Το κείμενο που ακολουθεί είναι πολύ πρόσφατο και πολύ αληθινό. Γραμμένο από συμπολίτισσα, αναρτήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φυσικά αφορά την πόλη μας. Αξίζει να διαβαστεί:
«Το τελευταίο δίμηνο ένα σπάσιμο στο πόδι νεαρού ατόμου του περιβάλλοντος μου (ευτυχώς προσωρινό με καλή αποκατάσταση), που αναγκάζεται να κυκλοφορεί με πατερίτσες στα κακοτράχαλα, σκαμμένα και ούτως ή άλλως γεμάτα παγίδες πεζοδρόμια της Καβάλας, καθώς και στους πεζόδρομους όπου τα μηχανάκια κυκλοφορούν πλέον ελεύθερα, έγινε αφορμή να δω από μέσα πόσο αυτή η πόλη καταδικάζει τους πολίτες της με κινητικά προβλήματα να ζουν έγκλειστοι στα σπίτια τους.
Όμως καλά τα παράπονα, αλλά κι εμείς οι πεζοί όταν έχουμε μπροστά μας άνθρωπο που δυσκολεύεται στην κίνηση, η άνθρωπο με αμαξίδιο, να μην τον βλέπουμε ως άψυχο εμπόδιο που μας καθυστερεί προσπερνώντας τον ξυστά και εκνευρισμένα σε στενό πεζοδρόμιο, κι από την άλλη όταν η πονοψυχιά μας περισσεύει, δεν χρειάζεται να σταματάμε τον άγνωστο να τον ρωτάμε με οίκτο πώς το έπαθε, και να βγάζουμε από μέσα μας όλες τις δραματικές ιστορίες που συνέβησαν κάποτε σε εμάς και σε γνωστούς των γνωστών…
Επίσης να θεωρούμε δεδομένο ότι ο άνθρωπος που δυσκολεύεται κινητικά προηγείται στο ταμείο του σούπερ μάρκετ και όχι να κάνουμε την παλαβή… Kι επειδή κανένας μας δεν ξέρει τι του ξημερώνει, η συνταγή είναι απλή. Να φερόμαστε στους άλλους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται».
