Παρά το ότι ο Νίκος Δημητριάδης ήταν παλαιότερος στην αυτοδιοίκηση από τον Κωστή Σιμιτσή, επί των ημερών Σιμιτσή δικαιώθηκε.
Υπό την έννοια ότι ανέλαβε διοίκηση και δοκιμάστηκε σε αυτήν. Σε διάφορα πόστα του Δήμου Καβάλας.
Ο κ. Σιμιτσής για τον παλιό του συνεργάτη που έφυγε πρόωρα από τη ζωή έγραψε το ακόλουθο κείμενο:
«Αποχαιρετάμε έναν αγαπημένο φίλο και συνεργάτη. Ο Νίκος Δημητριάδης φεύγει αφήνοντας πίσω του μια όμορφη οικογένεια και την αγάπη χιλιάδων Καβαλιωτών. Ήταν τίμιος και ευθύς. Τα όμορφα μάτια του δεν μπορούσαν να κρύψουν το παραμικρό ψέμα και η συστολή του αποκάλυπτε την ευγένεια και τον πολιτισμό του.
Χόρευε τα ποντιακά με το ήθος της λαϊκής καταγωγής του, κρατούσε γερά το νήμα που μας συνδέει με την παράδοση, με την κοινότητα, με τις κοινές αρχές και αξίες. Το 2007 ανέλαβε πρόεδρος στο νομικό πρόσωπο των γυμναστηρίων. Από τα πολλά του έργα θα συγκρατήσω τις διευκολύνσεις για τα άτομα με αναπηρίες, δείγμα της κοινωνικής του ευαισθησίας.
Στα τέλη του 2008 ανέλαβε αντιδήμαρχος στην Τεχνική Υπηρεσία και προετοίμασε το κύμα των έργων που είδαμε αργότερα, στο δυτικό παράλιο τείχος, στην Ερυθρού Σταυρού, στη Βενιζέλου, στο 12ο Δημοτικό Σχολείο.
Δικό του έργο ήταν η ανακαίνιση του δημοτικού θεάτρου “Αντιγόνη Βαλάκου”, των μεγάλων σχολικών μονάδων (Πολυκλαδικό, ΕΠΑΛ, 7ο Δημοτικό Σχολείο), του σταδίου “Ανθή Καραγιάννη”. Η προέκταση της οδού 13ης Σεπτεμβρίου στον Άγιο Κωνσταντίνο.
Στα χρόνια του ξεκίνησαν οι παιδικοί σταθμοί της Καρβάλης, της Χωράφας, του καρνάγιου. Στα τέλη του 2011 του ζήτησα να αναλάβει τη ΔΕΥΑΚ με τα πολλά και διαχρονικά προβλήματα, μένοντας πρόεδρος μέχρι τα μέσα του 2012.
Σε όποια θέση κι αν υπηρέτησε εργάστηκε με πάθος και με αφοσίωση. Παρακινούσε τους υπαλλήλους και τους συνεργάτες του με το προσωπικό του παράδειγμα. Κατέβαινε στο γραφείο από τις πέντε τα χαράματα, αφού προηγουμένως έκανε μια βόλτα στην πρωινή βουλή των ανθρώπων του μόχθου και της βιοπάλης.
Τον αγαπούσαν σαν αληθινά δικό τους ανθρωπο, και όχι άδικα, αφού ποτέ δεν ξέχασε τις ρίζες του και από πού ξεκίνησε επαγγελματικά, συνδικαλιστικά και πολιτικά.Το επάγγελμά του τυπικά ήταν εργολάβος οικοδομών.
Στην πράξη η δουλειά του ήταν να ανοίγει θεμέλια για τα σπίτια που άλλοι έχτιζαν. Αυτός ήταν ο Νίκος. Ένας άνθρωπος που παντού έστηνε θεμέλια. Στην πολιτική, στην αυτοδιοίκηση, στην κοινωνία. Στην οικογένεια και τις φιλίες. Αισθάνομαι ευλογημένος που με τίμησε με την εκτίμηση και τη φιλία του».
