«Άς εγερθή ο Θεός, και ας σκορπισθούν οι εχθροί του. Ας φύγουν από μπροστά του αυτοί που τον μισούν! Όπως διαλύεται ο καπνός διαλύονται. Έτσι όπως λιώνει το κερί μπροστά στη φλόγα της φωτιάς, έτσι χάνονται οι ασεβείς μπροστά την παρουσία του Θεού.
Αλλά οι δίκαιοι χαίρονται και ευφραίνονται μπροστά στο Θεό, και από χαρά φωνάζουν. Να ψάλλετε στον Θεό, με το ψαλτήριο να υμνήσετε το όνομά του. να ετοιμάσετε τον δρόμο γι΄ αυτόν που ιππεύει τα σύννεφα!
Το όνομά του είναι Κύριος. Να αγάλλεσθε μπροστά του. Πατέρας για τα ορφανά και βοηθός στις χήρες είναι ο Θεός στο άγιο κατοικητήριό του. Στους έρημους δίνει οικογένεια ο Θεός, ανοίγει στους κρατουμένους την πύλη της ευτυχίας. Μόνο οι αποστάτες μένουν σε άνυδρη γη» (Ψαλμ. 67, 2-7).
Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί, η χάρις του αγίου Τριαδικού Θεού μας, και πάλι μας παρουσιάζει το μέγιστο αγαθό της αναστάσεως του Χριστού μας από τους νεκρούς και μας προσανατολίζει στα συγκλονιστικά εκείνα γεγονότα που συνέβησαν για μία και μοναδική φορά στους αγίους Τόπους της Παλαιστίνης, και εχάραξαν την μοναδική και αναστάσιμη πορεία από τον θάνατο στην ζωή.
Ευγνώμονες, λοιπόν, και με βαθύτατο σεβασμό, προσπίπτομε στον φρικτό Γολγοθά και στον Πανάγιο Τάφο, εκ του οποίου ανέτειλε, αναστημένος από τους νεκρούς, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, το φως το ανέσπερο, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο υιος και Λόγος του Θεού, το δεύτερο πρόσωπο της αγίας Τριάδος.
Αυτό το ουράνιο γεγονός, επάνω στη ταλαιπωρημένη από την αμαρτία γη μας, με μεγαλοπρέπεια μας παρουσιάζει και ο μέγιστος προφήτης, ψαλμωδός και βασιλέας Δαβίδ, με τα παραπάνω λόγια του, στον περίφημο 67ο μεσσιανικό ψαλμό του, τμήμα του οποίου ακούγεται και ψάλλεται συνεχώς κατά την περίοδο του αγίου Πεντηκοσταρίου.
Μεγαλειώδης η ουρανία βασιλεία, επίγειος η ανάστασις του Χριστού, όλα φωτισμένα από το άκτιστο φως του Θεού, που διαχέεται μέσα στην ανθρωπότητα όλων των αιώνων. Αυτό άλλωστε θα ψάλλωμε, με μεγαλοπρέπεια σε λίγο: «Ελάτε, να πάρετε φως, από το φως που δεν δύει ποτέ και δοξάσατε τον Χριστό, που ανεστήθη από τους νεκρούς».
Η μετοχή μας στο φως αυτό, παρ’ όλη την αναξιότητά μας, καθίσταται εφικτή, μόνον μέσα στην αγία μας Εκκλησία, γι’ αυτό γράφει και ο απόστολος Παύλος, καταγράφοντας μάλιστα και τον 19ο στίχο του παραπάνω ψαλμού: «Ανέβηκε ψηλά, πήρε μαζύ του αιχμαλώτους, έδωσε δώρα στους ανθρώπους.
Το ανέβηκε όμως, τι άλλο σημαίνει παρά ότι προηγουμένως είχε κατεβεί εδώ κάτω στη γη ; Αυτός που κατέβηκε είναι ο ίδιος που ανέβηκε επάνω από όλους τους ουρανούς, για να γεμίση με την παρουσία του το σύμπαν.
Αυτός, λοιπόν, σε άλλους έδωσε το χάρισμα του αποστόλου, σε άλλους του προφήτη, σε άλλους του ευαγγελιστή και σε άλλους του ποιμένα και δασκάλου, για να καταρτίζουν τους πιστούς για το έργο της διακονίας, ώστε να οικοδομήται το σώμα του Χριστού.
Έτσι θα καταλήξωμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθειά γνώση του Υιού του Θεού, θα γίνωμε ώριμοι και θα φθάσωμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός. Δεν θα είμεθα πλέον νήπια, δεν θα κλυδωνιζόμεθα και δεν θα μας πηγαίνη πέρα δώθε ο άνεμος της οποιασδήποτε διδασκαλίας, η ανθρωπίνη δολιότητα και τα τεχνάσματα που μηχανεύεται η απάτη.
Αντίθετα, έχοντας την αληθινή πίστη και την αγάπη, ας φθάσωμε σε όλα μας αυτόν που είναι η κεφαλή, δηλαδή τον Χριστό» (Ψαλμ. 67, 19 & Ἐφεσ. 4, 8-15). Γι’ αυτό το ουράνιο και άκτιστο φως ομιλεί σε ένα θαυμάσιο λόγο του για την φοβερή ημέρα της κρίσεως, ο άγιος Συμεών, ο Νέος Θεολόγος: «Ο ίδιος ο Θεός και Δεσπότης των όλων θα λάμψη τότε με την δόξα της θεότητός του και θα είναι μόνος εκείνος, ημέρα μαζύ και Θεός, αυτός που τώρα είναι σε όλους αόρατος, και αυτός που κατοικεί φως απρόσιτο θα αποκαλυφθή σε όλους ποιος είναι και θα γεμίση τα πάντα με το φως του και δεν θα δύση ποτέ, θα είναι ατελεύτητος και ημέρα αιωνίου χαρμονής για τους αγίους του».
Το γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού από τους νεκρούς εξυμνεί πολλές φορές και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Γράφει, λοιπόν, σε ένα θαυμάσιο ποίημά του: «Σήμερα, ο μέγας Χριστός από τους νεκρούς που έσμιξε, σηκώθηκε, και του θανάτου έσπασε το κεντρί και τις σκοτεινές πόρτες του αγέλαστου Άδη συνέτριψε, και έδωσε στις ψυχές ελευθερία. Σήμερα, αναπηδώντας από το μνήμα, φάνηκε στους θνητούς, που γι΄ αυτούς γεννήθηκε, πέθανε και αναστήθηκε από τους νεκρούς, ώστε ξαναγεννημένοι, και τον θάνατο ξεφεύγοντας να ανεβούμε μαζύ του καθώς φεύγει από εδώ.
Σήμερα, ο ολόφωτος μέγας χορός των αγγέλων σε περιβάλλει ολόχαρος, μέλποντας τον επινίκιο ύμνο. Σήμερα, η φωνή μου αντήχησε, τα κλεισμένα από την σιωπή χείλη, ελευθερώνοντας, και με έχεις κιθάρα υμνητική. Μέσα μου εθυσίασα τον νου μου στον Αιώνιο νου, στο Αιώνιο Λόγο τον λόγο μου, και έπειτα θα θυσιάσω και στο μεγάλο Πνεύμα, εάν θέλη».
Για τους καρπούς αυτής της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού γράφει σε μία ομιλία του στον 117ο ψαλμό του Δαβίδ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως: «Αυτή η ημέρα είναι η ημέρα που την έκαμε ο Κύριος.
Ας χαρούμε και ας ευφρανθούμε αυτήν την ημέρα. Ημέρα εδώ ονομάζει όχι την πορεία του ηλίου, αλλά τα κατορθώματα που συνέβησαν αυτήν την ημέρα. Διότι, όπως ακριβώς, λέγοντας πονηρή ημέρα δεν ονομάζει την πορεία του ηλίου, αλλά τα κακά που συμβαίνουν κατ΄ αυτήν, έτσι και ημέρα αγαθή ονομάζει τα κατορθώματα που συμβαίνουν κατ΄ αυτήν.
Και αυτό που λέγει σημαίνει το εξής. τα κατορθώματα του Θεού που συνέβησαν κατ΄ αυτήν, τα έκαμε ο Θεός. Διότι μόνον εκείνο το χέρι μπορούσε να κάμη εκείνα που συνέβησαν. Τί, δηλαδή; θα μπορούσε να εξισωθή με την ημέρα αυτή κατά την οποία συνέβη η συμφιλίωση του Θεού με τον άνθρωπο, τερματίσθηκε ο μακροχρόνιος πόλεμος, η γη έγινε ουρανός και οι ανάξιοι άνθρωποι της γης φάνηκαν άξιοι της ουρανίας βασιλείας;
Το κάλλιστο μέρος της φύσεώς μας μετεφέρθη πιο επάνω από τους ουρανούς, ο παράδεισος άνοιξε, αποκτήσαμε και πάλι την αρχαία πατρίδα, η κατάρα εξαφανίσθηκε, η αμαρτία καταλύθηκε, εκείνοι που τιμωρήθηκαν από τον νόμο επέτυχαν την σωτηρία τους χωρίς τον νόμο, όλη η γη και η θάλασσα εγνώρισε τον Κύριό της, και συνέβησαν και άπειρα άλλα, που δεν μπορούμε τώρα να τα παρουσιάσωμε με τον λόγο.
Γι’ αυτό, λοιπόν, και ο προφήτης, επειδή τα έφερε στη σκέψη του όλα αυτά, αναθέτει στον Θεό το παν, δηλώνοντας ότι τα όσα συνέβησαν είναι έργα του Θεού. Ας χαρούμε και ας ευφρανθούμε κατ΄ αυτήν, διότι επετύχαμε τόσα μεγάλα αγαθά.
Καθ’ όσον και αυτό δεν είναι μικρό κατόρθωμα, το να χαιρώμεθα για τα αγαθά, το να σκιρτάμε από χαρά, το να ευφραινώμεθα και το να δεχώμεθα με ευχαρίστηση τις ευεργεσίες του Θεού».
Ευλαβέστατοι πατέρες, ευλογημένοι χριστιανοί και χριστιανές, Σήμερα, και πάλι μέσα στη νύχτα του Μεγάλου Σαββάτου και κοντά στο ξημέρωμα της αγίας και μεγάλης Κυριακής του Πάσχα, το άρωμα της αναστάσεως του Χριστού μας από τους νεκρούς, γαληνεύει τις ψυχές μας, και μας οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας, μεταμορφώνει τις ανθρώπινες στιγμές μας και μας χαρίζει την ελπίδα.
Την ελπίδα, που μόνο μέσα στην αγία μας Εκκλησία, μπορούμε να συναντήσωμε και να αγκαλιάσωμε. και αυτή είναι ο ίδιος ο Χριστός μας. Ας πετάξωμε από επάνω μας τις καταστροφικές συμπεριφορές μας που οδηγούν ολόκληρη την ανθρωπότητα στον θάνατο, στην μοναξιά, στο έγκλημα, στον πόλεμο, στην απαξίωση κάθε ανθρώπου, στην επικράτηση του συμφέροντος χάριν της εξαφανίσεως του συνανθρώπου μας, και ας συναντήσωμε στην πορεία για τον Γολγοθά και τον ουρανό τον βασανισμένο και πληγωμένο συνάνθρωπό μας και ας μετάσχωμε στο αιώνιο και άκτιστο φως του αγίου Τριαδικού Θεού μας.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Ευχέτης προς τον δι΄ ημάς Αναστάντα εκ των νεκρών Κύριον
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΙΛΙΠΠΩΝ, ΝΕΑΠΟΛΕΩΣ & ΘΑΣΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΣ
