Το μεσημέρι της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου 1963, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εγκατέλειπε την πολιτική και την Ελλάδα, αναχωρώντας μαζί με την σύζυγό του Αμαλία, αεροπορικώς για το Παρίσι ινγκόγνιτο και καλυπτόμενος υπό το ταξιδιωτικό ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης».
Είχαν προηγηθεί οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 τις οποίες είχε κερδίσει η Ένωσις Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου χωρίς όμως να έχει εξασφαλίσει πλειοψηφία στη Βουλή. Είχε λάβει συγκεκριμένα 138 έδρες έναντι 132 της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Η σύγκληση της Βουλής δεν είχε γίνει ακόμη -επρόκειτο να συγκληθεί τις επόμενες μέρες- και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα αναγκαζόταν να καθίσει για πρώτη φορά ως αρχηγός κόμματος στα έδρανα της αντιπολιτεύσεως. Ένα γεγονός που ο αλαζονικός του χαρακτήρας δεν το ανεχόταν.
Εν τω μεταξύ το προηγούμενο διάστημα είχε επέλθει μια ψυχρότητα ανάμεσα στον αρχηγό της ΕΡΕ και στο παλάτι τόσο για το θέμα της προίκας της πριγκίπισσας Σοφίας για το γάμο της με τον πρίγκιπα Χουάν Κάρλος της Ισπανίας (9 εκατομ. δραχμές, ποσό εξωφρενικό για την εποχή) όσο και για κάποια ταξίδια της βασιλικής οικογένειας στο Λονδίνο για τα οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως πρωθυπουργός της χώρας, είχε αντίρρηση.
Μεγάλο πλήγμα επίσης τόσο για την κυβέρνηση της ΕΡΕ όσο και προσωπικά για τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αποτέλεσε και η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1963. Για τα γεγονότα εκείνα μάλιστα του αποδίδεται η φράση «Ποιος τελικά κυβερνά αυτόν τον τόπο;»
Όλα αυτά λοιπόν αποτελούσαν έναν σοβαρό λόγο για τον Καραμανλή να σκεφτεί την αποχώρησή του από την πολιτική. Εκείνο όμως που κυριάρχησε ήταν τόσο η εικόνα που έφερνε στο μυαλό του να είναι αναγκασμένος να καθίσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης όσο και το κλίμα που επικρατούσε στην πολιτική σκηνή αλλά και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα, της θριαμβευτικής, δηλαδή, πορείας της Ενώσεως Κέντρου προς την εξουσία της οποίας η δυναμική ήταν φανερό ότι θα την οδηγούσε σε μια οριστική νίκη με απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή στις επαναληπτικές εκλογές που επίμονα επιζητούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου ώστε να αποκτήσει η χώρα ισχυρή κυβέρνηση. Εκλογές οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στις 16 Φεβρουαρίου του 1964 εξασφαλίζοντας, πράγματι, στην Ένωση Κέντρου άνετη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, 171 εδρών.
Ας μη ξεχνούμε ότι ο Καραμανλής σε όλη την πολιτική του διαδρομή, δεν κάθισε ποτέ στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ακόμη και μετά την μεταπολίτευση, όταν επεβλήθη στην χώρα ως σωτήρας και αφού κέρδισε λόγω του κλίματος της εποχής δια περιπάτου δύο εκλογικές αναμετρήσεις (1974, 1977), αποχώρησε με ελαφρά πηδηματάκια στην επερχόμενη και διαφαινόμενη δια γυμνού οφθαλμού σαρωτική επέλαση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, εγκαταλείποντας το κόμμα και αφήνοντας να πιει το πικρό ποτήρι της ήττας ο Γεώργιος Ράλλης.
Και με δεδομένο ότι και τις δύο φορές που εισήλθε στην πολιτική σε υψηλό επίπεδο, σ’ αυτό δηλαδή της πρωθυπουργίας, το έκανε ως αλεξιπτωτιστής (την πρώτη φορά τον επέβαλε το παλάτι και την δεύτερη η χούντα) είναι πολύ εύστοχο το παρακάτω απόσπασμα από το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελευθερία» της 10ης Δεκεμβρίου του 1963, της επομένης δηλαδή της αναχώρησής του για το Παρίσι που ανέφερε: «Εξήλθεν χθες του δημοσίου βίου από την θύραν της υπηρεσίας όπως ακριβώς είχεν εισέλθη»
- Ώχετο απιών: Έγινε Λούης. Έκοψε λάσπη. Έγινε καπνός. Την κοπάνησε.
Θόδωρος Θεοδωρίδης
