Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη και αποφοίτησε από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και το Ινστιτούτο Πολεοδομίας του Παρισιού. Το 1985 ολοκλήρωσε τη διδακτορική της διατριβή στο ΑΠΘ με θέμα τον επανασχεδιασμό και την ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917. Τα έτη 1969-1975 εργάστηκε σε αρχιτεκτονικά-πολεοδομικά γραφεία στο Παρίσι και από το 1975 έως το 1981 στη Θεσσαλονίκη. Από το 1976 δίδαξε Ιστορία της πολεοδομίας και αστικό σχεδιασμό στον Τομέα Πολεοδομικού και Χωροταξικού Προγραμματισμού και Σχεδιασμού του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του ΑΠΘ, δίπλα στον καθηγητή Θαλή Αργυρόπουλο. Συνταξιοδοτήθηκε το 2012 ως Καθηγήτρια 1ης βαθμίδας και στη συνέχεια εξελέγη ομότιμη Καθηγήτρια.
Επέβλεψε πλήθος μεταπτυχιακών εργασιών και διδακτορικών διατριβών ενώ δίδαξε ως προσκεκλημένη σε πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, ανάμεσα στα οποία το πανεπιστήμιο της Σορβόννης και του Princeton. Αναδείχτηκε σε μία από τις πλέον διακεκριμένες ερευνήτριες της ιστορίας των πόλεων στον ελλαδικό και βαλκανικό χώρο και της ανατολικής Μεσογείου. Οι σημαντικότερες δημοσιεύσεις της:
Η ανοικοδόμηση της Θεσσαλονίκης μετά την πυρκαγιά του 1917, 1η έκδοση, Δήμος Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 1986, 2η έκδ., University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1995.
Urban Transformations in the Balkans, University Studio Press, Θεσσαλονίκη 1996.
Μεταξύ Ανατολής και Δύσης, Βορειοελλαδικές πόλεις στην περίοδο των Οθωμανικών μεταρρυθμίσεων, 1η έκδ. Τροχαλία, Αθήνα 1997, 2η έκδ., University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2004.
Ερνέστ Εμπράρ 1875-1933, Εικόνες από τη ζωή ενός αρχιτέκτονα Ποταμός, Αθήνα 2001 (δίγλωσση έκδοση σε συνεργασία με τον Χ. Γιακουμή και τον Christian Pedelahore de Loddis).
Η Αλέκα όμως είχε κι ένα μοναδικό χάρισμα που το απολαμβάναμε όλοι εμείς, οι φίλοι και οι μαθητές της: ήταν γενναιόδωρη με ένα εντελώς δικό της τρόπο. Αυτή η μέγιστη πολεοδόμος, που διεύρυνε με καταπληκτικό τρόπο τα στενά όρια της ελληνικής ιστορίας της πολεοδομίας, χαιρόταν πραγματικά να παραπέμπει σε μας, τους νεώτερους μελετητές, να μας ενθαρρύνει, να απογειώνει με τα σχόλια της τις διδακτορικές μας διατριβές, να είναι δίπλα μας στις απογοητεύσεις και στους κλυδωνισμούς μας. Γιατί συνδύαζε τη γνώση με την ανθρωπιά και κυρίως την αγάπη στους νεότερους μελετητές, που ορθά πίστευε και έτσι έγινε, συνεχίζουν την έρευνα στο δρόμο που άνοιξε η ίδια. Δρόμοι καινούργιοι, με πηγές άγνωστες για την Καβάλα, τη Δράμα, τις Σέρρες, γαλλικές και Κωνσταντινοπολίτικες, στα εμβληματικά βιβλία της για τις Βορειοελλαδικές πόλεις και τον Ερνέστ Εμπράρ.
Σε αποχαιρετούμε Αλέκα και σ’ ευχαριστούμε, εμείς η χρονιά του 1973. Σύντομα θα ξανασυναντηθούμε, ελπίζω στον ίσκιο μιας πλατείας πλατάνου, που εσύ μας τις έμαθες, ίσως στη Θάσο….
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
