Γνωρίζω την οικογένεια Tamimi εδώ και 13 χρόνια και έχω δει πώς το Ισραήλ στοχοποιεί συστηματικά ακτιβιστές και μη βίαια κινήματα. Η Ahed και ο Bassem Tamami κρατούνται επί του παρόντος διότι υπερασπίζονται την παλαιστινιακή ελευθερία, γράφει η Alison Avigayil Ramer
Είμαι μια αμερικάνα εβραία ισραηλινή και στην Παλαιστίνη με λένε Alison Tamimi, εκλεγμένη αδερφή του Bassem Tamimi, του οποίου η πραγματική αδερφή σκοτώθηκε από έναν Ισραηλινό μεταφραστή που την έσπρωξε κάτω από μια σκάλα σε ένα ισραηλινό στρατοδικείο το 1993, και θεία της Ahed Tamimi, κόρη μου και μια από τις πιο διάσημες νεαρές παλαιστίνιες ακτιβίστριες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διεθνώς.
Γνωρίζω αυτή την οικογένεια εδώ και 13 χρόνια: τους έχουν χωρίσει αρκετές φορές και όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν περάσει χρόνο στη φυλακή λόγω του μη βίαιου ακτιβισμού τους. Στις αρχές νοεμβρίου ο Bassem συνελήφθη και κρατείται στη φυλακή Ofer σε διοικητική κράτηση χωρίς καμία κατηγορία.
Πριν από δύο εβδομάδες, μετά από μια διαδικτυακή εκστρατεία εναντίον της που χρησιμοποίησε ψεύτικους λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να δημοσιεύσει ψευδές περιεχόμενο, η Ahed συνελήφθη επίσης και κρατείται στη φυλακή Damon. Μετά τη σύλληψή της εμφανίστηκε δύο φορές ενώπιον του στρατοδικείου έχοντας εμφανώς ξυλοκοπηθεί. Δεν είχε πρόσβαση σε δικηγόρο.
Μεγάλωσα στις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια εβραϊκή κοινότητα και μετανάστευσα στο Ισραήλ μετά το κολέγιο, ύστερα από ένα ταξίδι Birthright Israel. Αφού έζησα στο Τελ Αβίβ για αρκετά χρόνια, ήθελα να συνειδητοποιήσω την ισραηλινή κατοχή στη Δυτική Όχθη.
Πήγα σε μια παλαιστινιακή διαμαρτυρία που μόλις είχε ξεκινήσει και θα συνεχιζόταν για μια δεκαετία. Εκεί γνώρισα τον Bassem και την Ahed Tamimi. Παρόλο που πολλοί ισραηλινοί μου είπαν ότι θα με λιντσάρουν επειδή ήμουν εβραία και ισραηλινή, η πλειονότητα των παλαιστινίων ήταν ανένδοτη στο να διατυπώσει το πρόβλημα ως συνδεδεμένο με τις ισραηλινές πολιτικές και πρακτικές, όχι με άτομα – όχι με τους εβραίους ή ακόμα και με τους ισραηλινούς.
Όταν συναντηθήκαμε, ο Μπασέμ και η οικογένειά του με καλωσόρισαν λέγοντάς μου ότι ήμουν «το πιο σημαντικό άτομο που ήρθε στο χωριό τους, γιατί είχα έρθει για να αφαιρέσω-να μετακινήσω την κατοχή από το μυαλό μου».
Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να το κάνω, αφού μετακόμισα στη Δυτική Όχθη μετά από πρόσκληση των παλαιστινίων. Έχω δει από πρώτο χέρι πώς ο ισραηλινός στρατός προκαλεί τη βία. Μια φορά έπινα τσάι και χόρευα στη στέγη ενός παλαιστινιακού σπιτιού με δύο πεντάχρονα κορίτσια όταν οι ισραηλινοί στρατιώτες εισέβαλαν στο χωριό.
Μας έβλεπαν να χορεύουμε στην ταράτσα για αρκετά λεπτά, προτού με κοιτάξουν κατευθείαν στα μάτια και μας ρίξουν δακρυγόνα. Μια άλλη φορά, ήμουν με μια ομάδα παιδιών που σχεδίαζαν ταμπέλες ειρήνης στο δρόμο με κιμωλία, όταν ένα στρατιωτικό τζιπ πλησίασε και μας πέταξε χειροβομβίδες κρότου-λάμψης.
Ενώ κοιμόμουν στο σπίτι ενός φίλου, ο ισραηλινός στρατός έφτασε στη μέση της νύχτας και κατέστρεψε ολόκληρο το σπίτι. Επέμειναν να τραβήξουν φωτογραφίες των παιδιών, κάτι που, όπως ομολόγησε αργότερα ένας ισραηλινός στρατιώτης στο «This American Life», δεν έγινε για να συγκεντρώσουν πληροφορίες, αλλά ως τακτική τρομοκράτησης των ανθρώπων στα σπίτια τους. Χιλιάδες ιστορίες σαν αυτές έχουν διηγηθεί στον κόσμο εδώ και δεκαετίες από παλαιστίνιους, ισραηλινούς (συμπεριλαμβανομένων στρατιωτών) και διεθνείς υποστηρικτές.
Όταν συνάντησα για πρώτη φορά την Ahed Tamimi, επικεντρώνονταν επάνω σε έναν κύβο του Ρούμπικ με τον οποίο έπαιζε σε ένα χωράφι κατά τη διάρκεια μιας βίαιης εισβολής του ισραηλινού στρατού στο χωριό της.
Ήταν οκτώ χρονών. Λίγους μήνες αργότερα, εντάχθηκε στο μάθημα φωτογραφίας που είχα οργανώσει για παιδιά 12-14 ετών με τη διεθνή ανθρωπιστική οργάνωση World Vision. Κατά τη διάρκεια των έξι εβδομάδων του μαθήματος, καθένας από τους μαθητές απήχθη από τον ισραηλινό στρατό.
Οι περισσότεροι από αυτούς βασανίστηκαν. Είναι σπάνιο να βρεις παιδί στη Δυτική Όχθη που να μην έχει συλληφθεί από τον ισραηλινό στρατό τουλάχιστον μία φορά, αν όχι πολλές φορές, κατά τη διάρκεια της παιδικής του ηλικίας.
Ενώ οι οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τεκμηριώνουν τον αριθμό των παιδιών που κρατούνται σε ισραηλινή στρατιωτική και διοικητική κράτηση, ο αριθμός των παιδιών που έχουν συλληφθεί είναι τόσο υψηλός ώστε αδύνατον να τεκμηριωθεί από οποιαδήποτε οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Στα δεκαπέντε χρόνια που έχω ζήσει και δουλέψει με τους παλαιστίνιους στο Ισραήλ, τη Δυτική Όχθη, την Ιερουσαλήμ και τη Γάζα, έχω δει πώς το Ισραήλ στοχοποιεί μη βίαια κινήματα και ακτιβιστές και στερεί συστηματικά από τους ανθρώπους την ικανότητά τους να ζουν μια ειρηνική προσωπική ζωή.
Το 2018, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Πορείας της Επιστροφής, όταν δεκάδες χιλιάδες νέοι στη Γάζα πορεύονταν για να διεκδικήσουν τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, είδα πώς το Ισραήλ σκότωσε 223, συμπεριλαμβανομένων γιατρών και δημοσιογράφων, και τραυμάτισε 29.000 ανθρώπους.
Πριν από τρεις εβδομάδες, το Ισραήλ σκότωσε πέντε μέλη της οικογένειας του παλαιστίνιου ποιητή και συγγραφέα Ahmed Abu Artema, ο οποίος πιστώνεται ευρέως ως εμπνευστής της Μεγάλης Πορείας Επιστροφής.
Χιλιάδες παλαιστίνιοι έχουν τεθεί υπό κράτηση από το Ισραήλ από τις 7 Οκτωβρίου, μεταξύ των οποίων δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες και μέλη του παλαιστινιακού νομοθετικού συμβουλίου.
Όταν άνθρωποι που αγαπούσα σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν από την ισραηλινή στρατιωτική βία, ένιωσα το βάθος του πόνου που μπορεί να μετατρέψει την αγάπη για την ανθρωπότητα σε μίσος. Είμαι βέβαιη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ικανοί να νιώσουν αυτόν τον πόνο και ότι το Ισραήλ θέλει οι παλαιστίνιοι να νιώσουν τον πόνο που σπέρνει τον σπόρο του μίσους.
Αν κάποιος αναρωτιέται πού βρίσκονται οι παλαιστίνιοι Γκάντι, η απάντηση είναι ότι απάγονται και οδηγούνται σε άγνωστες τοποθεσίες όπου βασανίζονται, κρατούνται σε στρατιωτική και διοικητική κράτηση στις ισραηλινές φυλακές, σκοτώνονται εν ψυχρώ καθώς επιστρέφουν στο σπίτι από το σχολείο, πεθαίνουν από πληγές που δεν φροντίζονται στα κατεστραμμένα νοσοκομεία, θαμμένοι κάτω από τα ερείπια της εκδίκησης στη Γάζα.
Παρόλα αυτά, υπάρχουν πολλοί που θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται στην κουλτούρα της αντίστασης. Το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα του παλαιστινιακού λαού έχει παραμείνει ακλόνητη για τόσο καιρό είναι ένα θαύμα του ανθρώπινου πνεύματος.
Η εκτεταμένη αντιπαλαιστινιακή προπαγάνδα του Ισραήλ και η επί δεκαετίες επικοινωνιακή ρατσιστική κάλυψη, θα αποτύχουν να στερήσουν από την ανθρωπότητα τη γνώση μερικών από τους μεγαλύτερους ακτιβιστές στη σύγχρονη ιστορία.
Μετάφραση της Grazia Parolari “Tutti gli esseri senzienti sono moralmente uguali-Όλα τα αισθανόμενα όντα είναι ηθικά ίσα”- Invictapalestina.org
Ο ΑΤΤΙΛΑ ΗΤΑΝ ΕΝΑΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΕ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΤΑΝΙΑXΟΥ
Ας δούμε λίγο και αυτό:
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Ηλίθιος (συν. Cris)(ρωσικά: Идіотъ/Идиот) είναι μυθιστόρημα του Ρώσου συγγραφέα Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην επιθεώρηση «Ρώσος αγγελιοφόρος»(D/R) από το 1868 μέχρι το 1869.
Ο τίτλος είναι ειρωνική αναφορά στον κεντρικό χαρακτήρα του μυθιστορήματος, τον πρίγκιπα Λεφ Νικολέγιεβιτς Μύσκιν, ένα νεαρό άνδρα του οποίου η καλοσύνη, απλόχερη απλότητα και αδολία οδηγούν άλλους χαρακτήρες που συναντά να θεωρούν λανθασμένα ότι δε διαθέτει ευφυΐα ή επίγνωση.
Στον χαρακτήρα του πρίγκηπα Μύσκιν ο Ντοστογιέφσκι θέλησε να απεικονίσει ένα θετικά καλό και όμορφα άνθρωπο.[2] Το μυθιστόρημα εξετάζει τις επιπτώσεις της τοποθέτησης ενός τέτοιου μοναδικού ανθρώπου εν μέσω διαφωνιών, παθών, επιθυμιών και εγωισμού της κοινωνίας, τόσο στον ίδιο όσο και στους άλλους γύρω του.
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος la Bottega del Barbieri
