Μέχρι πρόσφατα, το δίλημμα ζωή/θάνατος ανατέθηκε κυρίως στη θρησκεία. Σήμερα εμπιστευόμαστε τις τύχες μας στο Κράτος ή σε οντότητες που μοιράζονται το ίδιο «μοντέλο» ανάθεσης (μαφίες, οικονομικές-πιστωτικές ελίτ, στρατιωτικές οργανώσεις). Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται ιεραρχικές σχέσεις και παρατηρείται η τάση αποκλεισμού αυτών που έχουν μια κριτική άποψη. Στην πραγματικότητα, αυτού του είδους οι σχέσεις καλλιεργούνται και τροφοδοτούνται και σε μικροεπίπεδο στην εργασία, στο σχολείο, στην οικογένεια
Παρμένη από το pixabay.com
«”ΈιJack”, είπε ο πατέρας μου, προσπαθώντας να διασταυρώσει το μάτι του στον καθρέφτη οπισθοπορείας, με ένα ψεύτικο χαμόγελο και έναν αστείο τόνο. «Κουράγιο μικρέ. Όλα θα πάνε καλά!» Ο Τζακ κλείνει το tablet και το αναποδογυρίζει, μετά ακουμπάει τα χέρια του πάνω του, μπλέκοντάς τα ήρεμα. «Πάντα αυτό λες», είπε με γλυκό τόνο. «Είσαι ο πατέρας μου, αλλά είσαι και ψεύτης». Από το κάθισμα απέναντι φτάνει μόνο σιωπή…»
(LydiaMillet, I figlideldiluvio–Τα τέκνα της πλημμύρας)
Κάθε φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα δίλημμα θέλουμε να το λύσουμε, με οποιονδήποτε τρόπο, αρκεί να μην παραμείνει έτσι, αρκεί να εξαφανιστεί και να μην εμφανίζεται. Μια συνήθης λύση είναι να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας σε κάποιον (τον Αποφασιστικό Επιλυτή, ή ΑΕ), με τον οποίο δημιουργείται μια ιεραρχική σχέση από εκείνη τη στιγμή και μετά: αυτός που λύνει είναι από πάνω, όποιος περιμένει τη λύση είναι από κάτω. Όποιος είναι από κάτω τον ονομάζουμε εδώ από τώρα Αναμένοντα Ακόλουθο, ή AA. Όποιος είναι από κάτω είναι στην πραγματικότητα εκεί, λίγο πολύ άνετα, και περιμένει τη λύση που πρέπει να έρθει από τον ΑΕ.
Μέχρι πρόσφατα, το δίλημμα ζωής/θανάτου ανατέθηκε στον ΑΘΛ (Αποφασιστικό Θρησκευτικό Λύτη): το νόημα και το μη νόημα του να ζεις και να πεθαίνεις λυτρώνονταν από τη σωτηρία που μας έρχονταν μέσω της πίστης: σε έναν Θεό, ζωντανό, νεκρό και αναστημένο. Ο Άγιος Πατέρας και η Αγία Μητέρα (Εκκλησία) αντιπροσώπευαν τη λύση. Εδώ και κάποιο διάστημα, όχι πλέον.
Τώρα βασιζόμαστε στον ΑΚΛ (Αποφασιστικό Κρατικό Λύτη): είναι Αυτός που πρέπει τώρα να λύσει διλήμματα και συγκρούσεις της προσωπικής και κοινωνικής ύπαρξης, που μας φροντίζει από την κούνια μέχρι το φέρετρο. Δεν υπόσχεται πλέον να μας σώσει από τον θάνατο ή να μας οδηγήσει στην αιώνια ζωή. αλλά – ως ένας Πατέρας/Μητέρα που ξέρει να εναλλάσσει τις ανταμοιβές και τις τιμωρίες με σύνεση, αλλά πάντα με γνώμονα το καλό μας – να μας εκπαιδεύει, να μας προστατεύει και να μας κυβερνά. Εμείς, ως καλοί ΑΑ, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε τις λύσεις του, τεχνικά προηγμένες, και να ακολουθήσουμε τις οδηγίες του, υπάκουοι, συνεργατικοί και ευγνώμονες. Όσοι δεν θέλουν να κάνουν τους ΑΑ, απορρίπτοντας την ιεραρχική σχέση και τη λυσιτεχνική προοπτική, αποκλείονται από μόνοι τους, και πρέπει να αποκλειστούν.
Λέει λοιπόν ο EnricoEuli πως Παράλληλα με το Κράτος, συχνά σχηματίζονται και ΠΑΛ (Παράλληλοι Αποφασιστικοί Λύτες), που μοιράζονται το ίδιο μοντέλο με το Κράτος, αλλά το αναπληρώνουν ή/και διεισδύουν σε αυτό, αντικαθιστώντας και υποκαθιστώντας ορισμένες λειτουργίες: μαφίες, οικονομικές-χρηματοπιστωτικές ελίτ, στρατιωτικές οργανώσεις…
Οι ίδιες μορφές σχέσης και προοπτικής, για να λειτουργήσουν σε μακροεπίπεδο, πρέπει να είναι ισχυρές και παρούσες και σε μικροκοινωνικό επίπεδο: ο ΑΟΛ (Αποφασιστικός Οικογενειακός Λύτης) αντιπροσωπεύει ένα από τα προπύργια του ιεραρχικού-πατερναλιστικού-μητερναλιστικούεπιλύσιμου. Διαγράφει το μονοπάτι που δίνει μια κατεύθυνση στις σχέσεις ζευγαριού και εκείνης των γονέων. Όταν κάποιος/α προσπαθεί να ξεφύγει από τη βία του μοντέλου του, κινδυνεύει πάντα να υποβληθεί σε βία από πλευράς εκείνου που δεν θέλει (δεν γνωρίζει, δεν μπορεί) να βγει από αυτήν. Εξ ου και οι άμεσες επιθέσεις μεταξύ (πρώην) συγκατοίκων-συμβίων, μεταξύ γονέων, μεταξύ γονέων και παιδιών και μεταξύ παιδιών. Είναι ένα κύκλωμα που τροφοδοτείται από μόνο του και δεν μπορεί να σπάσει (ούτε από νόμους ούτε από πειστικές-εκπαιδευτικές διαδικασίες), αν δεν αλλάξει το γενικό μοντέλο.
Μαζί με αυτό, παραμένουν, όλο και πιο ασφυκτικοί και αναχρονιστικοί οι ΑΣΛ (Απόλυτοι Λύτες του Σχολείου), οι ΑΛΕ (Απόλυτοι Λύτες της Εργασίας) και οι ΑΣΛ (Αποφασιστικοί Λύτες του Στρατού, των όπλων). Εδώ οι ΑΑ μαθαίνουν για όλη τη ζωή τον μοναδικό κανόνα-διαταγή του να είναι υποτελείς, να υποβάλλονται.
Σήμερα αυτά τα κυκλώματα (μακρο και μικρο) σκληραίνουν περαιτέρω και τείνουν να εκφράζουν και να δημιουργούν ένα όλο και πιο οδυνηρό, διαδεδομένο και ακυβέρνητο φορτίο βίας. Οι AA καλούνται σε στρες προσαρμογής παρόμοια με εκείνα που αναγκάζονται να ζουν σε έναν μόνιμο πόλεμο και μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ο πόλεμος και η έκτακτη ανάγκη περνούν ξαφνικά από μια χαμηλή σε μια υψηλή ένταση, ακόμη και για τον προνομιούχο κόσμο μας. Είναι άχρηστο να αυταπατούμε τον εαυτό μας: αν παραμείνουμε ΑΑ και συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε τους ΠΛ, τους Πολεμικούς Λύτες δηλαδή, να βασιζόμαστε σε αυτούς, τις υποσχέσεις και τα ψέματά τους, δεν θα βρούμε διαφυγή. Στον καιρό της δικής μας ζωής θα ζήσουμε καταστροφές, κακουχίες, πολέμους και κατακλυσμούς. Εν τω μεταξύ, όλοι οι ΠΛ θα έχουν εξαφανιστεί από τη Γη, θα το έχουν σκάσει ποιος ξέρει πού, ίσως για να αποικίσουν και να καταστρέψουν άλλους πλανήτες.
Ο EnricoEuli είναι ερευνητής στη Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Κάλιαρι. Έχει εκδώσει διάφορα κείμενα, το τελευταίο είναι το Fareilmorto, να Προσποιείσαι τον νεκρό, για τον εκδοτικό οίκο Sensibiliallefoglie.
Σχόλιο: η PIERA λέει: Από όταν αποφάσισα να μην αναθέτω σε άλλους ανθρώπους τις αποφάσεις μου, σταμάτησα να ψηφίζω. Καλύτερα, σταμάτησα να ψηφίζω μόνο τους λεγόμενους πολιτικούς εκπροσώπους, αλλά, πηγαίνω στις κάλπες σε περίπτωση δημοψηφίσματος ή άλλων παρόμοιων, ώστε να δίνω ρητή συγκατάθεση μόνο σε αυτό το οποίο συμφωνώ πραγματικά.
Ξέρω ότι για κάθε απόφαση πρέπει να ζητείται μια ψηφοφορία, αλλά, είμαι πρόθυμη να πηγαίνω στις κάλπες και κάθε εβδομάδα!
Για τους ανήμπορους είμαι διατεθειμένη να πληρώνω τις συνέπειες έστω και έμμεσα, με φόρους και σχετικά συναφή.
Φαίνεται εφικτή; θα λύνει πράγματα αυτή η ακραία επιλογή μιας δύσπιστης πολίτη;
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
