Γράφει από το Παρίσι ο Μιχάλης Μαυρόπουλος
«Η Γαλλία διακατέχεται από φόβο». Μ’ αυτή την φράση άρχιζε στις 18 Φεβρουαρίου 1976 την ειδησεογραφικήεκπομπήτου ο δημοσιογράφος Ροζέ Ζικέλ (Roger Gicquel) που εκείνη την εποχή, σωστός επαγγελματίας, παρακολουθείτο από εκατομμύρια Γάλλων θεατών. Σαράντα τέσσερα χρόνια αργότερα, τα ίδια συναισθήματα φόβου κυριαρχούν στην Ελλάδα και στην Γαλλία, όπου οι περισσότερον φαφλατάδες τηλεπαρουσιαστές φιλοδοξούν (και το επιτυγχάνουν εν μέρει) να μετατρέψουν τους πολίτες σε απολωλότα πρόβατα σπέρνοντας τον φόβο. Είχε δίκαιο να τους σχολιάζει σαρκαστικώς στο άρθρο του «Υπερ-παρά- πληροφόρηση» ο Άγγελος Τσανάκας στην Πρωινή της 2ας Μαΐου 2020.
Η εξουσία δεν είναι πάντοτε γενεσιουργός του φόβου, μολονότι τον εύχεται, δια μέσου του οποίου οι κυβερνώντες διοικούν. Στην περίπτωση του Γάλλου δημοσιογράφου ένα περιστατικό, ένα φονικό, τον παρεκίνησε σαν σχολιαστή ειδήσεων να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα φόβου και τρομάρας με σκοπό να ελκύσει την προσοχή και την περιέργεια του τηλεθεατή προς αύξηση της αναγνωριστικότητός του, της θεαματικότητος – ακροαματικότητος του χαζοκουτιού. Προς τιμήν του όμως προσέθεσε: «Ναι, η Γαλλία φοβάται, φοβούμαστε, πρόκειται για ένα συναίσθημα που, πιστεύω, οφείλουμε να το πολεμήσουμε». Η πολιτική εξουσία ήταν απούσα. Το αυτό άλλωστε συνέβη και στην Ελλάδα με τον τηλεπαρουσιαστή Παπαδάκη. Ορμώμενος από μια πυρκαγιά στην Θεσσαλονίκη, ηθέλησε να προκαλέσει την έντονη επιθυμία του αδηφάγου κοινού για ειδήσεις που προκαλούν ασυνειδήτως φόβο. (Δες επ’ αυτού το σχόλιο στο «Σημεία και Τέρατα» του Θ. Θεοδωρίδη, «Πρωινή», 27 Μαρτίου).
Δεν συμβαίνει το ίδιο σήμερα με τον θανατηφόρο ιό, την εκδήλωση του οποίου οι κυβερνώντες ναι μεν δεν προείδαν την ταχύτατη εξάπλωσής του αλλά και επιπροσθέτως δεν αντέδρασαν, τουλάχιστο στην Γαλλία, όσο το απαιτούσε η πολιτική προστασίας της υγείας των πολιτών. Κα όχι μόνο αυτό! Η εμφάνιση της επιδημίας ήταν γι’ αυτούς μια ευκαιρία να πάρουν μέτρα επεκτεινόμενα πολύ πέραν της προστασίας των κατοίκων. Σε τι χρησιμεύει π.χ. o αυστηρός εγκλεισμός τους και η καθημερινώς ανανεώσιμη βεβαίωση μετακινήσεώς τους; Το επιβληθέν από τις αρχές έντυπο δεν απέχει και πολύ από το κίτρινο άστρο που ήταν υποχρεωμένοι να ράβουν στο πέτο του σακακιού τους οι ιουδαϊκής θρησκείας Γάλλοι. «Χρησιμεύει και παραχρησιμεύει, μου έλεγε συγκάτοικος του κτηρίου που μένω, διότι με το πρόσχημα της μη εξαπλώσεως του ιού, θέλουν να μας κάνουν να φοβούμαστε ώστε να μην συναντιόμαστε έξω για να ανταλλάξουμε έστω και δυο κουβέντες, να μην διαμαρτυρόμαστε για την πολιτική τους, για τα ψέματα που μας είπαν για τις μάσκες και τα τεστ, τέλος για να μην μιμηθούμε τα κίτρινα γιλέκα και τις δυναμικές διαδηλώσεις εναντιώσεως των εργαζομένων στο σχέδιό τους περί μειώσεως των συντάξεων». Και συμπλήρωσε: «Είναι αλήθεια ότι φοβούμαστε τον ιό και την ποινή, με την μορφή του προστίμου, με το οποίο μας απειλούν αν απομακρυνόμαστε από το σπίτι μας αλλά και αυτοί φοβούνται την πιθανή έκρηξη της απωθημένης, της συγκρατημένης οργής μας. Έχει ο καιρός γυρίσματα», αποπεράτωσε το λογύδριό του. Είθε…
