Η νεωτερικότητα απέτυχε: δεν είμαστε απαλλαγμένοι από την τυραννία της ωμής βίας. Η ελευθερία των ανθρώπων έγκειται αποκλειστικά στο γεγονός ότι μιλούν, εκπέμπουν σημάδια: σε αυτή τη σφαίρα υπάρχει η δυνατότητα να αντισταθούν στην κυριαρχία της ωμής βίας.
Η οικουμενικότητα, είναι πλέον ξεκάθαρο, ήταν μια ψευδαίσθηση με την οποία εφεύραμε την έννοια του κράτους δικαίου.
Ο μαρξισμός, λέει ο Bifo, προσπάθησε να ξεφύγει από την κυριαρχία της ωμής βίας: μόνο η εργατική τάξη, που στοχεύει να καταστείλει τον εαυτό της για να επιβεβαιώσει το κοινό συμφέρον, μπορεί να αποφύγει τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, και να καταστήσει δυνατή την ανθρώπινη εξέλιξη φτιαγμένη από ισότητα και διεθνισμό.
Αλλά όπως γνωρίζουμε αυτό το διεθνιστικό σχέδιο ηττήθηκε. Η συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Μέση Ανατολή σηματοδοτεί τον θρίαμβο της αγριότητας στη σκηνή της ιστορίας.
Όλες οι συζητήσεις που ακούμε από τις 7 του περασμένου Οκτωβρίου προετοιμάζουν αμοιβαία εξόντωση.
Και η Καμάλα Χάρις το είπε ανοιχτά: Διαβεβαιώνω ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας θα είναι πάντα κατά το μέγιστο θανατηφόρες…
Η μόνη στρατηγική που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει, καταλήγει ο Bifo, είναι η λιποταξία από την ιστορία: «Να λιποτακτήσουμε, να εγκαταλείψουμε τον τρόμο και την τρομοκρατία, να λιποτακτήσουμε από κάθε συμμετοχή στον πόλεμο…”
Η ελευθερία των ανθρώπων έγκειται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι μιλάνε και εκπέμπουν σημάδια, σήματα. Σε αυτή τη σφαίρα είναι ελεύθεροι, σε καμία άλλη.
Σε αυτή τη σφαίρα χειραφετούνται από το θείο σχέδιο, και ταυτόχρονα χειραφετούνται από την τυραννία του ιδιαίτερου, της φυλής, της υπεροχής, της ωμής βίας. Η διαδικασία του εκπολιτισμού συνίστατο στην υποβολή προς τη γλώσσα της ωμότητας της ενέργειας.
Το πρόβλημα της νεωτερικότητας ήταν πώς να κυβερνήσει την κτηνωδία, πώς να την υποβάλει στη γλώσσα. Εδώ βρισκόταν η κλήση των σύγχρονων, τουλάχιστον στα λόγια.
Σήμερα γνωρίζουμε ότι από αυτή την άποψη η νεωτερικότητα απέτυχε τον σκοπό της. Όχι ότι η γλώσσα έχει υποχωρήσει από τη σκηνή: αντίθετα, η γλώσσα έχει πολλαπλασιαστεί πολύ πέρα από τα όρια των ικανοτήτων επεξεργασίας του ανθρώπινου νου.
Χάρη στην υπερταχεία συνδετική τεχνολογία η σημείωση, η δραστηριότητα της εκφώνησης και της προβολής, έχει μετατραπεί σε υπερσημείωση, και η υπερσημείωση έχει εμποτίσει προσοχή, φαντασία, ευαισθησία, σε σημείο να καθιστά αδύνατη την κριτική διάκριση, σε σημείο να καταστήσει τη γλώσσα αναποτελεσματική.
Για το λόγο αυτό, σήμερα είναι απαραίτητη μια έσχατη σκέψη, μια σκέψη εσχάτης. Πρέπει να σκεφτούμε τις συνθήκες υπό τις οποίες θα ζήσουμε μέσα στον ορίζοντα που αναδύεται: τον ορίζοντα που χαρακτηρίζεται από την αναποτελεσματικότητα της γλώσσας, τον ορίζοντα μιας εποχής όπου οι λέξεις δεν είναι πλέον σε θέση να μεσολαβήσουν σε τίποτα.
Αυτός ο ορίζοντας είναι εκείνος της εξαφάνισης του ανθρώπινου είδους μέχρι τον εικοστό πρώτο αιώνα. Η οικουμενιστική ρητορική δεν άντεξε μπροστά στην αποκάλυψη της οποίας ο Δαρβίνος είναι ο φορέας: ότι η φύση δεν διέπεται από κάποια τελεολογία, ούτε συμμορφώνεται με τους νόμους της λογικής, αλλά εξελίσσεται σύμφωνα με έναν μόνο νόμο, αυτόν της επικράτησης ατόμων και ειδών ικανών να προσαρμοστούν στο περιβάλλον, και να εξαλείψουν ανταγωνιστικά άτομα και είδη.
Μετά τον Δαρβίνο είναι θεμιτό να αναρωτιόμαστε: αν υπάρχει μια αρχή φυσικής επιλογής στη φύση που δεν έχει καμία σχέση με την παγκόσμια-καθολική δικαιοσύνη ούτε με τη λογική, γιατί η ανθρώπινη κοινωνία δεν θα πρέπει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο;
Η απάντηση δεν είναι προφανής. Η ανθρωπιστική σκέψη και η διαφωτιστική της εξέλιξη απάντησαν ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός συνίσταται ακριβώς στη διαφοροποίηση του ηθικού λόγου από το φυσικό ένστικτο. Αυτή είναι η σύγχρονη διαφορά.
Πέρα από τον Χομπς και πέρα από τον Καντ, αυτό είναι το αντικείμενο του προβληματισμού: πώς να υποβάλουμε τον νόμο της φύσης στη φιλοδοξία ενός καθολικού ηθικού λόγου και νοήματος;
Τώρα ανακαλύπτουμε ότι ο οικουμενισμός, η διαφορά που αυτός συνεπάγεται σε σχέση με τη φύση, υπήρξε πιθανώς μια οπτική ψευδαίσθηση μέσα στην οποία έλαβε χώρα η ιστορία της σύγχρονης πολιτικής: η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, το διεθνές δίκαιο, κ.λπ., κ.λπ. Ο νόμος δεν αξίζει ούτε το χαρτί επάνω στο οποίο γράφτηκε.
Πρώτα από όλα μας το είπε ο κοινωνικός δαρβινισμός. Η αγορά είναι ο τόπος της φυσικής επιλογής, και η οικουμενικότητα δεν μπορεί να κάνει τίποτα μέσα στη σφαίρα της αγοράς. Τότε καταλάβαμε ότι ολόκληρος ο οικουμενιστικός λόγος βασιζόταν σε επάνω σε μια ψευδαίσθηση.
Η κοινωνιοβιολογία μας το επανέλαβε: για τον Ντόκινς-Dawkins, τα άτομα είναι «μηχανές για την επιβίωση, αυτόματα οχήματα τυφλά προγραμματισμένα για να διατηρούν εκείνα τα εγωιστικά μόρια που είναι γνωστά ως γονίδια».
Μόνο ο μαρξισμός ξέφυγε από αυτόν τον ριζοσπαστικό κυνισμό, και διαισθάνθηκε έναν τρόπο να συγκεκριμενοποιήσει, να δώσει αλήθεια στον οικουμενισμό, αναγνωρίζοντας παράλληλα τη βάναυση δύναμη της φυσικής επιλογής.
Εάν η δύναμη είναι ο μόνος κριτής των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, είπαν οι κομμουνιστές, μόνο μια οικουμενιστική δύναμη μπορεί να επιβάλει μια ανθρώπινη κατεύθυνση στην ιστορία.
Μόνο η οικουμενοποιητική δύναμη της εργατικής τάξης, που στοχεύει να καταπνίξει τον εαυτό της για να επιβεβαιώσει το κοινό συμφέρον, μπορεί να αποφύγει τον πόλεμο όλων εναντίον όλων, και να καταστήσει δυνατή μια ανθρώπινη εξέλιξη: την ισότητα και τον διεθνισμό.
Όμως, όπως γνωρίζουμε, το διεθνιστικό και κομμουνιστικό σχέδιο ηττήθηκε, ακυρώθηκε, κατέστη ανενεργό. Δεν ξέρω να πω αν αυτό οφείλεται στο θεμελιώδες λάθος των μαρξιστών (η πίστη στη δημοκρατία, που δεν ήταν ποτέ τίποτα άλλο από μια εξαπάτηση) ή αν αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν ένα σχέδιο ασύμβατο με την ανθρώπινη φύση της οποίας όμως εγώ δεν ξέρω τίποτα, διότι πάντα πίστευα ότι δεν υπάρχει.
Όπως και να έχει, η γενοκτονία που εκτυλίσσεται στη Μέση Ανατολή σηματοδοτεί τον θρίαμβο της αγριότητας στη σκηνή της ιστορίας. Όλες οι ομιλίες που ακούμε σήμερα, το 2024, είναι ομιλίες που προετοιμάζουν την αμοιβαία εξόντωση.
Η υποψήφια για τον αμερικανικό θρόνο, η δημοκρατική Χάρις με το εξωτικό όνομα, το είπε ανοιχτά: διαβεβαιώνω ότι οι ένοπλες δυνάμεις μας θα είναι πάντα κατά το μέγιστο θανατηφόρες.
Το ίδιο διαβεβαιώνει ο Πούτιν στο λαό του. Και όποιος φιλοδοξεί να έχει οποιαδήποτε δύναμη πρέπει να δώσει την ίδια υπόσχεση στον εαυτό του και στους άλλους: θα είμαστε οι πιο θανατηφόροι. Να είσαι θανατηφόρος είναι η λέξη κλειδί της μελλοντικής πολιτικής, που δεν έχει καμία σχέση με την πολιτική, αλλά είναι η άρνηση της πολιτικής.
Το Ισραήλ έχει αποδείξει ότι διαθέτει μια ανώτερη φονικότητα από αυτή των εχθρών του, όπως ο Χίτλερ είχε μια φονικότητα ανώτερη από εκείνη των εχθρών του το 1939. Όμως, όπως δείχνει το τέλος της χιτλερικής Γερμανίας, η τεχνική υπεροχή είναι κάτι που δεν διαρκεί για πάντα.
Οι παλαιστίνιοι, εβραίοι του εικοστού πρώτου αιώνα, αυτοί που θα επιζήσουν από τη γενοκτονία (επειδή γνωρίζουμε ότι η γενοκτονία σπάνια είναι τέλεια) δεν έχουν (και δεν θα έχουν) τίποτα άλλο να κάνουν παρά να εξοπλιστούν με αρκετά θανατηφόρες τεχνικές για να εκδικηθούν την ισραηλινή γενοκτονία.
Όσο κι όπως εξελιχθεί η συνεχιζόμενη γενοκτονία πρέπει να περιμένουμε στα επόμενα χρόνια μια παγκόσμια έκρηξη μίσους για τη γενοκτονική αποικιοκρατική δύναμη του Ισραήλ, η οποία θα εκδηλωθεί (καλό είναι να γνωρίζουμε) με μια έκρηξη αντισημιτισμού.
Στη Συνέλευση του ΟΗΕ στις 24 σεπτεμβρίου, όταν μίλησε ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου, όλοι όσοι δεν ανήκουν στη λευκή γενοκτονική φυλή σηκώθηκαν όρθιοι και έφυγαν από την αίθουσα.
Το μίσος για το Ισραήλ και για τους ισραηλινούς γεμίζει τις καρδιές οποιουδήποτε έχει ακόμα καρδιά. Αλλά δυστυχώς ο στόχος του μίσους δεν θα είναι μόνο οι Ισραηλινοί, που άξιζαν αυτό το μίσος: η σύγχυση μεταξύ εβραίων και σιωνιστών, την οποία οι σιωνιστές έχουν τροφοδοτήσει ανεύθυνα, προορίζεται να στραφεί εναντίον των εβραίων σε όλο τον κόσμο.
Το Ισραήλ προορίζεται να εξαφανιστεί σύντομα ως αποτέλεσμα του δικού του θριάμβου, αλλά αυτό δεν θα τερματίσει τον πόλεμο που διεξάγουν οι άνθρωποι εναντίον της ανθρωπότητας.
Σύμφωνα με τη γενική μου υπόθεση στον εικοστό δεύτερο αιώνα ο πλανήτης θα είναι απαλλαγμένος από την ανθρώπινη μόλυνση, αλλά στο μεταξύ αυτός ο τελευταίος αιώνας θα χαρακτηριστεί-σημαδευτεί από έναν ανταγωνισμό τρόμου.
Μόνο όσοι ξέρουν πώς να εξοπλίζονται με θανατηφόρα εργαλεία για να σπείρουν τον τρόμο θα μπορούν να συμμετέχουν στην ιστορία κατά την διάρκεια του χρόνου που απομένει.
Επομένως η μόνη στρατηγική που με ενδιαφέρει είναι η λιποταξία από την ιστορία. Να λιποτακτήσουμε-εγκαταλείψουμε τον τρόμο και την τρομοκρατία, να λιποτακτήσουμε-εγκαταλείψουμε κάθε συμμετοχή στον πόλεμο. Να λιποτακτήσουμε το ανθρώπινο είδος, το οποίο δεν ήξερε και επομένως δεν θα ξέρει ποτέ να χειραφετηθεί από την αγριότητα.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος Comune-info
