Η σημαία στην Ακρόπολη κυματίζει μεσίστια σήμερα 1 Απριλίου 2020, μέρα που η χώρα αν και λαβωμένη από τον κορωνοϊό κηδεύει με τις αρμόζουσες τιμές τον πολιτικό που τόλμησε έφηβος, στα δεκαεννιά του χρόνια μαζί με το Λάκη Σάντα να κατεβάσει τη σβάστικα από την Ακρόπολη.
Γράφτηκαν και θα γραφούν πολλά γι αυτόν τον αιώνιο έφηβο της πολιτικής, που ο Τσώρτσιλ χαρακτήρισε «πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης», αλλά οφείλουμε να γνωρίσουμε και μια άγνωστη στους πολλούς δραστηριότητά του, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα για εμάς τους μηχανικούς.
Ο Μανόλης Γλέζος (1922-2020) καταγόταν από το χωριό Απείρανθος της Νάξου και ήδη από το 1964 είχε ιδρύσει εκεί «τη βιβλιοθήκη Νίκου Ν. Γλέζου», αποτελούμενη από 17.000 τόμους, στη μνήμη του εκτελεσμένου το 1944 απο τους ναζί αδελφού του Νίκου.
Δεν περιορίστηκε σ’ αυτό, αλλά υπηρετώντας τον ισχυρό σύνδεσμο του καθενός μας με τον τόπο του, συμμετείχε τον Οκτώβριο του 1986 στις Δημοτικές εκλογές, εκλέχθηκε και ανέλαβε πρόεδρος του χωριού του. Αμέσως έβαλε στόχο την ανάδειξη του σε υψηλού πολιτιστικού επιπέδου νησιωτικό οικισμό, πρότυπο περιβαλλοντολογικής προστασίας και ήπιας ανάπτυξης, καθώς εκτός από την ανεπτυγμένη οικολογική ευαισθησία και πολύχρονη μελέτη στη διάρκεια των εξοριών του, ο Γλέζος διέθετε σε βάθος τις επιστημονικές γνώσεις υδρογεωλογίας, τις απολύτως αναγκαίες για το μεγαλόπνοο εγχείρημα του.
Η βασική του ιδέα ήταν απλή και μεγαλοφυής: με δεδομένο την ερημοποίηση του Μεσογειακού χώρου από την λειψυδρία, τα νερά της καταρρακτώδους βροχής, αντί να χύνονται στην θάλασσα (να θαλασσώνονται, όπως έλεγε ο Μανώλης) ή να προκαλούν καταστροφικές πλημμύρες, να μετατρέπονται σε πηγή ζωής και αειφόρου ανάπτυξης.
Κι έτσι με διευθετήσεις στη λεκάνη απορροής χειμάρρων και ρεμάτων στα ανάντη και με αναδασώσεις και φυτώρια για υποβοήθηση της αυτοφυούς βλάστησης, δεκάδες πετρόκτιστα φράγματα διάσπαρτα στις πρωτογενείς κοίτες χειμαρρικής ροής, δεξαμενές και υδαταγωγούς, ενίσχυση των φυσικών πηγών και αναβαθμίδες καλλιέργειας κ.α., ολοκληρώθηκε σε έξι περίπου χρόνια το τολμηρό εγχείρημα.
Με αποτέλεσμα την εξαφάνιση των χειμάρρων, των πλημμμυρών και της λειψυδρίας και τη διασφάλιση της επάρκειας νερού για ύδρευση, άρδευση και μελλοντική παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.
Γι αυτό το θαύμα απαιτήθηκαν οι διαρκής εγρήγορση ολοκλήρου του χωριού, ο μόχθος εκατόν πενήντα παραδοσιακών μαστόρων και εργατών, η σημαντική ευρωπαϊκή συγχρηματοδότηση και πάνω από όλα η έμπνευση, η πίστη και η άγρυπνη εποπτεία του Μανώλη Γλέζου, που υπήρξε και συγγραφέας 16 βιβλίων, τριών από αυτά σχετικών με τη φύση και το νερό: «Ύδωρ, Αύρα, Νερό» 2001, «Ο άνθρωπος και η φύση» 2002, «Στα Κυκλαδονήσια η αίσθηση στο φως στιχουργεί» Απρίλης 2016.
Δυστυχώς, αυτό το τόσο σημαντικό έργο του πληθωρικού Γλέζου παραμένει αναξιοποίητο από Κυβερνήσεις, Περιφέρειες και Δήμους.
Παρ’ όλα αυτά, τιμήθηκε όσο ζούσε, από τους πλέον ειδικούς. Συγκεκριμμένα εκτός από επίτιμος Δημότης τριάντα οκτώ Δήμων της χώρας, ανακηρύχθηκε το 1994 επίτιμο μέλος της Ελληνικής Εταιρείας διαχείρισης υδάτινων πόρων, το 1995 μέλος της Ελληνικής Υδροτεχνικής Ένωσης, το 1996 επίτιμο μέλος του συνδέσμου Γεωλόγων-Μεταλλειολόγων Κύπρου και το 2002 του Γεωτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας.
Όλοι λοιπόν οι φορείς αναγνώρισαν έγκαιρα την προσφορά του Μανόλη Γλέζου στην επιστήμη του νερού και την προστασία του περιβάλλοντος. Μακάρι και όλοι οι Δήμοι της χώρας και ο Δήμος του νησιού μου, της Θάσου, να εφαρμόσουν άμεσα την σπουδαία αυτή του δράση. Θα είναι η σπουδαιότερη απόδοση τιμής στη μνήμη του.
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
