Τη καθημερινότητά μας, εδώ και πολλούς μήνες, ορίζει πλέον ο φόβος. Όχι τόσο ο φόβος από την πανδημία αυτή καθαυτή που απειλεί την υγεία μας και την ίδια μας την ζωή αλλά από την αβεβαιότητα για το αύριο, για το μέλλον. Και δεν εννοώ το άμεσο μέλλον, το μέλλον των επομένων εβδομάδων ή των επόμενων μηνών. Ο φόβος για το μέλλον το δικό μας και κυρίως των παιδιών μας.
Δεν έφτανε η κρίση που μας ταλαιπωρεί κι έχει ρημάξει τις ζωές μας εδώ και δέκα χρόνια. Ήρθε κι ο κορονοϊός για να διαλύσει κάθε προσδοκία ανάκαμψης, κάθε ελπίδα οικοδόμησης μιας ήρεμης και ανέφελης – ανέμελης ζωής.
Ο καθημερινός τηλεοπτικός «βομβαρδισμός» μας, σε δραματικούς μάλιστα τόνους, με αριθμούς θετικών τεστ, κρουσμάτων, θανάτων, διασωληνωμένων κ.τ.λ. και η παρέλαση των λοιμωξιολόγων από τα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων, επιτείνει την ατμόσφαιρα της καταστροφής και μας βάζει σε ένα κλίμα ταινιών θρίλερ.
Τα ελληνοτουρκικά και το προσφυγικό μοιάζουν παιχνιδάκια μπροστά στον κορονοϊό και όλοι πλέον προσδοκούμε και αναμένουμε ως μάννα εξ ουρανού το εμβόλιο –αμερικανικό ή ρωσικό δεν έχει σημασία- που θα μας σώσει, θα μας απελευθερώσει από την μέγγενη του φόβου και θα μας δημιουργήσει τη διάθεση, το κατάλληλο mood που λένε, ώστε να μπει η ζωή μας σε μια κανονικότητα έστω και εικονική.
Εκεί φτάσαμε να ελπίζουμε σε μια εικονική κανονικότητα.
Στο μεταξύ η κυβέρνηση που μοιάζει εντελώς αιφνιδιασμένη και ανοργάνωτη να αντιμετωπίσει αυτό το δεύτερο κύμα της πανδημίας με την ίδια επιτυχία που είχε αντιμετωπίσει το πρώτο, που ήταν ασφαλώς ηπιότερο, λειτουργεί με μια χαρακτηριστική ατολμία να λάβει ρηξικέλευθες αποφάσεις.
Εφόσον έχουμε εξαιρετικά έκτακτες συνθήκες θα μπορούσε να εφαρμόσει το άρθρο 22 παράγραφος 4 του Συντάγματος που σαφώς καθορίζει τα εξής:
«Oποιαδήποτε μορφή αναγκαστικής εργασίας απαγορεύεται.
Eιδικοί νόμοι ρυθμίζουν τα σχετικά με την επίταξη προσωπικών υπηρεσιών σε περίπτωση πολέμου ή επιστράτευσης ή για την αντιμετώπιση αναγκών της άμυνας της Xώρας ή επείγουσας κοινωνικής ανάγκης από θεομηνία ή ανάγκης που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία, καθώς και τα σχετικά με την προσφορά προσωπικής εργασίας στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης για την ικανοποίηση τοπικών αναγκών».
Έχουμε λοιπόν «…ανάγκη που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία…».
Τι εμποδίζει συνεπώς την κυβέρνηση να επιτάξει άμεσα και να εντάξει στο δημόσιο σύστημα υγείας όλες τις ιδιωτικές κλινικές και όλα μεγάλα και μικρά ιδιωτικά ιατρικά κέντρα ώστε να υπάρξει επάρκεια κυρίως σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας και να μην φτάσουμε ποτέ στο σημείο να γίνεται επιλογή στους ασθενείς που θα εισάγονται στις ΜΕΘ. Γιατί σε μερικά νοσοκομεία σχεδόν αγγίξαμε αυτό το σημείο.
Εντάξει. Ξέρουμε την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη την οποία πολιτική μάλιστα, στον ένα και πλέον χρόνο που κυβερνά, την εφαρμόζει απαρεγκλίτως με μια σειρά από νομοθετήματα που κατέθεσε και ψήφισε στη βουλή.
Όμως εδώ έχουμε μια έκτακτη κατάσταση. Έχουμε πόλεμο. Και σε συνθήκες πολέμου οφείλει πλέον να λειτουργήσει αυτή η κυβέρνηση.
Αργότερα, όταν θα ξεπεράσουμε ως χώρα την πανδημία, θα της δοθεί ο χρόνος και η ευκαιρία να συνεχίσει την αντιλαϊκή και αντικοινωνική (δεν βρίσκω καταλληλότερους όρους) πολιτική της.
