Η κατανόηση αυτών των δυναμικών είναι απαραίτητη, θεμελειώδους σημασίας. Ποιο είναι το επίπεδο συνειδητοποίησης αυτού στη Δύση;
Με κάθε ειλικρίνεια, είναι δύσκολο να μιλήσουμε ανοιχτά για αυτά τα θέματα. Θα ήθελα να προσθέσω μερικές ακόμη σκέψεις σχετικά με ετούτο. Η πρώτη είναι αυτή μιας τοποθέτησης του Ισλάμ στη δυτική φιλελεύθερη προοπτική που παρατηρείται ως ετερότητα, με μια εκτεταμένη ισλαμοφοβία για την οποία είναι αδιανόητο να συσχετιστεί το Ισλάμ με προοδευτικά οράματα δικαιοσύνης στην περιοχή.
Και αυτό συνδέεται επίσης καλά με τους διάσημους πολιτιστικούς πολέμους που εισήχθησαν για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Γαλλία, οι οποίοι εξαπλώνονται στο όνομα εκείνου του Islamoleftism που εργαλειοποιείται από τις δεξιές για να στιγματίσει αριστερούς πολιτικούς προσανατολισμούς συνδυάζοντάς τους με μια κακόβουλη ατυχή χρήση του Ισλάμ στο σχέδιο Εθνικής Απελευθέρωσης, λειτουργική για τους σκοπούς της.
Ωστόσο, πρέπει επίσης να ειπωθεί ότι ένα μεγάλο μέρος της δυτικής αριστεράς έχει ενδιαφερθεί και αφοσιωθεί έντονα στα θέματα των Κούρδων ή στον αγώνα κατά του καθεστώτος στη Συρία. Τώρα, χωρίς να μειώνουμε τη σημασία ενός κάποιου τύπου αγώνα, πρέπει ωστόσο να υπογραμμίσουμε πόσο αποφασιστικά πιο κεντρικής σημασίας παραμένει ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Με τη δράση του Ιράν ως απάντηση στον βομβαρδισμό της διπλωματικής του έδρας στη Δαμασκό από το Ισραήλ, υπήρξαν πολλές αποχρώσεις στα σχόλια των «νεοφιλελεύθερων» και προοδευτικών εκπροσώπων.
Συχνά, αντί να καταδικάζουν την αδικαιολόγητη σιωνιστική επίθεση, εμφανίζονταν αιφνιδιασμένοι σχετικά με τη νομιμοποίηση της απάντησης εκείνης της «σκάρτης» Τεχεράνης, την οποία οι ίδιοι θεωρούσαν δήμιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μια δίνη εργαλειακών και μερικών ανακατασκευών που σίγουρα δεν φαίνονται να συμπάσχουν με τον Άξονα της Αντίστασης στην αντιιμπεριαλιστική του δράση, να μη τον συμπαθούν. Δεν νομίζετε;
Συμφωνώ απόλυτα. Το ανέφερα όταν μίλησα για τον μετασχηματισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη: αυτό που συμβαίνει στην Παλαιστίνη είναι μια εντατικοποιημένη εκδοχή της δομικής αλλαγής στον κόσμο.
Στην Παλαιστίνη, προφανώς, παραμένει ένα καθεστώς κατοχής και ως εκ τούτου ξεκινάμε από μια πολύ πιο βίαιη βασική κατάσταση, με μια αλλαγή που θα είναι ακόμα πιο αιματηρή και το βλέπουμε καθαρά.
Η μάλλον εργαλειακή, προπαγανδιστική, ακόμη και στρατιωτική χρήση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων προωθείται για να απονομιμοποιήσει πνευματικά, ηθικά και πολιτικά τους μοναδικούς πρωταγωνιστές μιας ανθρωπιστικής στάσης σε σχέση με την κατάσταση στην Παλαιστίνη.
Αν υπάρχει κάτι πραγματικά ανθρωπιστικό στο πλαίσιο αυτού που συμβαίνει, ετούτο οφείλεται όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις δυτικές χώρες αλλά στην Υεμένη, το Ιράν και τον Λίβανο. Πρόσφατα, ένας γνωστός βουλευτής της Χεζμπολάχ μου επεσήμανε τη σημασία της ενσωμάτωσης μεταξύ των διαφόρων συνιστωσών της αντίστασης.
Αμφισβήτησε έντονα τον ρόλο της ως «αντιπροσώπου του Ιράν-proxy dell’Iran» που αποδίδεται στη Χεζμπολάχ, διευκρινίζοντας τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του λιβανικού κόμματος.
Ταυτόχρονα, εξέφρασε την ανάγκη για διεθνοποίηση της αντίστασης σε δίκτυα με πολιτικές υποκειμενικότητες παρούσες σε Χώρες εκτός περιοχής αλλά που συγκλίνουν σε αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα-θέματα.
Ένα ισχυρό μήνυμα έρχεται από τη νεολαία των φοιτητών, βοηθούμενη επίσης από τη χρήση του διαδικτύου. Εφόσον μιλάμε συχνά επικριτικά για τις κοινωνικές πλατφόρμες που είναι πιο γνωστές επειδή είναι λειτουργικές για το κεφάλαιο, μπορεί να υποστηριχθεί ότι η Γενική Διανόηση-il General Intellect, μεταξύ των διαφόρων πραγματικοτήτων και της ετερογένειας, έχει βρει νέες παραγωγικές μορφές έκφρασης στην αντιιμπεριαλιστική δράση;
Κατά τη γνώμη μου, ναι. Είμαι της άποψης ότι όλα τα εργαλεία αναδύονται σε μια δεδομένη ιστορική περίοδο και έχουν τη δική τους φύση που συνδέεται με την ιστορική διαδικασία η οποία βιώνεται.
Θα ήταν γελοίο να αποδοθεί ένας θετικός ρόλος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το 2011 κατά τη διάρκεια της λεγόμενης Αραβικής Άνοιξης, όταν η χρήση τους έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης για την υποστήριξη ορισμένων συμφερόντων.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας πολυκεντρικής ανάπτυξης των social media, χρήσιμων για να «αναπνεύσουμε» τη διαδικασία της ιστορικής αλλαγής που εκτυλίσσεται πολύ βίαια και πολύ γρήγορα.
Αλλά αυτές οι στιγμές διαμαρτυρίας και καταδίκης πρέπει να διεγείρουν έναν πιο ισχυρό προβληματισμό, αν είναι δυνατόν, σε όσους στη Δύση κοιτάζουν την Παλαιστίνη: το πρόβλημα δεν είναι μόνο το Ισραήλ, το πρόβλημα είναι αυτό που έχουμε στο σπίτι μας, στις Xώρες μας που υποστηρίζουν το Ισραήλ κατευθείαν.
Σοβαρά προοδευτικές κυβερνήσεις στην Ιταλία και την Ευρώπη θα ήταν, θα χαιρετίζονταν ευνοϊκά από τους παλαιστίνιους. Στο πλαίσιο των γεγονότων στη Γάζα, ποια είναι η εκτίμησή σας για το έργο των Ηνωμένων Εθνών και των φορέων-οργανισμών διεθνούς δικαίου;
Είναι απογοητευτικό να παρατηρείς την αδυναμία και την αναποτελεσματικότητά τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες με το δικαίωμα αρνησικυρίας διαδραματίζουν τον ρόλο του πλειοψηφικού μετόχου στον ΟΗΕ, η δράση του διεθνούς Δικαστηρίου δικαιοσύνης έχει περιφρονηθεί κατάφωρα από το Ισραήλ και αυτή του ποινικού Δικαστηρίου φαίνεται να εξυπηρετεί αυτοκρατορικά συμφέροντα.
Δεν πιστεύετε ότι η αξιοπιστία αυτών των φορέων διακυβεύεται σοβαρά και ότι ο ίδιος ο λόγος ύπαρξης τους τίθεται υπό αμφισβήτηση ή πρέπει να επανεξεταστεί πλήρως; Συμφωνώ πολύ με όσα λες, όχι χωρίς μια αίσθηση πικρίας και κυνισμού.
Η πρωτοβουλία που προωθήθηκε με θάρρος από τη Νότια Αφρική στο Δικαστήριο της Χάγης εξέπληξε επίσης πολύ συναδέλφους και συντρόφους με τους οποίους μοιραζόμαστε αναλύσεις του σεναρίου σε καθημερινή βάση. Ωστόσο, πολλά ψηφίσματα του ΟΗΕ έχουν εγκριθεί και εκδοθεί στο παρελθόν και με στοιχεία, με αποδείξεις.
Θα ήταν σκόπιμο, ωστόσο, αυτά τα ψηφίσματα να συνδέονται ιστορικά με την μαρτυρία ότι δεν γίνονται σεβαστά. Ακριβώς! Θυμάμαι τη μάχη του Dien Bien Phu για την ανεξαρτησία στην Ινδοκίνα όπου οι συμφωνίες ειρήνης υπογράφηκαν μόνο αφού η βιετναμέζικη αντίσταση κατάφερε να νικήσει στρατιωτικά τους γάλλους.
Κοστίζει να το πει κάποιος, αλλά φαίνεται ότι η βία είναι στη μόδα ανάμεσα στις κύριες μορφές αντιφάσεων στον πολιτικό κόσμο. Ο Μάο υποστήριζε ανοιχτά ότι οι αντιφάσεις υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα στην κοινωνία.
Η ιδέα ότι οι συγκρούσεις, τα Κράτη εξαφανίζονται είναι αφελής, è naive. Οι αντιφάσεις θα υπάρχουν πάντα, το πρόβλημα είναι να τις διαχειρίζεσαι και να αποφασίζεις τι μορφές μπορούν να πάρουν.
Είναι πολύ σοβαρό πρόβλημα όταν η βία γίνεται κυρίαρχη μορφή. Θα πρέπει να το αντιμετωπίσουμε με διαφορετικό τρόπο, με το δίκαιο και άλλα εργαλεία πραγματικά αποτελεσματικά, αλλά αυτή την εποχή εκείνοι οι θεσμοί δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Κανείς δεν φιλοδοξεί, δεν επιδιώκει λύσεις που χαρακτηρίζονται από τη βία, αλλά, όπως στην περίπτωση της παλαιστινιακής αντίστασης, η χρήση της, η καταφυγή σε αυτήν καθίσταται μια ιστορική αναγκαιότητα.
Θυμάμαι τα σχόλια εκείνων που αρχικά γοητεύτηκαν από τα αιωρόπτερα της πλημμύρας Αλ Άκσα της 7ης οκτωβρίου και στη συνέχεια όμως, λίγες ώρες αργότερα, καταδίκασαν την άγρια βία «δίχως αν και χωρίς αλλά».
Πώς μπορεί κάποιος, δεδομένων αυτών των συνθηκών κατοχής, καταπίεσης και αδικίας, να πιστεύει ότι η αντίσταση μπορεί να εκφραστεί σύμφωνα με βελούδινες επιχειρησιακές ευκαιρίες, δυνατότητες;
Γεγονός είναι ότι στη Δύση ορισμένες θέσεις ωριμάζουν μέσα σε μια υλική συνθήκη άνεσης όπου η βία είναι μόνο ένα θεωρητικό, φανταστικό και όχι υλικό ζήτημα. Δυστυχώς, το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι θα μπορούσε σύντομα να εκδηλωθεί συγκεκριμένα χάρη και στη μη αμελητέα συμβολή παρόμοιων ασαφειών, παρόμοιας αμφισημίας, διφορούμενης σημασίας.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
