Την άνοιξη του 1995 κυκλοφόρησε το 7ο τεύχος του περιοδικού «Υπόστεγο» που ήταν μια έκδοση του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών. Το τεύχος εκείνο ήταν αφιερωμένο στον Βασίλη Βασιλικό με κείμενα πολλών σημαντικών ανθρώπων των γραμμάτων, του πολιτισμού και της πολιτικής. Ανάμεσα στα κείμενα εκείνα ξεχώριζε και του Λευτέρη Αθανασιάδη ο οποίος συνδεόταν με μια αληθινή φιλία με τον Βασίλη Βασιλικό.
Να τι έγραφε τότε ο Λευτέρης Αθανασιάδης:
Γνωρίζω το Βασίλη Bασιλικό χρόνια και έχω διαπιστώσει τη μεγάλη αγάπη του για το νησί της καταγωγής του, τη Θάσο, αλλά και για την Καβάλα, αγάπη που ενισχύεται, θαρρώ, με την πάροδο του χρόνου και εκφράζεται πολλαπλώς από το πληθωρικό Βασίλη, προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι μία αγάπη ενός πατριώτη, που δεν έμεινε φυλακισμένος τα στενά όρια της πατρίδας (για αυτό και είναι απαλλαγμένη από κάθε μίζερο εθνικισμό), αλλά ταξίδεψε, ρούφηξε τον κόσμο με αγωνία, αναδείχθηκε στο εξωτερικό και επέστρεψε με Ρωμαίικο καημό στην κοιτίδα του, για να λατρέψει τις μνήμες της παιδικής ηλικίας που τον σημάδεψαν.
Επειδή γνώριζα τη λαμπρή του καριέρα στο εξωτερικό και τις πολύ σημαντικές συνεργασίες και γνωριμίες του ανά τον κόσμο, πίστευα και πιστεύω ότι ο Βασιλικός ανήκει στον ευρύτερο, παγκόσμιο ελληνισμό και αυτόν πρέπει να υπηρετεί με την παρουσία του. Δεν ανήκει σε κανένα πολιτικό χώρο, δεν πρέπει να τον διεκδικεί καμία παράταξη, δεν εντάσσεται στενά κομματικά, δεν πρέπει να στηρίζει παρά μόνο τον πολιτισμό και την Ελλάδα και κυρίως δεν πρέπει να αναλώνεται σε εργασίες που δεν εξυπηρετούν το σκοπό αυτό.
Ο Βασίλης Βασιλικός είναι ένας από τους ελάχιστους πανέλληνες που διαθέτουμε σήμερα.
Έχει ανάστημα και εμβέλεια σε διεθνές επίπεδο. Μια καριέρα συγγραφική που οικοδόμησε με σκληρή δουλειά και αφοσίωση στη συγγραφή, αρνούμενος να νοθεύσει τη δημιουργική εργασία του συγγραφέα με άλλη παράλληλη εργασία. Είναι ένας άνθρωπος που σε αιχμαλωτίζει και σε συνεπαίρνει με τη γοητευτική του αφήγηση και τον χειμαρρώδη ρυθμό του.
Ανθρώπους σαν το Βασιλικό χρειάζεται ο Ελληνισμός σήμερα, για να προσδίδουν κύρος στη χώρα μας, που βάλλεται πανταχόθεν και χρειάζεται ανύψωση του γοήτρου της.
Η θέση του Βασιλικού είναι εκεί, στην όχθη που ενώνονται οι Έλληνες, είναι στις πρωτεύουσες του εξωτερικού, όπου αυτή η θερμή ψυχή, που δεν γνωρίζει τη μικρότητα, μπορεί να κινητοποιεί και να αναθερμαίνει τις ξεχασμένες ελληνικές υποθέσεις. Είναι η θέση του πρεσβευτή του Ελληνισμού, αλλά ελπίζω και της Καβάλας, που έχει την ανάγκη του.
Ήδη αναγνωρίζω ότι τον απασχολούμε ως τόπος και περιοχή στην πρόσφατη μυθοπλασία του (μάλιστα δημοσίευσε πέρσι στα «Νέα» ένα διήγημα με επίκεντρο στην Καβάλα) και ελπίζουμε στη μελλοντική αξιοποίηση μας από την ακούραστη πένα του.
Για μας ο Βασιλικός παραμένει πάντα ένας νέος, μία διαρκής αφήγηση που δεν θα σβήσει ποτέ και που δεν θα ξεπεράσει τα 59 χρόνια της δεύτερης νιότης του. Το δε Ληξιαρχείο του Δήμου Καβάλας θα φροντίζει πάντοτε να παραμένει στάσιμος αυτήν την ώριμη, δημιουργική του ηλικία, ώστε να προσφέρει στη λογοτεχνία, στην Ελλάδα και στην Καβάλα.
