Γράφει ο Τάσος Πατσίδης
Βράδυ της Τρίτης 30 Αυγούστου, μετά τα τόσα πανηγύρια και συναυλίες του φετινού καλοκαιριού αποφάσισα να δω Αγγλικό ποδόσφαιρο. Στο συνδρομητικό κανάλι το παιχνίδι της Σαουθάμπτον με την Τσέλσι.
Φυσικά η ομάδα του Λονδίνου το μεγάλο φαβορί για τη νίκη. Έλα που όμως στην Αγγλία δεν μπορείς να μιλήσεις ποτέ για φαβορί. Η Σαουθάμπτον με ανατροπή πήρε τη νίκη. Την επόμενη ακολούθησε το Λίβερπουλ- Νιουκάστλ επίσης ένα μεγάλο παιχνίδι έτσι όπως εξελίχθηκε.
Μεγάλα ματς και κάτι από τα παιδικά μας χρόνια. Δεκαετία του `70 όπου κάθε Σάββατο απόγευμα του χειμώνα, μαθητές τότε ακόμη του Δημοτικού Σχολείου Αγίου Νικολάου Ελευθερούπολης με δάσκαλο τον συγχωρεμένο τον Παναγιωτόπουλο και δασκάλα τη γυναίκα του την κυρία Αλίκη, περιμέναμε πως και πώς να δούμε ένα παιχνίδι Αγγλικού πρωταθλήματος.
Και να υπήρχαν τηλεοράσεις ποιος το έλεγε. Χτυπούσαμε την πόρτα του κυρ Κώστα του γείτονα ο οποίος ήταν ο μόνος από τη γειτονιά που είχε σπίτι του μια ασπρόμαυρη τότε τηλεόραση. Εργαζόμενος στο Σουπερ Μάρκετ Αδελφών Ντουμάνη και αυτός «άρρωστος» με το ποδόσφαιρο. Ήταν Pitsos θαρρώ, μπορεί να κάνω και λάθος.
Ήταν και η Izola της μόδας. Οι Ντουμάνηδες τότε είχαν φέρει τις πρώτες τηλεοράσεις στο Πράβι. Τότε η μεγάλη Λίβερπουλ με τον Κέβιν Κίγκαν να είναι το μεγάλο αστέρι και τους Κλέμενς, Χιούζ, Φιλ Νιλ, Τόμσον, Στιβ Χαϊγουέι, Μακ Ντέρμοτ, Τόσακ, Σάμι Λι κτλ.
Επίσης η σπουδαία Λιντς με Μπίλι Μπρέμνερ, με Αλαν Κλαρκ, με Τέρι Κούπερ, με Τρέβορ Τσέρι, με Λόριμερ, με Γκόρντον Μακ Κουίν, με Τέρι Γιόραθ, με Τζόνι Τζάιλς και με Τζάκι Τσάρλτον. Η Μάντσεστερ με Κόπελ και τον Τζόρνταν.
Η Ντέρμπι με Τσάρλι Τζόρτζ. Αργότερα η Νότιγχαμ του Μπράιαν Κλαφ και η Αστον Βίλα που έφτασε και μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου πρωταθλητριών. Μόνο μια αλλαγή είχαν οι Άγγλοι. Δεν επιτρεπότανε δεύτερη.
Το πρωί του Σαββάτου ξεκινούσε η μέρα μας με τζιτζιλιά και κικιρίκια, μετά το μεσημέρι όπου τρώγαμε στο πόδι κανένα κεφτεδάκι, στα σοκάκια ποδόσφαιρο μέχρι τελικής πτώσεως. Μετά το Αγγλικό ποδόσφαιρο το βραδάκι του Σαββάτου, το κρυφτό στη γειτονιά και τα πρώτα αθώα φλερτ με τις γκομενούλες της γειτονιάς.
Χωρίς κινητά, χωρίς FB, χωρίς instagram. Τα πρώτα στερεοφωνικά με τις κασέτες εταιρείας. Φυσικά όλοι… Beatles. Αντε και Στελάρα , τα πιο λαϊκά παιδιά. Δικτατορία στην πατρίδα μας τότε αλλά που να πάρουμε χαμπάρι τι γινόταν σε μια μικρή πόλη και βέβαια σε πολύ νεαρή ηλικία. Ακούγαμε μόνο…
Η Κυριακή άλλη μέρα. Από το χεράκι μας έπαιρνε ο μπαμπάς και πηγαίναμε στο Εθνικό Στάδιο Καβάλας να δούμε τον ΑΟΚ να κοντράρει τον Ολυμπιακό του Δεληκάρη, τον Παναθηναϊκό του Δομάζου, την ΑΕΚ του Παπαιωάννου και τον ΠΑΟΚ του Κούδα.
Γεμάτο το στάδιο της Καβάλας. Ο Πάλφι προπονητής με τους σπουδαίους Έλληνες και μόνο ποδοσφαιριστές εκείνης της εποχής και ο Γαρίδας να αφήνει τα περιστέρια στο κέντρο του γηπέδου και ο Θανασάκης να κρέμεται στα κάγκελα για τη χαμένη ευκαιρία ή το γκολ του Χρυσαφίδη.
Μετά το ματς αν είχε πληρωθεί ο μπαμπάς πηγαίναμε και στο περίφημο Ζαχαροπλαστείο του Καζαντζίδη για να πάρουμε γλυκά για το σπίτι. Περιμέναμε στο ΚΤΕΛ το τελευταίο λεωφορείο της γραμμής για το Πράβι.
Στην Ελευθερούπολη τότε οι ανατέλλοντες αστέρες ήταν ο Κατρακυλάκης και ο Τριανταφυλλίδης που μεταπήδησαν στον ΑΟΚ. Είχε φύγει ο Τερζανίδης για τον ΠΑΟΚ. Το Στρατιωτικό Γήπεδο ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Τρόπος ζωής για τους Πραβινούς ο Ορφέας.
Πέρασαν πολλά χρόνια το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Τα πάντα έχουν αλλάξει. Οι χαρακτήρες μας έχουν αλλοιωθεί πρώτα απ’ όλα. Οι τηλεοράσεις δεν είναι ασπρόμαυρες και βέβαια όλοι έχουν τη δυνατότητα να δουν το Αγγλικό ποδόσφαιρο και όχι μόνο.
Το Αγγλικό ποδόσφαιρο όμως πάντα συναρπάζει, πάντα γεννάει ήρωες. Ανεξάρτητα με τον τρόπο ζωής των Άγγλων που εμείς οι Μεσογειακοί δεν μπορούμε να το χωνέψουμε και δε μας αρέσει, το ποδόσφαιρο στην Αγγλία έχει πάντα τη δική του γοητεία. Από τη μεγάλη κατηγορία έως την πιο μικρή σε ερασιτεχνικό επίπεδο.
Είναι ένας τρόπος ζωής που έχουν οι Άγγλοι και ίσως να είναι ο μοναδικός λόγος που τους βγάζουμε το καπέλο. Κατά τα άλλα… σήμερα έχει και Ελληνικό Πρωτάθλημα. Άντε περαστικά μας.
