Όταν 36 χρόνια πριν ξεκινούσα αυτό το μαγευτικό ταξίδι της γνώσης και της διδασκαλίας, ούτε που μπορούσα να φανταστώ τις συγκινήσεις και τις απολαύσεις που θα μου πρόσφερε. Τώρα, κάποια χρόνια πριν την έξοδο από την μάχιμη εκπαιδευτική λειτουργία, συχνά αναμετριέμαι με τις αναμνήσεις και προσπαθώ βιαστικά να περισυλλέξω, έτσι για τους χειμώνες του μέλλοντός μου, όλα εκείνα τα θαυμαστά και πρωτόγνωρα που βίωσα, που μετέδωσα, που κατέκτησα και που φυλάγω σαν τα φυλαχτά που μας φόραγαν κατάσαρκα οι μανάδες μας εκείνα τα χρόνια.
Ναι! Έγινα δάσκαλος πολύ νωρίς, μόλις στα 25 μου, σ ένα επαρχιακό Γενικό Λύκειο με μαθητές 18αρηδες που ξαφνιάστηκαν από έναν παράξενο τυπάκο που μπήκε μια μέρα να τους διδάξει Κοινωνιολογία. Ένας αθεόφοβος με πορτοκαλί μπλούζα και μωβ βράκα, που μόλις είχε καταφθάσει από τα Χανιά, όπου ανέμελα κολυμπούσε, ανέβηκε στην έδρα (τότε ακόμη υπήρχε η διδασκαλική έδρα που ξεχώριζε τον διδάσκοντα από τον διδασκόμενο) κι άρχισε τις αναλύσεις και τις κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που θυμόταν από τα Πανεπιστημιακά χρόνια της μαθητείας του στον Ρήγα Φεραίο και στην Β΄Πανελλαδική.
Κι η ομήγυρις η μαθητική ξαφνιάστηκε από αυτήν τη γραφική φιγούρα του καθηγητάκου που έλεγε καινούργια πράγματα, έφερνε άλλο αέρα, αφύπνιζε ανησυχίες, έβγαζε περιπαικτικά τη γλώσσα στην συντηρητική κοινωνία του χωριού αλλά άνοιγε την αγκαλιά του και χωρούσε μέσα της όλα τα γέλια και τα ξαφνιάσματα και τις σκέψεις και την ελπίδα για τη φοιτητική ζωή που θα ερχόταν και τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο που κάναμε τότε με τον λατρεμένο μου μαθητή και φίλο και σύντροφο αργότερα, τον Παναγιώτη Νεστορίδη (αγόρι μου καλό, μου λείπεις πολύ! Ελπίζω εκεί πάνω να βρήκες τον Μαρξ και να κάνεις παρέα μαζί του).
Και μετά αυτό το καράβι με τα κόκκινα πανιά τα φουσκωμένα με πάθη και όνειρα για ανατροπές άρχισε να αθροίζει γιορτασμούς Πολυτεχνείου με κιθάρα και «έχει για πάντα τη ζωή μου σημαδέψει» και άλλα τέτοια νεόφερτα που διαπερνούσαν το σώμα και αγγίζαν την ψυχούλα των παιδιών και μαθητών μου με τέτοιο τρόπο που να προκαλούν εκείνη τη γλυκιά ανατριχίλα της πλησμονής και της τρυφερότητας. Καλοκαίρια συναπτά με φθινόπωρα και κρύες νύχτες διαδέχονταν τις στάλες μιας βροχής που ύγραινε σώματα και καρδιές κρατώντας τες συγκινημένες κι εναργείς με την αχλύ της μάθησης και του κοινού βηματισμού που αποτολμούσα μαζί με τους μαθητές μου στην ενήλικη ζωή τους.
Ναι! Ήμουν δάσκαλός τους για πολλά χρόνια εκεί στην Νέα Πέραμο. Και πολύ χαίρομαι που τους συναντώ, πατεράδες και μανάδες πια με τις οικογένειές τους και τα παιδιά τους, κι ακόμη θυμούνται διαλόγους για αλληλεγγύη και συναδέλφωση των λαών και ανεξιθρησκεία και ανθρώπινα δικαιώματα. Και πολύ συγκινούμαι που ακόμη διακρίνω στα μάτια τους τη νοσταλγία μιας νιότης που πέρασε αλλά άξιζε τον κόπο που την βίωσαν. Και που έτυχε να την μοιραστούν μαζί μου.
Ναι! Ήμουν δάσκαλος και στο 4ο Λύκειο και στο 6ο Λύκειο, όπου γνώρισα παιδιά με σπινθήρα στον νου και το βλέμμα, με εύρος κοινωνικής γνώσης και με ανησυχίες που φανέρωναν επιστήμονες σε ένα μέλλον φωτεινό κι ελπιδοφόρο. Εκείνα τα χρόνια της εντρύφησής μου στην μαγεία της Τέχνης και το μοίρασμα του πολιτισμού με αρμάτωσαν και πλούτισαν τις αποσκευές μου , περιουσία που μου κληροδότησαν εκείνα τα παιδιά
Ναι είμαι δάσκαλος ακόμη! Και γουστάρω εφηβάκι μου να δοκιμάζομαι καθημερινά στην πυρά των ανησυχιών και παραπόνων σου.
Και γουστάρω εφηβάκι μου να ακουμπάς πάνω μου τους δισταγμούς και τις προσδοκίες σου
Και γουστάρω εφηβάκι μου τους ελέγχους στους οποίου καθημερινά με υποβάλλεις.
Και γουστάρω εφηβάκι μου να απολαμβάνω την οξεία πολλές φορές κριτική σου, , την συγκατάβασή σου, όταν ερμηνεύω τις ενστάσεις σου, τη σύμπλευση σου στα μεγάλα και δύσκολα μονοπάτια της διαμόρφωσής σου σε σκεπτόμενο κι ενεργό πολίτη.
Ναι είμαι δάσκαλος ακόμη! Και καθημερινά έχω στα χέρια μου το δικό σου ζυμαράκι και το πλάθω και το ξαναπλάθω για να του δώσω τη μορφή που νιώθω ότι πρέπει να έχει, όταν θα διαβεί το κατώφλι προς την ενηλικίωση και τις φουρτούνες που σε περιμένουν.
Ναι είμαι δάσκαλος ακόμη! Κι ακόμη σε συντρίβω με over dose γνώσεις περιττές αλλά «απαραίτητες» για την εισαγωγή σου στα ΑΕΙ. Κι ακόμη σε κρατάω ανενημέρωτο για όσα σχεδιάζουν για σένα. Κι ακόμη φοβάμαι για σένα που σε κρατούν όμηρο των τηλεοπτικών ιαχών τρόμου και των σπασμωδικών κινήσεων γραμματέων και υφυπουργών και υπουργών της Παιδείας, οι οποίες γίνονται με γνώμονα το πολιτικό και οικονομικό κόστος κι όχι με γνώμονα την εφηβική ορμή και την εφηβική ψυχούλα που πιέζεται και σκοτεινιάζει. Και συνεχίζω τις κλειδαριές στην κοινωνικότητά σου, τον αυθορμητισμό σου, το γέλιο και το κλάμα σου.
Και μην περάσει από το μυαλό σου, ότι για μένα είναι εύκολη αυτή η απογυμνωτική κατάθεση και η ειλικρινής γραφή. Δυστυχώς ο κόσμος των μεγάλων ή πολύ μεγάλων στον οποίο ανήκω δεν έχει, παρά τις προσπάθειες, αποβάλει έννοιες όπως υποκρισία, ψεύδος, ανειλικρίνεια, παραγοντισμός, διαδρομές υπόγειες. Που τις βαφτίζει αναγκαίες αυτές τις έννοιες στο όνομα της ενεργού πολιτικής ή της ανενεργού πολιτικής ηθικής. Ας είναι!
Ναι ! Είμαι δάσκαλος ακόμη! Και νιώθω χαρούμενος και γοητευμένος και πλήρης κι ευγνώμων που υπηρετώ τούτο το λειτούργημα. Και στις στιγμές που με κατακλύζει η δύσπνοια της ελλιπούς ενημέρωσης επιλέγω τη βύθισή μου στον Ωκεανό της Παιδείας με τις δικές μου Σειρήνες, τους δικούς μου Λαιστρυγόνες και τους δικούς μου συντρόφους. Όχι εκείνους που απλώς γυαλίζουν. Σ αυτήν τη καθημερινή επικοινωνία με εφηβικά μυαλά και συναισθήματα επιλέγω να μένω δεμένος στο δικό μου κατάρτι κρατώντας αγκαλιά τους δικούς μου αγίους και επιδιώκω να γεύομαι όλα τα γεννήματα αυτής της, με τα εφηβάκια, αλληλεπίδρασης
Ναι! Είμαι δάσκαλος και το γουστάρω!
Λυμπεράκης Δημήτρης, Φιλόλογος, Διευθυντής 2ου ΓΕΛ Καβάλας
