Μας συγκινεί ιδιαιτέρως ο υμνογράφος της αγίας μας Εκκλησίας με το λεγόμενο «δοξαστικό» τροπάριο που ψάλλομε στο τέλος του Ορθρου της εορτής της ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ, όταν απευθυνόμενος προς την ΠΑΝΑΓίΑ μας γράφει: «Στην κοίμησή σου την αθάνατη, Θεοτόκε, συ που είσαι η μητέρα της ζωής, τα σύννεφα άρπαζαν τους Αποστόλους επάνω στον ουρανό.
Και ενώ ήσαν διεσπαρμένοι στον κοσμο, τους έφεραν στο άχραντο σώμα σου και με αυτό τον τρόπο ήσαν όλοι μαζύ στον ίδιο χώρο. Αυτοί, λοιπόν, όταν σε εκήδευαν με μελωδίες έψαλλαν δυνατά όπως η φωνή του Γαβριήλ, και έλεγαν. Να χαίρεσαι, Κεχαριτωμένη, Παρθένε και Μητέρα που δεν νυμφεύθηκες, ο Κύριος ειναι μαζύ σου. Με αυτούς, λοιπόν, τους Αποστόλους να παρακαλής με ικεσίες τον Υιό σου και Θεό μας, να σωθούν οι ψυχές μας» (Τροπάριο της εορτής).
Έρχεται, λοιπόν, πάλι ο ουρανός επάνω στη ταλαιπωρημένη γη μας, για να την ανεβάση στον ουρανό. Το συγκλονιστικό αυτό γεγονός, της κοιμήσεως της μοναδικής γυναικός επί της γης, της ανωτέρας από όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών, της πανάγνου και γεμάτης απο την χάρη του ακτίστου φωτός Κόρης της Ναζαρέτ, αυτής που συνέλαβε κατά την ώρα του ευαγγελισμού της με το άγιο Πνεύμα και χωρίς την μεσολάβηση ανδρός, και εκράτησε μέσα στη μήτρα της για εννέα μήνες, ως τέλειο Θεό και τέλειο Άνθρωπο τον Υιό και Λόγο του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της αγίας Τριάδος, και τον εγέννησε στη φτωχική Βηθλεέμ, αποτελεί για όλους τους χριστιανούς, ιδιαιτέρως για εμάς τους ορθοδόξους, την μεγαλύτερη δόξα και τιμή που δέχθηκε άνθρωπος επί της γης. Συγχρόνως όμως και το ένδοξο γεγονός της μεταστάσεως και μεταφοράς του σώματός της, μετά από την κοίμησή της, στον ουράνιο κόσμο, εκεί που ευρίσκεται ο ΧΡΙΣΤΟΣ, αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη ότι η ΠΑΝΑΓίΑ μας είναι το μόνο πρόσωπο εκ μέρους του ανθρωπίνου γένους, που μετά από τον ευαγγελισμό της, είχε και έχει πάντοτε μέσα της το άκτιστο φως και την άπειρη χάρη του αγίου Πνεύματος.
Σε ένα θαυμάσιο αρχαίο θεομητορικό ύμνο, άλλος υμνογράφος της αγίας μας ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, με μεγάλη χαρά και βαθύτατο σεβασμό απευθυνόμενος προς αυτήν που είναι «η υψηλότερη των ουρανών και η λαμπρότερη από τις φωτόλουστες ακτίνες του ηλίου» (μεγαλυνάριο από την μικρά παράκληση) λέγει: «Για σένα, Κεχαριτωμένη, χαίρεται όλη η κτίση, το σύνολο των αγγέλων και το γένος των ανθρώπων. Συ είσαι ο αγιασμένος ναός, ο λογικός παράδεισος και το καύχημα όλης της παρθενίας. Από σένα σαρκώθηκε ο Θεός, και έχει γίνει παιδί, αυτός ο Θεός μας, που υπάρχει πριν από τους αιώνες. Αυτός έκαμε την μήτρα σου θρόνο του και προετοίμασε με το αιώνιο σχέδιό του την κοιλία σου για να είναι πιο πλατειά από τους ουρανούς. Για σένα χαίρεται, κεχαριτωμένη, όλη η κτίση. Δόξα σε σένα».
Η ΚΟΙΜΗΣΗ της ΘΕΟΤΟΚΟΥ και η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ του σώματός της στους ουρανούς αποτελεί μία αρχαιότατη ΕΟΡΤΗ της χριστιανωσύνης μας, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ πλουτισμένη με αγίους αγγέλους και με μοναδικούς ύμνους αγίων υμνογράφων, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ αγιογραφημένη μέσα στους αιώνες, με ψηφιδωτά και νωπογραφίες απείρου κάλλους και μοναδικής τέχνης και κεντημένη στα αρχαία παλαιά και νέα λειτουργικά άμφια στα Μοναστήρια μας και στους ιερούς Ναούς μας, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ αναφερομένη σε δυνατούς λόγους των αγίων πατέρων μας. ΜΙΑ ΕΟΡΤΗ που πανηγυρίζεται, με σεβασμό και μεγαλοπρέπεια, με συγκινητικές εκδηλώσεις του ιερού κλήρου και του ευσεβούς λαού, με ιερές λιτανεύσεις των ιερών εικόνων της ΘΕΟΤΟΚΟΥ και των ιερών σεβασμάτων της ορθοδο-ξίας μας, με δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς, με ικεσίες, δεήσεις και προσευχές, με θαύματα και διηγήσεις, με παραδόσεις και εορταστικές εκδηλώσεις. ΜΙΑ ΕΟΡΤΗ γεμάτη από ΘΕΟ και ΠΑΤΡΙΔΑ, από θυμίαμα και προσευχή, από καμπάνες και σήμαντρα, από ανθρώπους πιστούς, μικρούς και μεγάλους. ΜΙΑ ΕΟΡΤΗ δική μας και όλου του κόσμου.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός τον 8ο αιώνα μ.Χ. σε ένα από τα τρία εγκώμιά του προς την ΠΑΝΑΓίΑ για την εορτή αυτή αναφωνεί, μεταξύ των άλλων : «Πώς μπόρεσε ο ουρανός να υποδεχθή αυτήν που ειναι πιο πλατειά από τον ουρανό; Και πώς δέχθηκε ο τάφος αυτήν που δέχθηκε τον Θεό; Ναί, την δέχθηκε. Ναί, την εχώρεσε. Επειδή δεν έγινε με τις σωματικές διαστάσεις πλατύτερη από τον ουρανό. Πώς, δηλαδή, ένα τριών πήχεων σώμα, που όλο και λεπταίνει, θα μπορέση να συγκριθή με τα πλάτη και τα μήκη του ουρανού; Αλλά με την χάρη του υπερακόντισε τα μέτρα οποιουδήποτε ύψους και βάθους. Επειδή το θείο δεν δέχεται σύγκριση. Ω μνήμα ιερό και θαυμαστό και σεβάσμιο και που όλοι προσκυνούν, το οποίο και τώρα άγγελοι το φροντίζουν, στέκοντας κοντά του με σεβασμό και φόβο. Οι δαίμονες φρίττουν, οι άνθρωποι προστρέχουν με πίστη, το τιμούν και το προσκυνούν με τα μάτια και τα χείλη, το φιλούν με πόθο ψυχής και αντλούν άφθονα αγαθά. Όπως, δηλαδή, αν τοποθετήση κάποιος μέσα στα ρούχα του ή σε ένα μέρος μύρο ακριβό και ύστερα το αφαιρέση, απομένει η μυρωδιά και αφού απομακρυνθή το μύρο, έτσι και τώρα, το θείο σώμα το άγιο και πανάμωμο που ξεχειλίζει από θεία ευωδία, αυτή η πλούσια βρύση της χάριτος, αφού τοποθετήθηκε στον τάφο και έπειτα μεταφέρθηκε σε χώρους ανωτέρους και υψηλούς, δεν άφησε τον τάφο χωρίς την αμοιβή του, αλλά του μεταδίδει κάτι από την θεία μοσχοβολιά και χάρη και το άφησε σε όσους προσέρχονται σε αυτό με πίστη γιατρειάς και όλων των αγαθών.
Στα πόδια σου και εμείς σήμερα καθόμαστε, Δέσποινα, και ξανά θα πω, Δέσποινα Θεοτόκε, που γάμο δεν εγνώρισες, και δένοντας γερά τις ψυχές μας στην ελπίδα σου σαν από μια πανίσχυρη κι΄ ασύντριφτη άγκυρα, τον νού και την ψυχή και το σώμα κι΄ όλο τον εαυτό μας σε σένα αναθέτομε, τιμώντας με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, όσο μπορούμε. Επειδή είναι αδύνατο να σε τιμήσωμε όσο αξίζεις» (αγ. Ιωάννου του Δαμασκηνού, Λόγος Α’ εις την Κοίμησιν της Παναγίας Θεοτόκου).
Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης γράφει τον 14ο αιώνα μ.Χ. γι’ αυτό το επίγειο και συγχρόνως ουράνιο θεομητορικό γεγονός με θαυμάσιο τρόπο : «Ω Παρθένε θεία και τώρα ουράνια, πώς να περιγράψω όλα τα ιδικά σου; Πώς να σε δοξάσω, σένα τον θησαυρό της δόξης; Ακόμη και η μνήμη σου μόνο αγιάζει αυτόν που την χρησιμοποιεί. Προς σένα και η μικρή κλίση μόνο του κεφαλιού καθιστά τον νού καθαρώτερο, ανεβάζοντάς τον αμέσως προς θείο ύψος, μέσω σου λαμπρύνεται το βλέμμα της διανοίας, μέσω σου καταλάμπεται το πνεύμα με τον ερχομό του θείου Πνεύματος. Επειδή έγινες ταμειούχος και χώρος χαρίτων. Όχι για να τις κρατήσης για τον εαυτό σου, αλλά για να γεμίσης τα σύμπαντα με χάρη. Επειδή ο ταμίας των ατέλειωτων θησαυρών φροντίζει για την διανομή. Για ποιο λόγο άλλωστε να κατακλείση τον πλούτο αφού δεν μειώνεται;
Ας μεταδώσης, λοιπόν, πλούσια στο λαό σου, σ’ αυτόν τον κλήρο σου, το έλεός σου και τα χαρίσματά σου, ω Δέσποινα. Δώσε λύση στα δεινά που μας κατέχουν. Βλέπεις από πόσα και ποια δεινά κατατρυχόμαστε, και από τα ιδικά μας και από τα ξένα, από τα εξωτερικά και τα εσωτερικά. Μετάβαλέ τα όλα προς το καλύτερο με την δύναμή σου, αυτούς που ευρίσκονται μέσα και είναι ομοεθνείς εξημερώνοντάς τους μεταξύ τους, ενώ αυτούς που επιτίθενται από έξω σαν άγρια θηρία απομακρύνοντάς τους. Αντιπαράβαλε στα παθήματά μας την ιδική σου βοήθεια και θεραπεία, παρέχοντας και στις ψυχές και στα σώματα πλούσια και διαρκή την χάρη σε όλα. Και εάν δεν την χωρούμε, κάνε μας χωρητικώτερους, και αντιπαράθεσέ την με τέτοιο τρόπο, ώστε σωζόμενοι και ενδυναμούμενοι από την χάρη σου, να δοξάζωμε τον προαιώνιο Λόγο που σαρκώθηκε από σένα για χάρη μας, μαζύ με τον άναρχο Πατέρα του και το ζωοποιό Πνεύμα, τώρα και πάντοτε και στους ατελείωτους αιώνες. Αμήν» (αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, ομιλία ΛΖ’ εις την πάνσεπτον Κοίμησιν της πανυπεράγνου Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας).
Ο ιδρυτής της αποστολικής μας Εκκλησίας των Φιλίππων, της Νεαπόλεως και της Θάσου, που εορτάζει εφέτος τα εκατό (100) χρόνια από την ίδρυσή της, ο άγιος Απόστολος των εθνών Παύλος, γράφει την εποχή εκείνη στην επιστολή του προς τους χριστιανούς της περιοχής της Γαλατίας στην Μικρά Ασία : «Όταν όμως έφθασε η ώρα που είχε καθορίσει ο Θεός, απέστειλε τον Υιό του. Γεννήθηκε από μια γυναίκα και υποτάχθηκε στο νόμο, για να εξαγοράση αυτούς που ήσαν υπόδουλοι στο νόμο, για να γίνωμε παιδιά του Θεού» (Γαλ. 4, 4-5).
Αγαπητοί και αγαπητές μου,
Αυτήν την γυναίκα κηδεύομε σήμερα, αυτήν την γυναίκα, την Υπεραγία Θεοτόκο Μαριάμ ασπαζόμεθα και προπέμπομε στον τάφο της, αυτήν προς την οποία η αγία μας Εκκλησία ψάλλει : «Επειδή συ, που υμνείσαι από όλους και έχεις συγκεντρώσει και φυλάξει όλα εκείνα που μας εχάρισαν την ανάσταση, αυτούς που σε εμπιστεύονται βγάλε τους από τον λάκκο και τον βυθό των μεγάλων σφαλμάτων. Επειδή συ είσαι που έσωσες εμάς τους υπευθύνους για την αμαρτία, αφού εγέννησες τον Χριστό, που είναι η σωτηρία μας. Συ, Παναγία μας είσαι αυτή που πριν από την γέννησή του ήσουν παρθένος, που όταν τον γεννούσες ήσουν παρθένος, και πάλι μετά από την γέννησή του είσαι παρθένος» (αρχαίος θεομητορικός ύμνος).
Προς αυτήν την Αειπάρθενο Κόρη, την Κυρία των Αγγέλων, την Δέσποινα του κόσμου με άπειρη ευγνωμοσύνη, ταπείνωση και βαθύτατο σεβασμό, προσευχόμεθα :
ΠΑΝΑΓίΑ μας, βοήθησέ μας, στήριξέ μας, προστάτευσέ μας, σώσε μας από τους κινδύνους, σκέπασέ μας, διατήρησέ μας στην πίστη, αγαπημένους και ενωμένους μέσα στους δυσκόλους καιρούς που ζούμε, σκέπασε τις οικογένειές μας, τα παιδιά μας, τα ορφανά παιδιά, όλους αυτούς που πεινούν και ζούν μέσα στη φτώχεια και την ανέχεια.
ΠΑΝΑΓίΑ μας, σπάσε τα δεσμά της σκλαβιάς των ανθρώπων σε κάθε τι το ξένο από την αγάπη του Θεού και δώσε μας την ελευθερία.
ΠΑΝΑΓίΑ μας, προσευχόμεθα σε σένα, με δάκρυα και βαθειές ικεσίες, σώσε όλο τον κόσμο που είναι πληγωμένος από κάθε λογής καταστροφές, από πυρκαϊές, από πλημμύρες, από σεισμούς, από πολέμους, από αρρώστειες και από κάθε είδους ηθικού ξεπεσμού και υποτέλειας στην αμαρτία.
ΠΑΝΑΓίΑ μας, δώσε δύναμη στους ανθρώπους που αγωνίζονται ιδίως κατά την περίοδο αυτή, με κάθε τρόπο να σταματήσουν την λαίλαπα της φωτιάς με κίνδυνο της ζωής τους, και δώσε την υπομονή και την καρτερία σε όλους όσους επλήγησαν τελευταία από τις φωτιές.
ΠΑΝΑΓίΑ μας, προφύλαξε κάθε πτωχό, κάθε αδικημένο, κάθε πληγωμένο, κάθε άρρωστο, κάθε άνεργο, κάθε κυνηγημένο, κάθε ξεχασμένο, κάθε άνθρωπο που ζει επάνω στον κόσμο μας μόνος και ξεχασμένος.
ΠΑΝΑΓίΑ μας, ικέτευε τον Υιό σου, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστού να μας οδηγήση στην σωτηρία.
ΠΑΝΑΓίΑ μας, μη μας αφήσης μόνους, μείνε μαζύ μας.
Ευχέτης προς την Παναγία μας που δοξάσθηκε με την Κοίμησή της και ικετεύει στον Υιό της και Κύριό μας Ιησού Χριστό για την σωτηρία μας,
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
V Ο ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
