Κι έτσι, έχω φτιάξει στο νου μου -σαν ιδανικό που θα ήθελα να αγγίξω- την εικόνα μιας όμορφης καμηλοπάρδαλης.
Γιατί έχει τέσσερα πόδια που πατούν στη γη. Δεν πετά ώστε να μην προλαβαίνει να αφομοιώνει. Καμμιά φορά μπορεί να μοιάζει σαν να έχει ακόμη και κάποια αστάθεια. Αλλά πατά σταθερά.
Έχει το χρόνο να απορροφά τις ουσίες της γης, τις ανάγκες και την πραγματικότητα, είτε αυτή είναι η λάσπη είτε το ανθόσπαρτο λιβάδι, χωρίς να το ισοπεδώνει με το βάρος της.
Παράλληλα έχει το κεφάλι της ψηλά στον ουρανό. Εκεί βρίσκει και την τροφή της, δεν έχει ανάγκη να σκύψει. Βλέπει μακριά, έχει όραμα, όπως πρέπει να έχουμε κι εμείς και η τροφή μας να είναι πιο πνευματική, πιο άυλη.
Και τέλος, κάπου στο μεταξύ έχει και μια καρδιά, γιατί αρχιτεκτονική χωρίς καρδιά δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει. (Αλ. Ν. Τομπάζης, Η όμορφη καμηλοπάρδαλη…, Αθήνα 2008).
Το πιο συναρπαστικό κείμενο για το μέσα και το έξω ενός κόσμου που πιστεύει στην ατομική ευθύνη, στη συνεννόηση, στην κοινή ευτυχία, ένα πραγματικό μανιφέστο για τον κάθε αρχιτέκτονα.
Καληνύχτα κ. Τομπάζη, μας άνοιξες νέους δρόμους, μας φώτισες παλιούς ξεχασμένους. Θα σε έχουμε ως παράδειγμα……
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
