Ο Νίκος Τουφεξής, με καταγωγή από την Ανατολική Θράκη, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Καβάλα, εκτός από την περίοδο της Κατοχής που η οικογένειά του κατέφυγε στο Θεολόγο Θάσου. Τελείωσε το Γυμνάσιο Αρρένων Καβάλας και μετά από εισαγωγικές εξετάσεις φοίτησε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το 1963 ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως ελεύθερος επαγγελματίας Πολιτικός Μηχανικός. Ήταν η εποχή της ανασυγκρότησης της χώρας που στηρίχθηκε πολύ σ’ αυτή τη φουρνιά μηχανικών με ευγένεια, ήθος και υποδειγματική παιδεία.
Παντρεύτηκε και απέκτησε δύο κόρες τις οποίες ευτύχησε να δει άξιες επιστήμονες, τη Χριστίνα, Πολιτικό Μηχανικό Μsc και την Ιωάννα, Ηλεκτρονικό Μηχανικό.
Στην αρχή της σταδιοδρομίας του ασχολήθηκε με τη μελέτη και κατασκευή ιδιωτικών έργων και αργότερα ως μελετητής Δημοσίων έργων, με αντικείμενο τις στατικές μελέτες και την οδοποιία. Μελέτησε τη μεγάλη προεντεταμένη γέφυρα στο ποταμό Κομσάτο στην Β΄ Εθνική Οδό Ξάνθης – Κομοτηνής και μικρές γέφυρες, -μία πέτρινη τοξωτή- στα βουνά της Κομοτηνής, πού έδωσαν ζωή στα Πομακοχώρια. Έβαλε όμως τη σφραγίδα του και σε κτίρια εξαιρετικά, στο πρωτοποριακό περίπτερο του ΕΟΤ απέναντι από την πλατεία (αρχ. Χρήστος Μπάτσης) αλλά και στο εξαιρετικό εστιατόριο του Μπάτη, (αρχ. Ν. Παπαϊωάννου).
Τον κέρδισαν όμως τα λιμενικά έργα στα οποία ακόμη και σήμερα λόγω της δυσκολίας και ευρύτητάς τους, λίγοι μηχανικοί δραστηριοποιούνται. Ο ίδιος όμως, τα μελετούσε με πρωτογενή όπως έλεγε καινοτόμο σκέψη κάνοντας τη νύχτα μέρα. Χρησιμοποιώντας Η/Υ με δικό του λογισμικό, πέτυχε να είναι για δύο περίπου δεκαετίες ανάμεσα στα δέκα περίπου μελετητικά γραφεία λιμενικών έργων στην Ελλάδα, το μοναδικό επαρχιακό.
Υπήρξε καινοτόμος, όταν για τις ανάγκες των αλιέων στη λίμνη Κερκίνη πριν είκοσι χρόνια, μελέτησε πιθανότατα το πρώτο πλωτό κρηπίδωμα της χώρας στη λίμνη της Κερκίνης, αλλά και δωρεάν το μικρό έργο προστασίας του ταρσανά και του προβλήτα της Μονής Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος. Φυσικά δεν έλειψαν και οι πανελλαδικής εμβέλειας μελέτες του όπως η «ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΕ ΑΛΙΕΥΤΙΚΑ ΚΑΤΑΦΥΓΙΑ», τομέας Βόρειο Αιγαίο, του υπουργείου Γεωργίας.
Όμως όλοι τον συνδέουμε με το εμπορικό λιμάνι της Νέας Καρβάλης. Όχι άδικα καθ’ όσον με την επιμονή του, τη συνεχή υποβολή προτάσεων και τη συγκριτική επιλογή της σημερινής θέσης, υπήρξε ο βασικός συντελεστής του έργου. Διέκρινε τα πλεονεκτήματα της θέσης, 8 km ανατολικά της πόλης, με άμεση σύνδεση με την Εγνατία Οδό, τμήμα των διευρωπαϊκών δικτύων, με δυνατότητα σιδηροδρομικής σύνδεσης και κυρίως τη μοναδική βυθομετρία από τη Θεσσαλονίκη μέχρι τα ανατολικά σύνορα, ιδιότητες απαραίτητες για ένα λιμάνι Εθνικής και διεθνούς εμβέλειας. Τα κατάφερε και το 1989 ξεκίνησαν οι πρόδρομες εργασίες του σε δική του μελέτη ενώ το 1990 οι εργασίες κατασκευής.
Αλλά και στη τεχνική μελέτη υπήρξε πρωτοπόρος. Κρηπίδωμα «δημητριακών» με ωφέλιμο βάθος στα -12 m είναι σπάνιο για τη χώρα. Επίσης καινοτόμα είναι η δυνατότητα απορροφητικής δράσης των κυματισμών, για την οποία ελάχιστα βιβλιογραφικά στοιχεία υπήρχαν. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η μελέτη του ανατολικού κρηπιδώματος (containers) με ωφέλιμο βάθος στα -14 m, που φιλοδοξούσε να φιλοξενήσει τα πιο σύγχρονα και μεγαλύτερης κλάσης πλοία, έργο όμως που ματαιώθηκε.
Αξίζει να αναφερθεί η κρίση του συμφοιτητή του, Παναγιώτη Γκοιμίση, πρώην Γ.Γ. του ΥΠΕΧΩΔΕ επί υπουργείας Λιάσκα: «Ο Νίκος Τουφεξής είναι ο πιο προοδευτικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει, με το μοναδικό γνήσιο περιεχόμενο που έχει ο όρος: να ενδιαφέρεται και να εργάζεται για το κοινό καλό με τον πλέον ανυστερόβουλο τρόπο». Ανάλογη ήταν και η κοινωνική προσφορά του: Θητείες στη Δ.Ε. και στην αντιπροσωπεία του Τ.Ε.Ε., συμμετοχές σε αναπτυξιακά συνέδρια και ημερίδες με πολύτιμες εισηγήσεις για την πολυπόθητη ανάπτυξη στους τομείς της λιμενικής και αλιευτικής πολιτικής, βοήθεια με κάθε τρόπο στους νεότερους συναδέλφους.
Έτσι εργάστηκε μεθοδικά για τριάντα εννιά χρόνια οπότε το Δεκέμβριο του 2002 συνταξιοδοτήθηκε, ήσυχος γιατί δύο μήνες πριν είχε μεταφερθεί στο νέο λιμάνι ο μηχανολογικός εξοπλισμός, γερανοί, περονοφόρα κ.λ.π και η εμπορική κίνηση πλέον της πόλης εξυπηρετείτο απ΄ αυτό..
Κι όπως συμβαίνει με όλους τους εργασιομανείς, μετά τη σύνταξή του επέλεξε την ηρεμία του σπιτιού του. Οι περισσότεροι συνάδελφοι σπάνια τον συναντούσαν, πάντα διακριτικό, γελαστό και ευγενέστατο. Κι έτσι την είδηση του θανάτου του, στις 18 Μαρτίου πολλοί την έμαθαν δυστυχώς αργά. Καλό ταξίδι και ήρεμο το νέο σου λιμάνι Νίκο!
Σαπφώ Αγγελούδη-Ζαρκάδα
Παναγιώτης Βελισσάρης
