Η συζήτηση για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και για τη δυνατότητα να υιοθετούν έχει προκαλέσει κομματικές αναταράξεις αντιστρόφως ανάλογες με την απήχηση του θέματος στην ελληνική κοινωνία.
Και οδηγεί σε μια εκτρωματική κοινοβουλευτική διαδικασία κατά την οποία το νομοσχέδιο προτείνεται από την κυβέρνηση αλλά δεν ψηφίζεται από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο σύνολό της και αν γίνει τελικά νόμος του Κράτους αυτό θα οφείλεται στην υποστηρικτική ψήφο κάποιων από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Η κατάσταση δεν μπορεί παρά να είναι ενοχλητική για το ΠΑΣΟΚ, τον Σύριζα και τη Νέα Αριστερά, αφού υφίστανται προγραμματική λεηλασία που διευκολύνει για αόριστο χρόνο την πολιτική ηγεμονία της κυβέρνησης ΝΔ, η οποία μπορεί να πατάει σε δύο βάρκες χωρίς να κινδυνεύει στα ρηχά ιδεολογικά νερά της ελληνικής πολιτικής ζωής.
Εκ των πραγμάτων τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης θα υποχρεωθούν «να δέσουν τα κορδόνια του κ. Μητσοτάκη» έχοντας να χάσουν περισσότερο παρά να κερδίσουν από αυτή την εύλογη και ειλικρινή στάση εποικοδομητικής αντιπολίτευσης.
Όμως το ΠΑΣΟΚ έχει δείξει στο παρελθόν ότι δεν φοβάται τις ριζοσπαστικές θέσεις, ακόμη κι όταν σκοτεινοί κύκλοι επηρέαζαν το πλειοψηφικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μαζί με αφελείς ή λαϊκιστές κομματάρχες.
Ο αγώνας «για την ταυτότητα», που μάζεψε εκατομμύρια κόσμου στις λαοσυνάξεις, δεν έκαμψε την κυβέρνηση Σημίτη. Ούτε ο αγώνας «για την οικογένεια» απέτρεψε την κυβέρνηση Παπανδρέου το μακρινό 1983 να θεσμοθετήσει τις ιστορικές τομές στο οικογενειακό δίκαιο, όπως ήταν κυρίως ο πολιτικός γάμος, η κατάργηση της προίκας, το συναινετικό διαζύγιο, η από κοινού λήψη των αποφάσεων που αφορούν τους δύο συζύγους, η ισότητα των γονέων στις σχέσεις με τα παιδιά τους και η χειραφέτηση της γυναίκας από την κηδεμονία του συζύγου της.
Το ΠΑΣΟΚ υπό την ηγεσία του Ν. Ανδρουλάκη έθεσε επανειλημμένα το ζήτημα της ενίσχυσης της οικογένειας και ιδίως των νέων ζευγαριών. Χρησιμοποίησε συχνά το παράδειγμα άλλων χωρών, όπου δίνονται κατοικίες στους νέους, υποχρεώνοντας στο τέλος την κυβέρνηση να θεσπίσει έστω και χλιαρά παρόμοια προγράμματα πολύ μικρότερης εμβέλειας.
Και επειδή πάντα ασκούσε εθνική πολιτική πρότεινε συγκεκριμένα μέτρα για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, όπως είναι μεταξύ άλλων η πολιτική ενίσχυσης της οικογένειας από το πρώτο παιδί, η μείωση των φορολογικών συντελεστών ανάλογα με τον αριθμό των τέκνων, η καθιέρωση πολυτεκνικής ιδιότητας στους τρίτεκνους.
Αυτή είναι και η σημερινή ευκαιρία για τα κόμματα της αντιπολίτευσης που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας και πιο αριστερά. Να απαιτήσουν από την κυβέρνηση (που έχει άφωνο Υπουργείο Οικογένειας!) να φέρει ολοκληρωμένο σχέδιο για την ενίσχυση της οικογένειας, την προστασία των παιδιών και τη συντόμευση των διαδικασιών υιοθεσίας και όχι μονάχα το αποσπασματικό -αν και σωστό- μέτρο του πολιτικού γάμου των ομοφύλων ζευγαριών.
Κωνσταντίνος Σιμιτσής
Δικηγόρος ΔΝ
