Ένας ΛΙΘΟΔΟΜΟΣ προχώρησε εμπρός κατόπιν και είπε: Μίλησε μας για Κατοικίες.
Κι εκείνος απάντησε λέγοντας: Χτίστε με τη φαντασία μία αναδεντράδα στην εξοχή πριν χτίσετε κατοικία εντός των τειχών της πόλης. Διότι όπως επιστρέφετε στο σπίτι σας το σούρουπο, έτσι επιστρέφει και ο οδοιπόρος, ο αιώνια απόμακρος και μοναχός που έχετε εντός σας.
Το σπίτι σας δεν είναι παρά το μεγαλύτερο σώμα σας. Τρέφεται από τον ήλιο και κοιμάται με τη γαλήνη της νύχτας, και δεν είναι χωρίς όνειρα ο ύπνος σας; Και όταν ονειρεύεται, δεν αφήνει την πόλη για να πάει στο δεντρόκηπο ή στη λοφοκορφή;
Μακάρι να μπορούσα να συλλέξω στη μία παλάμη τις κατοικίες και να τις σκορπίσω σαν σπορέας μετά στο δάσος και το λιβάδι. Μακάρι να ήταν κοιλάδες οι δρόμοι σας και καταπράσινα μονοπάτια οι αλέες σας, ώστε να πηγαίνετε μέσα στους αμπελώνες ο ένας στον άλλο και να έχετε την ευωδιά της γης στα ενδύματα σας.
Αλλά αυτά δεν είναι ακόμη στιγμή να συμβούν. Μες στο φόβο τους, οι προπάτορες σας σας συγκέντρωσαν όλους μαζί στον ίδιο τόπο. Και αυτός ο φόβος θα διαρκέσει λίγο χρόνο ακόμη. Τα τείχη της πόλης θα συνεχίσουν λίγο καιρό ακόμη να χωρίζουν τις εστίες από τους αγρούς σας.
Και πείτε μου, κάτοικοι της Ορφαλέζης, τι έχετε μέσα στα σπίτια σας; Και τι φυλάσσετε πίσω απ’ τις ασφαλισμένες πόρτες τους; Έχετε γαλήνη, την ήρεμη ορμή που φανερώνει τη δύναμη σας; Έχετε αναμνήσεις, τις ακτινοβόλες αψίδες που ενώνουν τις κορυφές του νου;
Έχετε ομορφιά, αυτή που οδηγεί στο ιερό όρος την καρδιά μέσα από πράγματα καμωμένα από ξύλο και πέτρα; Πείτε μου, έχετε τέτοιου είδους πράγματα στα σπίτια σας; Ή μήπως έχετε μόνο ευμάρεια και τον πόθο της ευμάρειας, εκείνο το ύπουλο πράγμα που εισβάλλει σαν φιλοξενούμενος στο σπίτι, για να μεταβληθεί σε παράσιτο μετά και σε αφέντη στο τέλος;
Ναι, και γίνεται μετά ένας δαμαστής, που χρησιμοποιεί μαστίγιο και άγκιστρο για να σας υποδουλώσει σαν φοβισμένα κουτάβια στις μεγαλύτερες επιθυμίες σας; Παρά τα απαλά σαν μετάξι χέρια του, η καρδιά του είναι από σίδερο.
Σας νανουρίζει και σας αποκοιμίζει για να σταθεί κοντά στην κλίνη σας και να σας εμπαίξει με την αξιοπρέπεια της σάρκας.Ειρωνεύεται τις υγιείς αισθήσεις σας και σαν εύθραυστα δοχεία τις εναποθέτει επάνω σε ψύχα γαϊδουράγκαθου. Αληθινά σας λέω ότι το πάθος της ψυχής και μετά ακολουθεί με ένα πλατύ χαμόγελο τη νεκρώσιμη πομπή σας.
Εσείς όμως, παιδιά του διαστήματος, αεικίνητα στην ανάπαυση σας, δεν θα παγιδευτείτε ούτε θα δαμαστείτε. Κ κατοικία σας δε θα είναι άγκυρα αλλά ιστίο. Δε θα γίνει αστραφτερή μεμβράνη που καλύπτει πληγή αλλά βλέφαρο προστασίας του ματιού.
Δε θα διπλώσετε τα φτερά σας, ώστε να διαβείτε πόρτες ούτε θα σκύψετε το κεφάλι, ώστε να μην χτυπήσει σε οροφή ούτε θα φοβηθείτε να ανασάνετε, μη ραγίσουν οι τοίχοι και γκρεμιστούν.
Δε θα κατοικήσετε σε μνήματα καμωμένα από νεκρούς για τους ζωντανούς. Και παρά τη μεγαλοπρέπεια και τη λαμπρότητα, το σπίτι σας δε θα φυλάξει το μυστικό σας ούτε θα υπερασπιστεί τις μεγάλες σας επιθυμίες. Διότι ότι άπειρο υπάρχει εντός σας κατοικεί στην έπαυλη του ουρανού, που έχει πόρτα του την πρωινή αχλή και παράθυρα του τα τραγούδια και τις σιωπές της νύχτας.
Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ, ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ
Μιχάλης ‘Μίκης’ Μαυρόπουλος
