Δεν είναι ο Ξαρχάκος ογδόντα χρονών .Είναι 4Χ20.Μπράβο σ’ αυτούς που σκέφτηκαν να μας φέρουν αυτόν τον τετράκις έφηβο. Γιατί για τέτοιον πρόκειται. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο ογδόντα χρόνων να παθιάζεται τόσο πολύ με τη λέξη, με το κάθε γράμμα, με την κάθε έννοια, το κάθε ηχόχρωμα, την ένταση, τα ξεσπάσματα , τον ρυθμό, τις αρμονίες τι άλλο μπορείς να σκεφτείς από το ότι αυτός ο άνθρωπος είναι χωρίς ηλικία και ίσως χωρίς κάτι το μετρήσιμο; Πώς να μετρήσεις αυτό το πάθος ,την έκρηξη ,την ανάγκη να βγάλει από τους μoυσικούς του ό,τι καλύτερο και ομορφότερο έχουν. Με τι να μετρήσεις αυτή τη φαντασία στις ενορχηστρώσεις στις ρυθμικές εναλλαγές(που στο «Προσκύνημα» στο ρεφρέν έγινε κεκαλυμμένο ταγκό), τις περίτεχνες ουρές(κόντες). Ο Τσιτσάνης έκανε πάντα περίτεχνες εισαγωγές. ο Ξαρχάκος πάει παραπέρα και κάνει και περίτεχνα τελειώματα.
Σκεφτήκαμε πολλοί καβαλιώτες ότι και πέρυσι και φέτος Ξαρχάκος πάει πολύ. Τίποτα όμως δεν ήταν επανάληψη. Οι εισαγωγές, οι αυτοσχεδιασμοί, οι ρυθμοί, οι επεξεργασίες στα διάφορα μοτίβα ,το ύφος των τραγουδιών, η έκφραση, οι ανάσες. ΄Όλα διαφορετικά. Τα παιδιά της ορχήστρας ένα κι ένα.΄Ολοι τους καταπληκτικοί, με μεράκι και φαντασία . Μπουζούκι-μαντολίνο, 2ο μπουζούκι, πιάνο, 2 κιθάρες, κοντραμπάσο, ακκορντεόν και μια «δεύτερη ορχήστρα» που ακούει στο όνομα Τσεμπερούλης (ίσως η Πρωτοψάλτη πρέπει να λέει τα ονόματα των μουσικών πιο καθαρά γιατί τους αξίζει). Όλοι με μικρόφωνα για να συνοδεύουν ως χορωδία και όλοι τους εκτός από τα πληκτροφόρα χωρίς αναλόγιο, έπαιζαν απ’ έξω .Η Πρωτοψάλτη εκφραστικότατη σε όλα σχεδόν τα κομμάτια (ακόμα και σε αυτά που είναι τραγουδισμένα από ανδρικές φωνές) με πολύ κέφι και με μεγάλη σοβαρότητα και σεβασμό. Κατάφερε να πάρει από τον κόσμο ίσως το μεγαλύτερο χειροκρότημα σ’ ένα τραγούδι από τα πιο άγνωστα της βραδιάς το «Ανθρωπάκια του σωλήνα» του Ν. Γκάτσου.
Τίποτα επιπόλαιο. Ακόμα και οι τεχνικοί του ήχου και των φωτιστικών που μας έδωσαν την αίσθηση του αρχαίου θεάτρου σε ακόμα πιο μεγάλο βαθμό με τον ωραίο ήχο και με τις υπέροχες οκτώ κολόνες φωτός πίσω από την ορχήστρα.
Η συναυλία άρχισε (με καθυστέρηση 20 λεπτών και γεμάτο το θέατρο από πολύ όμορφο κόσμο)με το ποίημα του Ν. Γκάτσου «Τούτος ο τόπος». «τούτος ο τόπος ειν’ ένας μύθος…ειν’ ένας κήπος …ειν’ ένας βράχος σαν σπαθί κοφτερός που ο σοφός ο καιρός θα τον κάνει τραγούδι». Μόνο που ο Ξαρχάκος έβαλε το χεράκι του πιο μπροστά απ’ τον καιρό κι έκανε την Ελλάδα του Ν. Γκάτσου υπέροχο τραγούδι και χάρισε σ’ εμάς μια ιστορική βραδιά. Τους ευχαριστούμε ΟΛΟΥΣ.
Υ.Γ. Ας δείξουμε λίγο σεβασμό στην παράκληση της παραγωγής στο θέμα της απαγόρευσης φωτογραφιών και βιντεολήψης.
(Για τους διοργανωτές(δεν ξέρω ποιός φταίει) ίσως πρέπει να σκεφτούμε λίγο πιο «οικογενειακά» Ποιος το αποφάσισε το 17 και 20 Ευρώ; Πως μπορεί μια οικογένεια με δυο παιδιά να πληρώσει 68 ή 80 Ευρώ; ..και δεν είναι μόνο η συναυλία είναι και τα θέατρα)
Ευχαριστώ Κ. Κατιώνης
