Κείμενο Γιάννη Τσεβρεμέ
Έναν χρόνο πριν, η απώλεια του αγαπημένου μας Βασίλη ήρθε σαν ένα κακόγουστο αστείο στην αρχή και μετά σαν κεραυνός που μας βύθισε σε βαθιά θλίψη! Ακόμη και τώρα, έναν χρόνο μετά, δεν βγαίνουν εύκολα τα λόγια για να εκφράσω ότι αισθάνομαι.
Ο Βασίλης ήταν ένας μοναδικός άνθρωπος! Ένας άνθρωπος που δεν θα πίστευε κανείς ότι είναι πραγματικός αν δεν τον είχε γνωρίσει! Ήταν, χωρίς υπερβολές, η επιτομή του Ήθους, της Καλλιέργειας, της Πραότητας, της Μετριοπάθειας αλλά και του Αγώνα και της αστείρευτης Κοινωνικής Προσφοράς!
Σ’ αυτόν οφείλουμε εκατοντάδες νέοι και νέες της γενιάς μου, αλλά και των μετέπειτα χρόνων, την πρώτη μας ουσιαστική επαφή με τις Τέχνες, τον Πολιτισμό, τον Κινηματογράφο, την Πολιτική και βέβαια την μεγάλη μας αγάπη, το Σκάκι!
Στον Βασίλη οφείλουμε την καλαίσθητη, σωστά δομημένη και ανθρώπινη γειτονιά της ΔΕΠΟΣ, όαση και φάρος στην άναρχη δόμηση και στην ασχήμια της υπόλοιπης πόλης!
Ο Βασίλης στάθηκε πλάι μας σε κάθε μας ανάγκη, σε κάθε στιγμή αδυναμίας, όταν λυγίζαμε από το πολύ βάρος! Δεν αρνήθηκε ποτέ τη βοήθεια και τη συμπαράστασή του σε οποιοδήποτε πρόβλημά μας, ηθικό, ψυχολογικό, υλικό, κοινωνικό, πολιτικό!
Παρά το θεόρατο ηθικό και πνευματικό ύψος, την κοινωνική και επαγγελματική του καταξίωση, την κοινή αποδοχή και σεβασμό που απολάμβανε, ποτέ δεν έγινε σνομπ και υπερόπτης!
Ο Βασίλης έτυχε ή επέλεξε στη ζωή να μην αφήσει άμεσους βιολογικούς απογόνους! Ωστόσο, άφησε πίσω του εκατοντάδες ή και χιλιάδες πνευματικά παιδιά που δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν! Οι βιολογικοί γονείς μας έδωσαν το “Ζην” κι ο Βασίλης Θεοδωρίδης το “Ευ Ζην”!
Μέσα στη θλίψη και στην κατήφεια του φθινοπωρινού πένθους, νιώθω τόσο τυχερός, προνομιούχος και ευλογημένος που υπήρξα σε νεανική ηλικία ένα από τα αμέτρητα πνευματικά παιδιά του Βασίλη και στη συνέχεια, για πολλά χρόνια, στενός του φίλος και συνοδοιπόρος στον Σκακιστικό Όμιλο και στη Στέγη Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας! Αιωνία του η μνήμη!
