αυτόν, και χάρη σε αυτόν να γίνωμε παιδιά του Θεού κατά φύση και κατά χάρη. Κατά φύ­ση μέσα σε αυτόν και μόνον, ενώ κατά μέθεξη και χάρη, ε­μείς μέσω αυτού με το άγιο Πνεύμα. Όπως λοιπόν τό ότι είναι Μονογενής έγινε γνώρισμα  της ανθρωπίνης φύσεως με τον Χριστό, επειδή αυτή ενώθηκε με τον Λόγο με κατ΄ οικονομία συν­άντηση, έτσι έγινε γνώρισμα του Λόγου και το ότι είναι με­ταξύ πολλών αδελφών, και το ότι είναι Πρωτότοκος, επειδή ενώθηκε με την σάρκα. Έχοντας, λοιπόν, σταθερό το να είναι Θεός, και όντας πάντοτε ανώτερος από κάθε μετα­βολή δεν εγκαταλείπει την δόξα του. Γι΄ αυτό, βέβαια, συγκαταλέγεται μαζύ με εμάς και η αγία και μακαρία στρατιά των ουρανίων πνευμάτων να τον προσκυνή».

Αυτό το συγκλονιστικό μήνυμα μέσα στην ιστορία του πε­περασμένου κόσμου μας διακηρύσσει και ο μέγας Απόστολος των Εθνών, Πρωτοκορυφαίος Παύλος στην προς Εφεσίους επι­στο­λή του, γράφοντας: «Ο Θεός, ο Πατέρας του Κυρίου μας … μάς ελύτρωσε με το αίμα του Χριστού, συνεχώρησε τις αμαρ­τίες μας με την πλούσια χάρη πού μάς την εσκόρπισε περίσ­σια, μαζύ με κάθε λογής φρόνηση και γνώση. Μάς έκαμε γνω­στό το μυστήριο του θελήματός του, πού με αγαθότητα προ­εσχεδίασε να πραγματοποιήση με το έργο του Χριστού στην καθωρισμένη στιγμή, δηλαδὴ να τα ενώση όλα, ουράνια και ε­πί­γεια στο πρόσωπο του Χριστού». Και επίσης, στην ιδία επι­στο­λή του, παρακάτω τονίζει: «Αυτός πραγματικά για εμάς εί­ναι η ειρήνη. Αυτός έκαμε τους δύο αντιμαχομένους κόσμους έ­να λαό και εγκρέμισε με τον σταυρικό του θάνατο ό,τι σαν τείχος τούς εχώριζε και προκαλούσε έχθρα μεταξύ τους. Κατ­ήρ­γησε δηλαδή τον ιουδαϊκό νόμο των εντολών και των διατά­ξεων, για να δημιουργήση με το έργο του, από τα δύο εχθρικά μέρη, από τους Ιουδαίους και τους Εθνικούς, μία νέα ανθρω­πό­τητα, φέροντας την ειρήνη. Και αφού εθανάτωσε με τον σταυρό του την έχθρα, ήνωσε τούς δύο πρώην εχθρούς σε ένα σώμα και τους συνεφιλίωσε με τον Θεό».

Ἀδελφοί μου και παιδιά μου,

Μέσα σε αυτόν τον ευλογημένο από τον Θεό κόσμο που ζού­με, ακόμη δεν έχομε, δυστυχώς, αντιληφθή ως άνθρωποι και ως λαοί το μεγάλο αυτό δώρο της παρουσίας του Χριστού μας μέσα στην ανθρωπίνη ζωή, και δυστυχώς ενώ ο Χριστός έφερε την απολύτρωση σε όλους μας, εμείς, μπλεγμένοι μέσα στις ελεύθερες επιλογές μας, οδηγούμε τον κόσμο μας στην κα­ταστροφή, στον πόλεμο, στην μοναξιά, στην αποξένωση, στην απαξίωση, αλλά κυρίως στην κακία και στην απομάκρυν­ση από τον Θεό της αγάπης και της ειρήνης. Είθε να μετανοή­σωμε και να επιστρέψωμε στον δρόμο που μάς προσφέρει ο νεογέννητος Χριστός στη Βηθλεέμ για να έχωμε μαζύ μας αλη­θινά και αιώνια ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.

Με εγκάρδιες πατρικές ευχές και ευλογίες

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

V Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ