Τον Οκτώβριο του 1966, πριν ακριβώς πενήντα χρόνια, είχε εκδηλωθεί σφοδρή σύγκρουση ανάμεσα στην κυβέρνηση και ορισμένους από τους ιεράρχες της εκκλησίας με αφορμή το αμετάθετο ή μη των ιεραρχών.
Αρνητικός πρωταγωνιστής στην διαμάχη εκείνη ήταν ο τότε μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, κατά κόσμον Ηλίας Νικολάου, ο οποίος με συνεχείς δηλώσεις του καταφερόταν εναντίον συναδέλφων του ιεραρχών αλλά και στελεχών της κυβέρνησης και άλλων πολιτικών και στρατιωτικών προσωπικοτήτων. Μέχρι και εναντίον του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου καταφέρθηκε στου οποίου την έδρα (Μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου) ήταν τοποτηρητής αφού ο Χρυσόστομος που την κατείχε επί 38 χρόνια, είχε στο μεταξύ από το 1962 γίνει αρχιεπίσκοπος.
Στο στόχαστρο του Αμβροσίου μπήκε και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος για την θέση που πήρε κατά τη διάρκεια της συζήτησης στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής επί του εκκλησιαστικού νομοσχεδίου. Κάνει μάλιστα και υποδείξεις στον Κανελλόπουλο για το τι να ψηφίσει.
Στο τέλος ο μητροπολίτης Πειραιώς εκείνη την εποχή Χρυσόστομος προβαίνει σε κάποιες φαρμακερές δηλώσεις για το πρόσωπο του Αμβροσίου τον οποίο κατηγορεί για εωσφορικό εγωϊσμό και ότι εισήλθε στην ιεραρχία παρανόμως. Κι έτσι η διαμάχη λαμβάνει τέλος αφού στο μεταξύ ο Αμβρόσιος παραπέμπεται στο αρμόδιο όργανο της Ιεράς Συνόδου για εξύβριση αρχής.
ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟ
Αναφερόμενος εις τας προς τον τύπον δηλώσεις του μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως ο κ. Χρυσόστομος δήλωσε:
–Διακατεχόμενος υπό εωσφορικού εγωϊσμού, εισελθών εις την ιεραρχίαν ου μόνον κραυγαλέως, παρανόμως, αλλά δε, ανεπιτρέπτου μάχης του αειμνήστου αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος μετά του γέροντος και πατρός πνευματικού του Ελευθερουπόλεως του μητροπολίτου Φθιώτιδος, Αμβροσίου, θέλων να διασκεδάση την περί αυτού υπάρχουσαν εντύπωσιν δια τον τρόπον με τον οποίον έγινεν αρχιερεύς, επινοεί διαφόρους ανυποστάτους και δεινάς κατηγορίας και συκοφαντίας κατά της ιεραρχίας, ίνα συγχρόνως προβάλλη το πρόσωπόν του και δημιουργεί εις τον ελληνικόν λαόν την πεπλανημένην εντύπωσιν, ότι πρόκειται περί αρχιερατικής φυσιογνωμίας. Δηλαδή, όλος ο θόρυβος του Ελευθερουπόλεως κατά της ιεραρχίας είναι προσπάθεια προβολής του προσώπου του, η οποία ευδοκιμεί μόνον εις όσους δεν τον γνωρίζουν.
