Γράφει η Αθηνά Βολτέα
Δύο απαραίτητα συστατικά της ισορροπημένης ανθρώπινης ύπαρξης είναι το συναίσθημα και η λογική. Ο συνδυασμός αυτών των δυο εκ πρώτης όψεως αντιφατικών αλλά καρμικά αλληλένδετων εσωτερικών ροπών, υπαγορεύει σε όλους εμάς, συγκεκριμένες συμπεριφορές, συγκεκριμένες επιλογές, καθώς και συγκεκριμένη στάση ζωής.
Η αναλογία αυτού του κράματος (συναισθήματος και λογικής) διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο, από χαρακτήρα σε χαρακτήρα και δέχεται σφοδρή επιρροή από συνθήκες και εμπειρίες. Στην μεταξύ τους προαιώνια διαμάχη ο συναισθηματισμός εμφανίζει μια αδιαφιλονίκητη υπεροχή.
Είναι ισχυρός ο συναισθηματισμός και άρρηκτα δεμένος με την ανθρώπινη φύση. Το αποδεικνύει συνεχώς ασκώντας με μεταφυσική δύναμη την κυριαρχία του και την πληθωρική υπερβατική του γοητεία, μοιράζοντας απλόχερα αναζωογονητική ορμή και ψυχική ανάταση.
Βιώνοντας κοινωνικές και πολιτικές εκφάνσεις τον τελευταίο καιρό προσκρούω ανησυχητικά και συχνά σε εκείνον το συναισθηματισμό που ταυτίζεται με την τυφλή, άκριτη παρόρμηση.
Αναφέρομαι στη διέγερση εκείνη που ακυρώνει με κάθε τρόπο τον «κοινό νου» και αρνείται πεισματικά να συνυπάρξει μαζί του. Σε εκείνη την εγωιστική έκφραση συναισθημάτων που απωθεί μετά βδελυγμίας τη φρόνηση της σφαιρικής σκέψης θεωρώντας την κάτι σαν μεταδοτική πανώλη. Που παγώνει τη σκέψη σε μια μόνο εικόνα, καταργώντας την υπεύθυνη κριτική και αποδυναμώνοντας την σφαιρική αντίληψη καταστάσεων και γεγονότων.
Γιατί αλήθεια παρατηρείται τον τελευταίο καιρό η κοινωνία να γοητεύεται από την απόρριψης της λογικής;
Γιατί επικρατεί στους κόλπους της η παρόρμηση που αντιμάχεται προσβλητικά οτιδήποτε και οποιονδήποτε χαρακτηρίζεται από μέτρο και ρεαλισμό;
Γιατί αποδέχεται αβασάνιστα μια υπόγεια υποκίνηση απόρριψης του «νουνεχούς» ατόμου;
Ποιά είναι τούτη η μάγισσα που καταφέρνει να δώσει στον «μετριοπαθή», όψη κακομούτσουνου Κουασιμόδου ή ακόμη και ενδοτικού προδότη αποδομώντας τον ύπουλα, οριστικά και αμετάκλητα;
Τα γιατί πάμπολλα. Οι απαντήσεις όμως συμπυκνώνονται στο μαύρο σύννεφο της ΚΡΙΣΗΣ. Από εκεί αφέθηκαν να ξεπηδήσουν και περιφέρονται γύρω μας άτομα που αποδείχθηκαν ικανά να χειραγωγήσουν αυτού του είδους την παρόρμηση. Άτομα που την χρησιμοποίησαν και την χρησιμοποιούν με οργανωτική μαεστρία. Που την καλλιεργούν με άνανδρη επιδεξιότητα για να ωφεληθούν οι ίδιοι ή για να ικανοποιήσουν δικές τους ιδεοληψίες και ιδεολογήματα. Άτομα που καλλιεργούν αισθήματα μίσους και απαξίας εκμεταλλευόμενοι ανάγκες και γοητεία. Που προσφέρουν ψευδαίσθηση δύναμης και σημαντικότητας στους οπαδούς τους καθοδηγώντας τους στην χρήση τυφλής χλεύης, τυφλού εμπαιγμού απέναντι σε υποτιθέμενους «εχθρούς».
Η λογική δεν έχει θέση εκεί όπου μόνο σκιές εχθρών καθοδηγούν τη συμπεριφορά μας. Εκεί όπου το κατευθυνόμενο θυμικό νικά κατά κράτος το ρεαλισμό.
Το θυμικό μας δυστυχώς έχει πλέον εθιστεί και εκπαιδευτεί να αντιδρά αυτόματα, ασυλλόγιστα, χλευαστικά σε λέξεις, έννοιες , ονόματα και πρόσωπα. «Στην πυρά!» αναφωνούμε άκριτα, μα με περήφανη ορμητικότητα, ρίχνοντας μέσα στη φωτιά το κοινωνικοπολιτικό παρελθόν μας καθώς και των γονιών μας θεωρώντας το τοξική αποσκευή.
Ομολογουμένως ο «κοινός νους» από τη φύση του μειονεκτεί. Δε διαθέτει την θελκτικότητα που διαθέτει η παρόρμηση. Είναι συχνά ενοχλητικός γιατί απαιτεί επίμονη εσωτερική δουλειά.
Δεν είναι συμπαθής γιατί δεν είναι χαλαρός, ούτε αποθεώνει το χαβαλέ και το πνεύμα της καπατσοσύνης. Είναι σαν τον καθρέφτη που δεν κολακεύει. Γνωρίζει τα όρια και τους κανόνες ενηλικίωσης και τους ακολουθεί. Κοστολογεί την ανευθυνότητα έχοντας αγωνία για το αληθινό βάρος της πραγματικότητας. Δεν είναι επιθετικός ούτε καταγγελτικός, ούτε είρωνας . Άρα, δεν είναι κατάλληλος για μονομαχίες και εντυπωσιασμούς. Ούτε για «άρτον και θεάματα».
Έχει όμως αρετές απαραίτητες για την ισορροπία του ατομικού και συνολικού ‘ζην’. Συγκρούεται με την πλάνη και την απάτη, κάνοντας χρήση της γνώσης. Θέτει όρια και κριτήρια. Θέτει ισχυρά φίλτρα απέναντι στο ψέμα. Αναζητά την αλήθεια με σθένος με απώτερο σκοπό να μην αποδιοργανωνόμαστε όλοι εμείς σαν χαμένα, φοβισμένα παιδάκια, έρμαια καλλιεργούμενων φόβων από τους μαέστρους της παρόρμησης και των συναισθημάτων.
Βοηθά στο να βρούμε την αλήθεια που θα λειτουργήσει υπέρ μας και μας θωρακίζει από νέφη παραζάλης και αποσυντονισμού.
Αναμφισβήτητα η αλήθεια δεν είναι άσπρο – μαύρο. Η σύγχρονη χαώδης πληροφόρηση βρέχει ασταμάτητα και καταιγιστικά στα κεφάλια μας .
Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που καθιστά την ύπαρξη της λογικής έξω από αγκυλώσεις, αφορισμούς και χλευασμούς, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ.
Θα έπρεπε να βρίσκεται παρούσα εδώ, εναγκαλισμένη με τον αυθορμητισμό. Η σωφροσύνη αντάμα με τη λογική να νικούν τη μωροπιστία. Να συνεργάζονται και να αποδέχεται η καθεμιά την αναγκαιότητα της άλλης. Τότε μόνο θα γίνει ευδιάκριτο σε όσους από εμάς αυτοεξαπατώνται, σε όσους παραμυθιάζονται πως η φυγή και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν μπορεί να είναι για πάντα η σωσίβια λέμβος τους.
