ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
“Τις ημέρες εκείνες έκαναν σύναξη μυστική τα παιδιά και λάβανε την απόφαση, επειδή τα κακά μαντάτα πλήθαιναν στην πρωτεύουσα, να βγουν έξω στους δρόμους και σε πλατείες με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει :μια παλάμη τόπο κάτω από τ’ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου είχε κράτος κι εξουσία η Άνοιξη….
Και νωρίς εβγήκανε κατά μπροστά στον ήλιο, με πάνου ως κάτου απλωμένη την αφοβιά σαν σημαία, οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες. ” Οδ. Ελύτης
Η γενιά του Πολυτεχνείου είναι μια γενιά που με την αφοβιά σαν σημαία ακροβάτησε σε τεντωμένο σκοινί, χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Που έπαιξε καθαρό παιχνίδι με νεανική αθωότητα. Έπαιξε γενναία, έντιμα, καθ’υπέρβαση κάθε λογικής του φόβου. Και στη λήξη πλήρωσε με αίμα. Τα όμορφα όνειρα, όμορφα καίγονται…. Μα δε μέτρησε η πυρά αλλά το όνειρο. Το όραμα. Για το ψωμί στο τραπέζι, την παιδεία στο λογισμό, την ελευθερία στην ανάσα. Το όραμα που, παρότι πέρασε σχεδόν μισός αιώνας από τότε, παραμένει τραγικά επίκαιρο. Τα ζητούμενα είναι πάντα εδώ και περιμένουν ΕΣΕΝΑ.
Δ.Εμμανουηλίδης
πρ.βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας
πρ.μέλος Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων
