Τη Μ. Πέμπτη του Πάσχα είχαμε μεταβεί στην εξοχική κατοικία του γαμπρού Μάκη στο Ποδοχώρι, προκειμένου οικογενειακά να περάσουμε τις άγιες αυτές ημέρες.
Στο διπλανό οικισμό του Κοκκινοχωρίου θα διεξαγόταν το Μ. Σάββατο εθιμοτυπικός αγώνας ποδοσφαίρου , μεταξύ παλαιμάχων και νέων ποδοσφαιριστών, γενικά της περιοχής. Μετά από πρόταση προκειμένου να παρακολουθήσουμε τον εν λόγω αγώνα, μαζί με τον κουμπάρο μου Δημήτρη, μεταβήκαμε στον οικισμό και στο γήπεδο.
Ένα συμπαθητικό μεγάλη γήπεδο με τα αποδυτήρια του, που όμως χρησιμοποιείται μόνο ετήσια για τον καθιερωμένο εθιμοτυπικό αγώνα που δεν κρύβω πως οι άνθρωποι έκαναν ότι μπορούσαν να συνεφέρουν, το εν λόγω ορφανό γήπεδο, για τη διεξαγωγή του αγώνα και βάσει του εθίμου.
Τότε η μνήμη μου, εκτός των άλλων, ξύπνησαν και παλαιότερες μνήμες. Πόσες άραγε γενιές, αθλητές, ποδοσφαιριστές, πέρασε από το ορφανεμένο τώρα γήπεδο αυτό και τώρα εκτός από τον καθιερωμένο αγώνα, να μαραζώνει χωρίς αθλούμενους, με μόνιμους όμως κάτοικους τις αράχνες, τους αρουραίους, τα γαϊδουράγκαθα και άλλα λοιπά.
Δεν είναι κρίμα σκέφτηκα, κάποτε εδώ δαπανήθηκαν υπέρογκα ποσά για την κατασκευή του, προκειμένου να αθληθεί η εκκολαπτόμενη νεολαία. Οπωσδήποτε βέβαια μετά την κατασκευή οργανώθηκε η ποδοσφαιρική πρώτα ομάδα και πιθανόν και άλλες αθλητικές δραστηριότητες, που όμως σιγά- σιγά , φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση που θυμούνται το γήπεδο αυτό ετήσια και πάλι καλά αφού διατηρείται το έθιμο.
Και δεν είναι μόνο το γήπεδο εδώ στο Κοκκινοχώρι, παρακάτω υπάρχει το γήπεδο Γαληψού, δίπλα στην ίδια κατάσταση και χωρίς αθλούμενους το γήπεδο Ποδοχωρίου, παραδίπλα του Πλατανοτόπου και παρακάτω του Ακροποτάμου.
Αν χρειαστεί να ψάξει κανείς στο νομό Καβάλας πόσο μάλλον και πανελληνίως , υπάρχουν διεσπαρμένα γήπεδα και εγκαταστάσεις που μάταια αναμένουν τους ανθρώπους, αθλητές που θα τα αξιοποιήσουν.
Αλίμονο στους τοπικούς άρχοντες που όλα τα περιμένουν από κρατικές επιδοτήσεις, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και ας κάνουν το χρέος τους, ώστε να στρέψουν την νεολαία πάλι, προς τον αθλητισμό, όπως γινόταν και παλαιότερα, προς αποφυγή δυσάρεστων καταστάσεων, που επικρατούν σήμερον ημέρα.
Οι δυσάρεστες αυτές καταστάσεις παραμονεύουν τους νέους και τουλάχιστον η πρόληψη μέσω του αθλητισμού κάνει καλό, όπως ξέρουμε άπαντες.
