Από πέρσυ σταμάτησα να μετρώ πόσες φορές επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη, μπερδεύομαι πλέον, αλλά δεν λέω ποτέ όχι σε επίσκεψή της, ακόμη και αυθυμερόν πήγα! Χθές όμως είπα όχι στον Πολίτη συμφοιτητή μου, λόγω κορονοϊού, ή μήπως λόγω διαίσθησης; Μηνά μην πας κι εσύ!
Κι ύστερα ήλθε το διάταγμα του Ερντογάν….
Τι κρίμα, να καλυφτούν με χαλιά τα υπέροχα δάπεδα, που ήλθαν από ολόκληρη την αυτοκρατορία… Γιατί τα υπέροχα ψηφιδωτά δεν θα τολμήσει κανείς Τούρκος να τα καλύψει….
Τόσες πολλές αναμνήσεις από αυτό το μνημείο……
Το γαμήλιο μου ταξίδι το 1985, σε μια αθώα «μικρή» Κωνσταντινούπολη, όπου παιδιά μου χάρησαν τριαντάφυλλα στα τείχη,
Η εκδρομή με το Τεχνικό Επιμελητήριο το 2011 για την έκθεση των Ρωμιών αρχιτεκτόνων, τότε που το Σισμανόγλειο ήταν ολάνοικτο στους Τούρκους που συνωστίζονταν να μάθουν ελληνικά,
Η εκδρομή με την Αρχιτεκτονική Σχολή του Δημοκριτείου το 2014, με τους φοιτητές και την ξεναγό να ακούν τους καθηγητές τους άφωνοι, κι εμείς μαγεμένοι από το μνημείο να μην σταματάμε….
Η τελευταία φορά, εξίσου συγκινητική ήταν πέρσυ το Πάσχα με την οικογένειά μου, ν΄ ανεβαίνουμε την αγαπημένη μου ράμπα για το γυναικωνίτη, στα βήματα της αυτοκράτειρας Θεοδώρας.
Κι ύστερα ήρθε ο κορονοϊός και ο Ερντογάν….Οι αναμνήσεις όμως και τα τεκμήρια των επισκέψεων θα μείνουν για πάντα, τυχεροί εμείς που το απολαύσαμε μέχρι χθες….
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
