Είναι έκπληξη να βλέπουμε πώς οι αναλύσεις που κυκλοφορούσαν μόλις πριν από ένα χρόνο έχουν γίνει πλέον εμπειρική πραγματικότητα, και ταυτόχρονα κάτι που δεν μπορεί να ειπωθεί, διαφορετικά κάποιος προσδιορίζεται ως πουτινιανός «από κάποιον» ευρωατλαντικό «υπηρέτη της εξουσίας». Ο κατάλογος είναι μακρύς και θα σας τον περισώσουμε.
Εδώ προτείνουμε το άρθρο του LucioCaracciolo που δημοσιεύτηκε στις 12 απριλίου 2021, το οποίο σχεδόν κυριολεκτικά προβλέπει τι θα είχε συμβεί -και συνέβη- αν οι Ηνωμένες Πολιτείες, με τη Μεγάλη Βρετανία και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στη συνέχεια, συνέχιζαν να πραγματοποιούν τη στρατηγική τους: εξολόθρευση της Ρωσίας και απομόνωση της Κίνας: liquidarelaRussia e isolarelaCina.
Πρέπει να πούμε ότι ο Caracciolo, ιδρυτής και διευθυντής του Limes, του πιο έγκυρου από τα γεωπολιτικά περιοδικά, είναι ένας πεπεισμένος «ευρωατλαντικός», χωρίς αβεβαιότητες ή συμπάθειες για την Ανατολή. Αλλά και σοβαρός αναλυτής, πιο προσεκτικός στις ισορροπίες δυνάμεων παρά στις ιδεολογίες.
Εν ολίγοις, η πυξίδα του φαίνεται να είναι αυτό που κάποτε ονομαζόταν realpolitik. Δηλαδή: πρέπει να αντιμετωπίσουμε, να λογαριαστούμε με τα συμφέροντα και τις δυνάμεις που υπάρχουν στο πεδίο, ακόμα κι αν δεν μας αρέσουν και είναι εναντίον μας, αλλιώς θα πάμε να χτυπήσουμε το κεφάλι μας κυματίζοντας αφηρημένες έννοιες που ούτε εδώ στα μέρη μας γίνονται σεβαστές («ελευθερία του Τύπου» , «δημοκρατία «,» Αξιόπιστες πληροφορίες «,» ανθρώπινα δικαιώματα «, κ.λπ.).
Ένα βασικό ανάγνωσμα, ανάγνωσμα κλειδί για να καταλάβουμε τι συμβαίνει σήμερα, αλλά ήταν ήδη ορατό πριν από ένα χρόνο. Και που σήμερα φαίνεται τόσο ανείπωτο…
*****
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να βγάλουν την Κίνα εκτός τροχιάς μέσα σε αυτή τη δεκαετία. Η Κίνα έπαιξε το ρωσικό χαρτί για να το αποτρέψει, σφυρηλατώντας μια σχεδόν άνευ προηγουμένου συμφωνία με τη Ρωσία.
Για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι αμερικανοί βρίσκονται αντιμέτωποι με δύο μεγάλες δυνάμεις, τη δεύτερη και την τρίτη του πλανήτη, σε ένα παιχνίδι που ακολουθεί πλέον τη λογική του πολέμου. Μηδενικό άθροισμα.
Σε αυτό το τριγωνικό σχήμα, η Ουάσιγκτον έχει δύο επιλογές για να αποφύγει μια πιθανή ταυτόχρονη αντιπαράθεση και με τους δύο αντιπάλους. H πρώτη, στοιχειώδης σύμφωνα με τη γραμματική της εξουσίας, είναι να παίξεις τον πιο αδύναμο εναντίον του ισχυρότερου: Μόσχα εναντίον Πεκίνου.
H δεύτερη, πιο ριψοκίνδυνη, είναι να εξολοθρευθεί πρώτα η Ρωσία και μετά να κλείσει το ματς με την απομονωμένη πλέον Κίνα. Καταπνίγοντάς τη στη γωνιά της του κόσμου, όπου, χωρίς να έχει πλέον τον περιορισμό με τους ρώσους, το Πεκίνο θα ήταν εντελώς περικυκλωμένο: κατά μήκος των θαλασσών από τη γραμμή Ινδίας-Αυστραλίας-Ιαπωνίας που ελέγχεται με τηλεχειρισμό από την Ουάσιγκτον. Στο έδαφος από σχεδόν όλους τους γείτονες, με Ινδία και Ρωσία στο κεφάλι.
Είναι αυτή η δεύτερη υπόθεση που αρχίζει να κυκλοφορεί στην Ουάσιγκτον. Και που ο Μπάιντεν δείχνει στους εταίρους του Ατλαντικού και της Ασίας, γιατί σίγουρα η Αμερική μόνη της δεν μπορεί να το κάνει
Οι απαντήσεις που έχουν ληφθεί μέχρι στιγμής από πιθανούς ή πραγματικούς συμμάχους είναι αρκετά υποσχόμενες. Πάνω απ’ όλους και πρώτα απ’ όλους προφανώς τα βρετανικά ξαδέρφια. Η παγκόσμια Βρετανία, GlobalBritain ζει σε συμβίωση με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η γεωπολιτική στρατηγική του Μπόρις Τζόνσον, παρουσιάζει λοιπόν ένα κατάφωρα αντιρωσικό προφίλ ακόμη και πριν από το αντικινέζικο. Στη γραμμή της παραδοσιακής, αταβιστικής βρετανικής ρωσοφοβίας. Αλλά με αυτό το επιπλέον καρύκευμα που απαιτεί το Brexit και η συνακόλουθη συνολική ευθυγράμμιση με την Ουάσιγκτον. Ο «λαμπρός δεύτερος» απάντησε ναι στην έκκληση του Νούμερο Ένα: έτοιμοι να καθαρίσουν τη Ρωσία, με τις καλές ή τις κακές.
Δεδομένου ότι η αντιρωσική σύγκρουση θα παιζόταν ολόκληρη στην Ευρώπη, και πιο συγκεκριμένα σε εκείνο το μεσαίο τμήμα της ηπείρου που χωρίζει τη Γερμανία από τη Ρωσία – και επομένως στην ιστορία συχνά μοιράστηκε μεταξύ των δύο αυτοκρατοριών – το ναι των πολωνών, των βαλτικών και των ρουμάνων ήταν ιδιαίτερα κραυγαλέο.
Αφού προκάλεσε μια ιστορική ήττα στον Πούτιν το 2014, ο οποίος βρέθηκε με κατεβασμένα τα χέρια στην Ουκρανία και επομένως αναγκασμένος πλέον να συρρικνωθεί στην Κριμαία και στο Ντονμπάς – όπου τα στρατεύματα της Μόσχας υποστηρίζουν διακριτικά τους αντάρτες κατά του Κιέβου – οι χώρες της βαλτικής Νατο και ρωσοφοβικής νιώθουν ότι έρχεται η νίκη.
Κάτι που για αυτούς, όπως και για τους αμερικανούς, σημαίνει τη διάλυση της Ρωσίας. Στα χνάρια της σοβιετικής κατάρρευσης του 1991.
Η πίεση του ατλαντικού, που κατευθύνεται από τους αμερικανούς και υποστηρίζεται από τους βρετανούς, επικεντρώνεται σε τρία τεταρτημόρια: Βαλτική, Μαύρη και Καύκασος.
Στη Βαλτική, οι αμερικανικές και οι ατλαντικές βάσεις ενισχύονται και θα ενισχυθούν ακόμη περισσότερο στο εγγύς μέλλον. Για παράδειγμα στην Πολωνία, όπου δεν θα υπάρχει πλέον το «FortTrump» – μια αμερικανική βάση φόργουορντ, προωθημένη, με το όνομα του τότε προέδρου του Λευκού Οίκου – αλλά σίγουρα θα υπάρξουν «FortBiden», στο όνομα ή/και στην πραγματικότητα.
Εν τω μεταξύ, για να ξεκαθαρίσει πώς έχουν τα πράγματα, η Ουάσιγκτον είναι αποφασισμένη να διακόψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το έργο διπλασιασμού του αγωγού φυσικού αερίου Nordstream, το οποίο πλέον έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Σύμβολο της υπόγειας συνεργασίας – σε περίπτωση, υποβρύχιας – μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας που κατά καιρούς αναδύεται από τα καρστικά μονοπάτια της, και που για την Ουάσιγκτον όπως και για τη Βαρσοβία είναι το απόλυτο Κακό.
Ο ορισμός που έδωσε ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Πολωνίας ΡάντεκΣικόρσκι γι’ αυτόν τον υποθαλάσσιο σωλήνα – «αγωγός Molotov-Ribbentrop» – αντικατοπτρίζει αυτήν την άποψη. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ουάσιγκτον έστειλε πολεμικά πλοία για να περιπολούν στα ύδατα όπου τελειώνει να υλοποιηθεί η ενεργειακή σύνδεση μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας.
Στο μέτωπο της Μαύρης Θάλασσας, οι ουκρανοί μετακινούν όπλα και στρατεύματα προς το Ντονμπάς, ενώ οι Ρώσοι κάνουν το ίδιο προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η ένταση γύρω από την Κριμαία αλλά και στην περιοχή της Οδησσού αυξάνεται. Στην ξηρά ή/και στη θάλασσα θα μπορούσαν να συμβούν «ατυχήματα» με απρόβλεπτες επιπτώσεις.
Με τους ρουμάνους έτοιμους να δείξουν την αξία τους, και να καλωσορίσουν πιθανά σώματα του Νατο (και για να επιλύσουν το μολδαβικό-υπερδνειστερικό τους ζήτημα, ένα κομμάτι της Ρουμανίας που το Βουκουρέστι θεωρεί στενά δικό του, μόνο προσωρινά ανεξάρτητο).
Μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου, μετά τις συγκρούσεις για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ, η γεωργιανή πυριτιδαποθήκη είναι επίσης πιθανό να εκραγεί ξανά. Εδώ, μεταξύ άλλων, η θυγατρική των τζιχαντιστών παραμένει ένας μη αμελητέος παράγοντας. Εάν χρειαζόταν, οι αμερικανοί και άλλοι δυτικοί θα μπορούσαν να τη στρίψουν εναντίον της Μόσχας, όπως έγινε στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980.
Και η Ρωσία; Δεν θα κάτσει με σταυρωμένα χέρια. Σε περίπτωση που βρεθεί στριμωγμένη στη γωνία, η Μόσχα θα είναι έτοιμη για πόλεμο. Γιατί θα επηρεαζόταν η ίδια της η επιβίωση. Στο μεταξύ, σύμφωνα με το αρχαίο έθιμο, ασχολείται με τη δημιουργία ή την αποκατάσταση κερδοφόρων σχέσεων με τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, τις τρεις κύριες ηπειρωτικές χώρες, που ποτέ δεν συμμερίστηκαν το αντιρωσικό πάθος των δορυφόρων της πρώην ΕΣΣΔ.
Οι επόμενοι μήνες θα μας πουν εάν αυτή η αυξανόμενη αμερικανική πίεση, μέσω του Νατο, στη Ρωσία, θα περιοριστεί ή εάν, ίσως δίχως πρόθεση, θα προκαλέσει τη σπίθα μιας σύγκρουσης με αστάθμητες συνέπειες..”
* 12/04/2021
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος contropiano.org
