Η πολιτική ζωή της χώρα μας αυτήν τη χρονική στιγμή παρουσιάζεται αλλοπρόσαλλη και ανεξήγητη. Βλέπουμε, δηλαδή, παλαιοί πολιτικοί σχηματισμοί με ιστορία να παραπαίουν και να μην μπορούν να βρουν το βηματισμό τους.
Οι νέοι -πάλι- που δημιουργούνται, κομμάτια κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, είναι θνησιγενείς και τσαλαβουτούν όλοι μαζί εκεί στο τέλος του δημοσκοπικού πίνακα. Η ξαφνική εξαίρεση του κόμματος της εκρηκτικής ζωής που σκαρφάλωσε δημοσκοπικά σε απρόσμενα ύψη, ευπρόσδεκτη, ας περιμένουμε όμως λίγο για την συνέχειά του.
Το κυβερνών δε κόμμα, η ΝΔ ξεκινώντας τη δεύτερη τετραετία της πανηγυρικά, δε κατόρθωσε να αποφύγει τα αμάρτημα που ακολουθούν πάντοτε σχεδόν τη δεύτερη τετραετία στην εξουσία της ίδιας παράταξης στραβοπατήματα εκείνα που είναι όμοια σχεδόν κάθε φορά για όλους, όπως του υπερφίαλου εγωισμού της παντοκρατορίας, της αλαζονείας της μονιμότητας στην εξουσία και την έννοια ότι το κράτος είναι κτήμα μας και μας ανήκει, δεν τα απέφυγε.
Σήμερα το κόμμα αυτό παραπαίει δημοσκοπικά, τόσο από τα σύνδρομα που περιγράφονται παραπάνω, αλλά και από τα συνεχόμενα και διαρκή λάθη του στο χειρισμό θεμάτων όπως «το έγκλημα των Τεμπών», τον «Χειρισμό των Ελληνοτουρκικών» και άλλων.
Έτσι έδωσε το δικαίωμα να τη λεηλατήσουν ακροδεξιοί σχηματισμοί με εργαλείο την πατριδοκαπηλία και να πλησιάζει στα κατώτατα ιστορικά ποσοστά της. Το ιστορικό και γερασμένο ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία που του έδωσε η τύχη του να το προωθηθεί στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Είναι δέσμιο της ιστορίας του, δεν μπορεί να ξεπεράσει το προπατορικό του αμάρτημα της διακυβέρνησης του «λεφτά υπάρχουν». Τότε που την πρόταση αυτή την ακολούθησε η δραματική πτώχευση και τα επακόλουθα μνημόνια, τα φαινόμενα Τσοχατζόπουλου και Παπαντωνίου και οι περιπέτειες τους.
Όλες αυτές οι πληγές που ακόμη αιμορραγούν και η έλλειψη στιβαρού ηγέτη, το κρατούν καθηλωμένο μην μπορώντας να ξαναβρεί τον πρωταγωνιστικό ρόλο του παρελθόντος.
Τα διαλυτικά φαινόμενα που παρακολουθήσαμε σε συνέχειες στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν πως ο πολιτικός αυτός σχηματισμός δε συγκινεί πλέον τον κόσμο -όπως στο παρελθόν- και δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει λύση στο πολιτικό μας πρόβλημα της χώρας.
Η κυριαρχία του κανένα έγινε μόνιμη και με κανένα στο τιμόνι του κράτος πάμε κατευθείαν στα βράχια, στην καταστροφή. Και όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που στον κόσμο εμφανίζονται ιστορικές μεταβολές, με μια ρευστότητα που ήταν αδιανόητη πριν από λίγα χρόνια.
Ο Τράμπ δεν τα έφερε όλα αυτά, απλά τράβηξε την κουρτίνα που τα κάλυπταν και εμφανίστηκαν. Μέσα σ’ αυτήν την αναμπουμπούλα η χώρα μας βρίσκεται να πορεύεται με μια αδύναμη κυβέρνηση και να μη υπάρχει αξιόλογη λύση αντικατάστασης από την κατακερματισμένη αντιπολίτευση.
Προσπαθώντας να βρω μέσα στο χρόνο, παρόμοια πολιτική συγκυρία σαν αυτή που ζούμε σήμερα στη χώρα μας, δε βρήκα κάτι που να μοιάζει ακριβώς με το σημερινό. Κατακερματισμένη και διαλυμένη αντιπολίτευση υπήρξε και στο τέλος της δεκαετίας του 1950 και αρχές του 1960.
Τότε βρέθηκε ένας ηγέτης σαν τον Γεώργιο Παπανδρέου, ίδρυσε την Ένωση Κέντρου τον Σεπτέμβρη του 1961 και το 1963 πήρε την εξουσία. Τότε όμως η ΕΡΕ ήταν παντοδύναμη κυβέρνηση μιας οκταετίας και όλες οι ακροδεξιές ομάδες και το παρακράτος ήταν μαζί της.
Τώρα οι ομάδες αυτές πολεμούν τη ΝΔ και της τρώνε τις σάρκες της. Κάτι παρόμοιο με τη ψυχολογία που διακατέχει τον κύριο Μητσοτάκη και την κυβέρνηση του μπορούμε να δούμε στο 2003.
Τότε ο Κώστας Σημίτης δεν είδε την ήττα που έρχονταν από τον Κώστα Καραμανλή. Πολλοί από ότι θυμάμαι προέτρεπαν τον τότε πρωθυπουργό να αποχωρήσει, έχοντας ακόμη τις δάφνες των επιτυχιών για τα διάφορα έργα που πραγματοποιήθηκαν κατά την διάρκειά της πρωθυπουργίας του και ιδιαίτερα την γέφυρα του Ρίου Αντίρριου που πίστευε ότι θα εγκαινιάσει αυτός.
Μεγάλη επιτυχία ακόμη που του πιστώνεται και η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Δεν έφυγε τότε στον κολοφώνα της δόξας του αλλά παρέμεινε και όταν είδε ότι καταβυθίζονταν στις δημοσκοπήσεις τότε παρέδωσε «το δακτυλίδι» της αρχηγίας στον Γιώργο Παπανδρέου αλλά ήταν πια αργά, η ήττα ήρθε μαζί με τα επακόλουθά της.
Αυτά μας διδάσκει η πρόσφατη πολιτική ιστορία μας και δυστυχώς βλέπουμε να επαναλαμβάνονται. Ο πρωθυπουργός, ο κύριος Μητσοτάκης έκανε ανασχηματισμό. Από ότι βλέπουμε το νέο σχήμα είναι γεμάτο προβλήματα και αντί του επιδιωκόμενου σκοπού της ανάταξης και της προβολής του έργου της κυβέρνησης παρατηρούμε εσωτερικές προστριβές και πισώπλατα μαχαιρώματα, απέτυχε.
Οι συνθήκες τώρα είναι ευνοϊκές για τον κ. Μητσοτάκη να κάνει τη σωστή κίνηση που δεν έκανε στην ώρα της ο Σημίτης: να προετοιμάσει τη διαδοχή του, να προκηρύξει πρόωρα εκλογές και να αποχωρήσει με τις δάφνες αυτών που πέτυχε μέχρι σήμερα τα οποία είναι αλήθεια δεν είναι άνευ λόγου ιδίως στον τομέα της άμυνας.
Παναγιώτης Φώτου
