Λίγο μετά τη συμπλήρωση των 100 χρόνων λειτουργίας του ο Φέσσας ασφάλισε την εξώπορτα κι έβαλε τέλος στη χρυσή του ιστορία. Πως να επιβιώσει μια τρούφα αληθινής σοκολάτας ανάμεσα σε εκατοντάδες ζαχαρένιες γεύσεις της σύγχρονης ζαχαροπλαστικής;
Ο Φέσσας δεν ήταν ένα απλό ζαχαροπλαστείο. Ήταν το πέρασμα της σοκολάτας ως ένοχο μυστικό από το μεταπολεμικό κράτος στην αστική νομενκλατούρα των 60ς. Ήταν η επιτομή της πάστας ως καθημερινής ηδονής όλων των ηλικιών.
Ήταν η ένοχη απόλαυση κατανάλωσης ενός μιλφειγ και το τρόπαιο των μαθητικών μας επιτευγμάτων υπό τη μορφή ενός κρουασάν με φύλλο και πλούσιο καρύδι. Ήταν ακόμη η τελευταία ηρωική μπουκιά αφράτου τσουρεκιού προτού εισχωρήσουμε στα αριστοκρατικά Ολύμπια για λίγο αμερικανικό σινεμά από τον εξώστη.
Ήταν πολλά άλλα. Ήταν και στυλ, ισορροπία, ακόμη και γευστική αλαζονεία. Τον τελευταίο καιρό ο Φέσσας δεν ήταν αυτό που ξέραμε. Μετά από 100 plus χρόνια αν δεν βιομηχανοποιηθείς, παραιτείσαι κουρασμένος. Αλλά αυτό δεν επηρεάζει καθόλου τις μοσχομυριστες μας αναμνήσεις.
Η ζωή μας είναι και μια σούμα γεύσεων, μυρουδιών, μπαχαρικών και ζύμης. Βάλτε σ αυτά και την φρυγανισμένη ζάχαρη με την παχύρευστη σοκολάτα του Φέσσα και voila η αμαρτωλή διαθήκη της γενιάς μας.
ΥΓ: Αφιερωμένο στον καλλιτέχνη και φίλο Θανάση Δήμου, τρελό οπαδό της glossy- Φέσσας – άποψης για το γλυκό. (Ανάρτηση του συμπολίτη δικηγόρου και συγγραφέα Αντώνη Κούφαλη)
