Η Νάντια Γιαννακοπούλου ήρθε την περασμένη Παρασκευή στην Καβάλα, στο πλαίσιο της περιοδείας της σε όλη την Ελλάδα. Μιλώντας στην Πρωινή έδωσε στίγμα. Έστειλε μηνύματα για την υποψηφιότητα της για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Η συνέντευξη
Ερ: Ποια είναι τα νέα της υποψηφιότητας σας;
Απ: Αυτό το οποίο πρεσβεύω είναι η διαρκής επαφή με την κοινωνία. Είμαι πολιτικός της κοινωνίας, όχι τόσο των συστημάτων και των μηχανισμών. Αυτό είναι και το όραμα μου για το ΠΑΣΟΚ. Το πώς δηλαδή το κόμμα θα μπορέσει να βρει το νήμα με την κοινωνία, να εκφράσει με τον πιο γνήσιο και αυθεντικό τρόπο τις αγωνίες, τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, έτσι όλα αυτά να τα μεταβολίσει σε πολιτική πράξη. Αυτός είναι ο σκοπός μου και γι’ αυτό παλεύω.
Ερ: Από ένα «γιατί» ξεκινούν όλα: Γιατί λοιπόν η Νάντια Γιαννακοπούλου αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για την προεδρεία του ΠΑΣΟΚ;
Απ: Τολμώ να πω πως είμαι ίσως η μόνη που όλο το προηγούμενο διάστημα, όταν έβλεπα κάποιες αρρυθμίες στο κόμμα, όταν αντιλαμβανόμουν πως τα πράγματα δεν οδηγούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, είχα «σηκώσει» την κίτρινη κάρτα και τόλμησα να προβάλλω τις ενστάσεις και τις διαφωνίες μου. Τόσο τώρα, όσο και στις Ευρωεκλογές, το ΠΑΣΟΚ είχε πραγματικά μια μοναδική ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το 1 εκατ. ψηφοφόρων που έχασε η ΝΔ, λόγω της αναποτελεσματικής πολιτικής της σε μια σειρά από ζητήματα… Αντιστοίχως, και ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 450.000 ψηφοφόρους. Θέτοντας λοιπόν αυτά μέσα σ’ ένα πολιτικό πλαίσιο –δεν είναι ζήτημα προσώπων- και σ’ ένα πολιτικό σκηνικό, το οποίο αναδιατάσσεται, το ΠΑΣΟΚ όχι απλά δεν μπόρεσε να αυξήσει τις δυνάμεις του αλλά έχασε κιόλας 110.000 ψηφοφόρους… Άρα λοιπόν έχουμε μια κατάσταση που ούτε να την ωραιοποιήσουμε μπορούμε, ούτε γίνεται να μας βρει σύμφωνους. Γι’ αυτό το λόγο το βράδυ των εκλογών ήμουν η πρώτη που είπα το αυτονόητο: ότι θα πρέπει να μας προβληματίσει, ότι δεν πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι και ότι πρέπει όλα πρέπει να συζητηθούν στα όργανα. Βρισκόμαστε πλέον σ’ αυτήν τη φάση… Για εμένα το ΠΑΣΟΚ πρέπει να πλησιάζει την κοινωνία. Δυστυχώς, το προηγούμενο διάστημα δεν μπόρεσε να περάσει ο λόγος μας, δεν μπορέσαμε να πείσουμε ότι είμαστε μια δύναμη που διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας και –κάποιες φορές- φανήκαμε ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας.
