Γράφει ο Χρήστος Τσελεπής
Τα «Ελευθέρια» της πόλης μας μπαίνουν δυναμικά στα πολιτιστικά δρώμενα του καλοκαιριού του 2017. Προχτές το βράδυ, ώρα οχτώ της Δευτέρας 19 Ιουνίου και στο Θέατρο «Αντιγόνη Βαλάκου» η είσοδος ήταν ελεύθερη για το κοινό, αλλά κι αν ακόμη υπήρχε ένα μικρό εισιτήριο, ο χώρος θα ήταν και πάλι γεμάτος. Η έλλειψη ενός έστω πρόχειρου ενημερωτικού φυλλαδίου για το πρόγραμμα της εκδήλωσης δεν μπορούσε ν΄ αποτελέσει εμπόδιο στην αισθητική απόλαυση των παρευρισκομένων συμπολιτών…
Το γενικό πρόσταγμα της οργάνωσης της βραδιάς το είχε η «Θεάτρου Ανάβασις» και την όποια σκηνοθετική επιμέλεια η Μαρία Καραβία, που μαζί με τη Βασιλική Σεχτανίδου και το Θανάση Μουδιώτη απήγγειλαν ποιητικά κείμενα επιλεγμένα από μια λογοτεχνική πορεία δυόμιση και βάλε χιλιετιών, την οποία έχει να επιδείξει ο ελληνικός κι όχι μόνο πολιτισμός. Οι απαγγελίες, υποβλητικές και πετυχημένες στο έπακρο, έδεναν απόλυτα με τη μουσική, το τραγούδι και το χορό.
Η πορεία ξεκίνησε από τα αρχαϊκά κιόλας χρόνια με τη Σαπφώ, προχώρησε στα κλασικά χρόνια με το Σοφοκλή και τον Ευριπίδη με αναφορά πάντοτε στη γυναίκα ως ερωμένη, ως σύντροφο, ως μάνα. Ακολούθως υπήρχε αναφορά στη δημοτική ποίηση, για να φτάσει εξελικτική μέχρι τα χρόνια μας. Έτσι δέθηκαν, θαρρείς, οι κρίκοι μιας αλυσίδας που κατέληξε στη σύγχρονη λογοτεχνική και μουσική παραγωγή, που ένωνε τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι και τους υπόλοιπους έντεχνους με λαϊκούς συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης.
Ο Νίκος Δημοσθενόπουλος στα κρουστά ήταν όταν έπρεπε σεμνός κι όταν επίσης έπρεπε δυναμικός κι εκρηκτικός. Ο Πάρης Τσίρτσης στο πιάνο αποδεικνύεται σε κάθε του εμφάνιση απολαυστικός και πραγματικός δεξιοτέχνης. Ο Κώστας Κατιώνης στην κιθάρα είναι απόλυτα μελωδικός, αποδεικνύοντας κάθε φορά ότι, εκτός από μαέστρος και μουσικοδιδάσκαλος, είναι κι ένας ευαίσθητος εκτελεστής όχι μόνο στα σόλο του αλλά και στο ακομπανιάρισμα, υποτασσόμενος συχνά στο πνεύμα της ομάδας.
Στο χορό ολότελα αέρινη, γεμάτη χάρη κι αρμονία η Βενετία Πουλή χειροκροτήθηκε θερμά από το κοινό, όπως κι όλοι οι άλλοι. Σωστή ιέρεια της Τερψιχόρης εντυπωσίασε σε κάθε εκτέλεση των χορογραφιών της, ιδιαίτερα όμως σε ένα ζεϊμπέκικο ρυθμό που χόρεψε σε στιλ μπαλέτου, χωρίς ωστόσο να ξεφεύγει από τα εννιά όγδοα και τα ιδιόρρυθμα πατήματά τους. Σ΄ ένα σεμνό μοναχικό ζεϊμπέκικο διακρίθηκε επίσης ο Χάρης Νεραντζίδης.
Στο τραγούδι, τέλος, εναλλάξ αλληλοσυμπληρώνονταν σε ποιότητα και μελωδικότητα η Ελένη Γαλανοπούλου με τη κρυστάλλινη – σαν πηγαίο νάμα και κελαρυστό ρυάκι – φωνή της και η Λίτσα Ασωνίτου με τη γλυκύτητα, τη ζεστασιά και τη σεμνότητα που τη χαρακτηρίζουν στην ερμηνεία της. Μάλιστα οι δυο φωνές αρμονικότατα συνδυάστηκαν – πρίμο, σεγόντο – στο «Μύθο» του Χατζιδάκι.
Τέτοιες βραδιές, ρε φιλαράκι, δεν πρέπει να τις χάνεις…
