Η μονοκατοικία μου μπάλωμα στο τσιμεντένιο ρούχο που φόρεσε η γειτονιά.
Καιρό πριν, εργολάβοι, γείτονες, έπεσαν πάνω μου, ήθελαν να τη ράψουν στο κουστούμι της αντιπαροχής. Τους είπα πως το χώμα της αυλής αξίζει ολόκληρο τετράγωνο… Παρεξηγήθηκαν. Οι γείτονες μού το κρατάνε ακόμα. Όμως, όταν ζήτησαν να ασπρίσω την αυλή, να θυμηθούν γιορτές, δεν αρνήθηκα. Την έβαψα σομόν.
Κάποιες φορές που σηκώνω το βλέμμα στις βεράντες, κεφάλια τραβιούνται μέσα. Είναι όμως και κάποιοι που δεν παίρνουν τα μάτια τους από πάνω μου. Σκόρπιες λέξεις φτάνουν στα αυτιά μου. Μουριά, ουζάκι, τυχεράκια…
Η αλήθεια είναι πως δεν μου καίγεται καρφί για τα μασημένα λόγια τους. Άλλωστε δεν έχω πάρε-δώσε μαζί τους. Άσε που όταν με πιάνουν για καλά στο στόμα τους «ανάποδο» με ανεβάζουν «ανάποδο» με κατεβάζουν. Ίσως να ‘χουν δίκιο. Μου λένε καλημέρα, απαντάω καληνύχτα. «Ωραία μέρα σήμερα», «Ύπουλο αεράκι έβγαλε»…
Μέρες με ήλιο τα παράθυρα κλειστά, βρέχει τα ανοίγω διάπλατα. Στα μπαλκόνια τους φυλακισμένα πουλιά, στο κλουβί της αυλής μου κελαηδάει κασετόφωνο. Ανήξεροι νεαροί έτοιμοι για χαβαλέ με ρώτησαν «Πώς πάνε τα κέφια;», «Την τελευταία φορά που τα είδα κούτσαιναν…» Οι παλιοί γείτονες δεν κάνουν τέτοιες κουτουράδες, ούτε καν την ώρα με ρωτάνε. Ξέρουν, χειμώνα-καλοκαίρι έχω την ίδια.
Όμως, κάποιος βρήκε το κουμπί μου… Κατακαλόκαιρο με πλησίασε λέγοντας, «Ψοφόκρυο σήμερα». Αιφνιδιάστηκα. Και δεν έμεινε εκεί, κάθε τρεις και λίγο μου χτυπάει την πόρτα, ρωτάει την ώρα, δεν απαντάω. Αυτός ατάραχος την διορθώνει στο ρολόι του. Σήμερα το πρωί με περίμενε στην αυλή, με χαιρέτησε φωνάζοντας καληνύχτα, ψέλλισα καλό ξημέρωμα.
Ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί μου, έκανα πως δεν κατάλαβα. Επέμεινε, δοκίμαζε τις αντοχές μου. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, με κοίταξε στα μάτια, ρώτησε τη χρονιά. «΄22» του είπα, «Κάηκες» μου είπε, η μπάνκα κερδίζει. Με έλουσε κρύος ιδρώτας.
Με δυο δρασκελιές βρέθηκα χωμένος στο σπίτι. Βράδιασε κι αυτός ακόμα εκεί έξω. Το μαγνητόφωνο στο κλουβί παίζει ακόμα…
